Buñuelen filmeko aingeruak hartu nau: ez oturuntza batean, hondartza udatiar batean baizik. Umeak papo agindu duenean bertan hasi naiz hondarra kentzen etxera itzultzeko, baina gero eta gehiago dago leku guztietan: umearen ipurmasailen artean, betazaletan, ahoan, pixoihalean… Karrotxoaren azpialdera zerbait sartu eta beste aldetik beste zerbait erortzen da, eta hondarrez betetzen.

Lortu dut. Karrotxoa atzerantz jarrita atera dut, sartu bezala, harean hondoratuta. Umea, lotuta, negarrez ari da ukabilez bere buruari kolpeka; petrilean eserita nago ni garaipena arnasten. Kaosak han darrai, haurraren arroparen azpian, karrotxoaren azpian, baina hala, azpiratuta. Emaginak esana: kaosaren erdian galduta zaudenetan, egin aurrera, kaosaren erdian ere bidea egin daiteke. Kaosaren erdian helburutxo bat hartu eta xendra egitea. Mezu positibo bat.

Baina zapatila bat (eta barruan daraman galtzetina) falta dut. Gorria da eta berehala ikusi dut han, egindako bidearen erdian. Urrun. Ezin dut umea utzi eta haren bila joan. Ezin dut zapata bakarraz etxera abiatu. Ezin dut hondartzatik irten. Kaosa menderaezina da. Ahalegin gaitezen, berriro.