Hai medio século, o goberno francés prohibiu a onda Enbata polas súas ideas.

O vinte de decembro de 1973, un grupo de ETA asasinou con bomba en Madrid ao almirante/amiral Carrero Branco, que debía ser o máximo dirixente de España tras Franco. Especialmente en Francia, os espíritos iluminados non crían que o fixese ETA, os “ces cons de Basques” non eran o suficientemente claros para iso. Para rumorear as cousas, ETA fixo un xornalismo na zona de Bordeus cun raso, nas fotos dos xornalistas nas que os gardas aparecían con mitrailes. O goberno francés prohibiu o movemento. Mozos nacionalistas do Norte iniciaron unha nova folga de fame na catedral de Baiona, a cuarta neste lugar. Prohibíusenos participar aos de Enbata, que eu sabe por que e que eles tamén sabían? Pronto se lles xuntou unha gran cantidade de membros de ETA.

Nos mesmos días uns tractocos foron difundidos contra nós polo outro extremo nas rúas de Baiona. As enbatas denunciábannos como berce e como paus de mans de ETA. Fun testemuña desta acción coa miña muller descendendo pola catedral, preto de Lles Dames de France, durante unha modesta tarde fomos facer unhas compras desde Hazparne: un coche Renault 4L caeu pola catedral tirando os papeis en burrúhos.

Dous altos cargos do Goberno

O 30 de xaneiro de 1974, o goberno francés prohibiu Enbata, xunto con outros dous movementos: o primeiro FLB, o Front de Libération da Bretagne, o segundo o corso: ambos utilizaban gretas, a diferenza de Enbata. O Goberno aproveitou dous altos cargos: un a violencia e outro o separatismo. O pasado 28 de marzo convocouse ante o Consello de Estado / Conseil d’État aos Avogados. Isto confirmou a prohibición o oito de outubro de 1975. As gendencias de Hazparn trouxéronme a noticia en papel como os outros cinco membros da oficina (Haran, Abeberry, Burucoa, Argitxu Noblia e Haramendy) e asináronme. Por iso, o Consello de Estado abandonara o estacado da pobreza, citando unicamente as ideas: … il résulte deas pièces du dossier… e en particulier du albest da lei do País Vasco

Manifesto marítimo

Este escrito baséase en dous documentos: un, a kaiera que designa, o cuarto de Enbata; outro, o documento de Itsasu, tallado en pedra en eúscaro: este segundo non o nomea, pero conmociona coas seguintes palabras: “assurant au peuple basque le plein exercice de son droit à se gouverner lui-même”; o dereito fundamental a gobernar na nosa versión francesa.

Porque a galerna era un movemento moi debilitado no último ano, pensabamos que buscaban o silenciamiento do xornal, tendo en conta a rabia que mostraron na súa contra, e era a nosa mellor arma. Por tanto, negámonos a manifestalo: permaneceu muda un ano. Mentres tanto, démonos conta de que unha xornalista ten toda a súa autonomía, que non pode ser vista legalmente como parte dun movemento ou partido, e que grazas a iso a prohibición de Enbata non podía entusiasmar. Por tanto, ao cabo dun ano Enbata volveu aparecer e segue viva, ás tres, no vixésimo quinto ano, sen ganas de retratar.