Duela astebete kazetari eta idazle batekin egin nuen topo lantoki ondoko taberna batean eta hala esan zidan, gutxi gorabehera: “Prentsarenak egin duela hi, joan zaitezkete pentsatzen beste zerbaitetan”. Eta nik baietz, prentsa estu zebilela eta hori ez dela berria guretzat. Eta berak, “Baina Los Angeles Times eta El País desagertuko badituk, pentsa!, ni hasia nauk alternatibak bilatzen”.

Tira, anekdota oskola besterik ez da, alea da interesgarria... edo beldurgarria, nondik begiratzen den. Bai, Los Angeles Times, The New York Times, The Miami Herald, Le Monde, El País... batzuk ixtekotan eta besteak oso larri etorkizunarekin. Erraldoi horiek larri! Egia da, hotzean pentsatuta, hotzikara goitik behera sentitzen dut bizkarrezurrean.

Baina hotz-beroak biziarazten du barrena eta etorkizuna berotasun horretatik begiratzea besterik ez dagokigu. Berotik heldu behar, bestela jai. Txikiaren moldatze ahalmenetik, bestela jai. Txikia eta erreferentziala, horra hor aurrera egiteko guk bilatzen ditugun klabe garrantzitsuak.

Eta duela gutxi kazetaritzaz egiten zuen hausnarketan “gauza txikiak” irakurri diot Mariano Ferrer kazetari eredugarriari: “Ia dena egin daiteke pantailatik bertatik. Lehen informazioa bilatu egin behar zenuen eta jardun horretan ez zenituen historia handiak topatzen, baina istorioak ehuntzeko gauza txikiak topatzen zenituen. Gaur egun ez dago denborarik, ez gogorik, ez beharrik, eta kazetaria gizartetik isolatzen da”.

Gure jardunaz badugula zer pentsaturik alegia. 2008an hausnarketa interesgarria abiatu da Hizkuntza Politikarako Sailburuordetzak bultzatuta. Ikusiko dugu zertan amaitzen den. Hiztun gutxiko komunitatea osatzen dugu, txikiak gara, eta gurekin batera bizi diren hizkuntza erraldoiak ezin ditugu denean imitatu. Handikeriatan galtzen gara sarri eta hori ere bada euskarazko kazetaritzan dugun arriskuetako bat.

Kazetariei ez ziela esango nola jardun behar zuten, zioen ETAren agiriak duela gutxi, lerro artean adierazpen askatasuna mila zatitan txikituz. Ulertu hori. Argiak bereziki helarazi nahi die elkartasuna EITBko langile eta zuzendaritzari, eta erasotuak izan ziren gainerako kazetariei. Eta zer eta poza adierazi behar gainera, beira zati artean inor bertan zerraldo geratu ez zelako, hori ere posible izan zen eta.

Elkartasuna luzatu nahi diogu Karmelo Landa gure kolaboratzaileari ere, 1997an bezala berriz ere preso, baina bere ideiengatik ez, hori ez, talde armatuko kide ei da orain. Ulertu hori ere. Arantza Urkaregik ere fin erantzun izan du guk artikulua eskatutako bakoitzean. Eta Egin-eko administrazio kontseilukoa izateagatik katez lotu zuten Jesus Mari Zalakain edo kazetari izateagatik Teresa Toda. Ulertu hauena ere.

Ez, ezin diegu guru buruei gatazka bortitzaren zurrunbiloan joaten utzi. Informazioa eta analisia da Argiak gure orrietan eta sarean eskaini dezakeena, elkartasuna eta salaketa bozgorailu honetatik. Eta nahi sendo bat, ametsaren eremuan jausten utzi behar ez dena, errealitatearen interpretazioan gaudenok, kazetariok, bereziki defenditu eta bultzatu behar duguna: konpondu dezagun konpondu beharrekoa elkarrizketa eta negoziazioaren bidetik. Gainerakoak ez du zuloa ondo itxiko.

90 urte, asko dira, duda barik. Eta asko dira hainbeste zorte izan ez dutenak. Ttipi-Ttapa telebistak ez du hainbeste iraun, ez da erraza ohiko telebista egitea. Esan ziguten, “argi ibili telebista kontuekin, oso garestia da”. Behin baino gehiagotan ikusi dute amildegia ertzetik, baina Nafarroako Gobernuaren diru-laguntza politikaren bultzada erabakigarria izan da. Zorionez badute zertan jardun, animo eta besarkada bat haientzat ere.