Badira talde gutxi beraien herrian profetak direnak; eta The Potes bada horietako bat. Bestelako barik hasi zen taldea, ia txantxa moduan: ondo pasatzeko asmotan lagun talde bat elkartu eta banjoaren aukerak probatzearekin batera The Pogues zein traza horretako folk talde ganberroen kantak bertsionatzeari ekin zioten. Emaitza jendaurrean plazaratzen hasi eta harrera oso beroa jaso zuten sorterrian, Arrasate aldean batez ere. Tamalez, baina, epe laburrera taldeak Bergarako Gaztetxean egin zuen kontzertuan RIPeko gitarra jotzaile eta The Poteseko banjo jotzaile Jul Bolinaga bihotzekoak jota hil zen. Betirako orbaina.

Gertaera latz horrek kolokan jarri zuen taldearen jarraipena, baina Julek berak nahiko lukeen moduan, denborarekin aurrera egitea erabaki zuten eta jende gaztea batuta poliki-poliki kanta propioak idazteari ekin diote berriro, Irlandako folkaren kutsua badutenak, jakina, baina rockeroagoak eta gitarreroak diren bestelakoak ere sortuz. Folkaren eta rockaren arteko orekan daude orain, eta emaitza hurbila da, lagun artekotasuna deitzen duena, erraz abestekoa eta energia zein melodia biak bere gain hartzen dituena. Taldea hazi egin da, zalantzarik gabe.

Oihu bat folk-pop-rocka da, oso itsaskorra eta barnerakoia; Sorry I´m drunk folk-punka, The Solanosen lapur eskola bereko triki bihurria duena; Zure babesa taldekideen iturri diren Pogues eta Clashen ezkontza ezin hobea; Mom & dad koadrilan abesteko folk balada goxoa; Until the last one is coming punk-rock melodiko bizi-bizia; Revolution folk-punk itsaskor bezain gitarreroa; Beldurrik ez Strummer eta McGowanen denborapasa; Another song eta Get your rights biak 77ko punkean oinarritutako rock oso melodikoa, batez ere hit-a den azken hori. Zure etsai zure lagun min hillbillytik duen folk aparta; eta Lorolo lotsarik gabeko izena duen taldearen aurkezpen parranderoa.

Horrez gain, taldearen bi klasiko berreskuratu dituzte: La sombra del banjo balada ederra; eta oroimen onenak altxatutako Jul never go folk hunkigarria.