Hizjario handia darabil azken egunotan Pascual Maragall Kataluniako buruzagi sozialistak. Hala ere, ez dira nonbait bereak esne-berba hutsak izan, itxura guztien arabera bazterrak dezente asko astindu baititu han-hemenka.
Besteak beste lau mezu bota ditu Maragallek eta, bat-bera ere ez gero, ezustean. Bat, Aznarrekin ez dagoela euskal gatazka konpontzerik, kontra-kontra egiteko bai baina ezer atontzeko gauza ez delako. Bi, ez dagoela Ibarretxeren egitasmoa horren erraz eragozterik eta, are gutxiago, zehatz-mehatz ezagutu aurretik. Hiru, Pirineoen ipar eta hegoaldeko eskualde ekonomiko bateratuak bideragarri direla Europako Batasunaren baitan. Eta lau, harako asimetriari eutsiz, Kataluniak ez lukeela derrigorrez behar izango Euskadiri legokiokeen konponbide berbera.
Euskal abertzaletasun erakundezaleak pozarren hartu ditu Maragallen irizpideak eta Patxi Lopez buruzagi sozialistak zenbaiten bozkarioa baretu nahi izan du adieraziz, jeltzaleek Maragallenak onartuko balituzte bide erdia egina litzatekeela. Segurutik arrazoi du. Baina baita euskal sozialismoak Maragallenak onartuko balitu ere.