«Jose Maria Capeau Argudo zen gure aitaita. Benissakoa (Alacant) zen eta Blasco Ibañezen laguna. Errepublikazalea zen eta Blasco Ibañezekin hegazkin bat alokatu eta panfletoak jaurtitzen ibili omen ziren Valentzia-Alacant aldean. Marokoko gerlaren kontra idatzi zuen, bai eta Primo de Riveraren kontra ere. Las Juntas Militares de Defensa liburua idatzi eta ihes egin behar izan zuen. Amamak kontatzen zuen aitaita Kataluniako mugatik iragan zela Frantziara, pelikuletan bezala, gurdi bateko lasto-zaman ezkutaturik. Handik New Yorkera joan zen. Gure amama aldi berean Bilbotik AEBetara joan zen, umezurtza izan eta han senideak zituelako. Bada, itsasontzian elkar ezagutu, maitemindu eta ezkondu egin ziren. Orain dela gutxi jaso nuen amaren bataio-agiria Habanako auzoa den Casablancako elizan. Ohartzekoa: bataiatzailea Ajuria izeneko frantziskotarra izan zen, iduriz arratiarra. Gure aitaitak Habanako Diario de la Marina egunkarian idazten zuen, baina pilo bat liburu ere bai. Nik, Habanako lagun bati esker, zazpi lortu ditut: Juarezen biografia politikoa, Martíren beste biografia bat..., baina batez ere, Tres dictadores negros aipatuko nuke. Hartan, Haitiko iraultza kontatzen du, oso prosa arin baina dotorean. Kuban esan zidaten Alejo Carpentierrek, berea idatzi aurretik, aitonarena irakurrita zuela, hark kilikatu zuela berea idaztera».

Eskaintza bana dute Ergelen nombrea liburuko ipuinek. Hona eskaintza jaso duten lagunei buruz Capeauk esana.

Federico Krutwig.
Euskara klasikoa aurkitu dudalako poztasunean, are pozago aurkitzen dudanean hori guztia teorizatuta! Pentsa!

Luigi Anselmi.
Euskal Ezra Pound.

Mikel Agirreazkuenaga.
Oso liburuzalea, oso kultua. Halako enpatia nuen berarekin. Aspaldian ez dut ikusi.

Txema Larrea.
Neure buruaren erdia zor diot; beste erdia, Bakedanori.

Jesus Etxezarraga.
Bera ere «kadrilakoa», idazlea. Oso liburu polita idatzi zuen: Sugearen negarra.

Txema Aranaz.
Iruñeko jefea. Lanean jartzen gaituena. Zer litzateke Euskal Herria Pamiela gabe?

Asisko Urmeneta.
Artista handia. Bizia, alaia. Axularren liburua buruz dakiena. Ezinago laket harekin baltsan.

Kotxemari Garmendia.
Historian jakitun. Aspaldiko laguna.

Rene Mitxelot eta Henri Epherregaina.
Barkoxeko lagunak. Nire irakasleak; esan nahi dut, festa eta tabernetan. Lagunek barre egiten zuten, Rene eta biok beti elkarrekin ibiltzen ginelako. Biak donado direnez gero, «Johanes de Sarü» ipuina idatzi nuenean beraiei eskaini nien, fin gaitza duen amodiozko istorioa da-eta.

Javier Agirre Gandarias.
«Kadrilako» beste poeta bat. Bera ere Pott sasoitik ezagutzen dut, hain zuzen Fidel Azkoagak liburuxka baterako azala egin zionetik. Sasoi hartan La Concordian biltzen ginen.

Mixel Larrasket.
Harengatik berarengatik agertu ginen Barkoxen, edo zuzenago esanda, haren emazte Jasonek erakarriak. Mixelen ama Barkoxeko «Etxe Tipia»n bizi da, abegi ezin hobea eskaintzen zigun joaten ginen bakoitzean. Haren etxean aurkitu nuen Tartasen liburua, seguruenik Jasonek eramana, oso euskaltzalea den aldetik.

Jose Mª Sanchez Carrión.
Sasoi batean, hizkuntzei buruzko teoriak zirela-eta, interesgarria iruditzen zitzaidan, ideia berriekin heldu zen-eta. Harengandik zer edo zer ikasi nuela uste dut.

Karmelo.
Anaitasunako zuzendari Llerandiren lagun mina. Bera ikustearren joan nintzen Kubara, eta bertan geratu!

Ebrotarrak.
Neure haurtzaro guztia Ebron igaro nuen, Iurretan, zortzi urte izan arte. Ebro etxea, Elkorre, Txonpolo, Amatza, horixe da txikitako nire mundua.

«Astean behin biltzen ginen. Pentsa, euskara ikasten ari den batentzat, bada, Atxaga ezagutzea, Jimu Iturralde, Andolin Eguzkitza... Bernardok Etiopia argitaratuta edukiko zuen ordurako. Liburu polita, Susperregik egin zituen argazkiekin... Bakedano ere etortzen hasi zenean «iraultza» tipia gertatu zen, zeren ezagutzen ez genituen gauzak ekartzen zituen. Gogoratzen naiz Marcel Schwoben Alegiazko bizitzak liburua ekarri zuela, eta izan zuen harreraz. Hara joatea literatura eskolara joatea zen».

«Hamabost urterekin edo finkatu zitzaidan pintatzeko zaletasuna. Horretan zerikusirik izan zuen arte irakasle batek, irakurri edo testuak irakurrarazi orde, filminak erakusten zizkigunak. Koadroak eta koadroak ikusten genituen. Gogoratzen naiz Miróren koadro batzuez, baita El Boscorenak ziren beste batzuez ere. Beste alde batetik, Durangoko bibliotekan bazeuden arte liburu onak, batzuk handi-handiak, argazki askorekin. Bereziki liburu batez gogoratzen naiz, hartan pintore modernoak zetozen banan-banan: Braque, esaterako, eta haren koadro bat, eta ondoan, haren erretratua. Sasoi hartan bereziki Miró eta Léger nituen gustukoen. Halatan, neu ere hasi nintzen neure zirriborroak egiten. Ikusi eta, Bakedanok esan zidan: 'Zu surrealista zara, jakin gabe ere'. Orduan ekarri zidan Bretonen izkribua. Orain, Habanan barrena nabilenean, beti neure argazki-kamerarekin joaten naiz. Argazkiak egin, inprimatu eta txintxeta batez hormari eratxeki. Haren egitura edo nahi ditudan formak kopiatu eta, argazkia kentzen dut, handik aurrera koadroak autonomia behar duelako, badakizu, marrazkia konpondu behar delako, bada, Delacroixek esan zuen bezala, 'natura oso gutitan ageri da modu plastikoan'».