Elkartasunaren eraginkortasuna neurtzea batere erraza ez bada ere, nahiko erraz ulertzen da ez dugula lortuko gutxieneko elkartasun eraginkorra, Gazan eta Zisjordanian gertatzen ari denaren aurrean, palestinar herriari elkartasuna adieraztera eta sarraski sionista arbuiatzeko eta hura geldiarazteko eskatzera mugatzen bagara. Hori guztia beharrezkoa izanik, ez da nahikoa. Euskal Herritik ez dugu Gazako sarraskia geldituko, ezta, Estatu sionista sortu aurretik, jada zegoen gatazka historikoa konponduko ere. Ez da gure eginkizuna. Are gutxiago, oraindik herri gisa autodeterminazio eskubidea gauzatzea lortu ez dugunean. Baina beste herrien askapen-borrokan ekarpenak egin ditzakegu (gure betebeharra da).

Borroka horren barruan sartzen dira Estatu palestinarraren sorrera, errefuxiatuen itzulera eta Estatu sionistaren erokeria supremazista hori eraistea; proiektu eta egitura kolonialista eta arrazista baino ez dena, bertako biztanleak ukatu eta, aldi berean, suntsitu eta kanporatu egiten dituena. Ez da posible bi estatuen konponbidea, horietako baten helburua Mediterraneotik Jordan ibairaino (eta dezente haratago...) populazio arabiarraren garbiketa etnikoa egitea denean. 1947an NBEk Palestinako zatiketa ofizialdu ostean, palestinarrei aitortutako lurralde mugatua etengabe bortxaz murrizteak argi eta garbi erakusten du.

Osloko Hitzarmenetik hiru hamarkadatara, Zisjordania loturarik gabeko eta harresitutako bantustanen nahaspila da, eta Gaza munduko aire zabaleko kartzelarik handiena. Hiru hamarkada horietan 20.000 palestinar baino gehiago hil dituzte. Eta kopurua gora doa... Proiektu sionistak (ez nahastu judaismoarekin; nahasmen maltzur eta biktimista interesatua, "antisemita" diplomak banatzeko) bere ernamuinean daramatza bestearen suntsipena, arabiarrarekiko gorrotoa eta, oraingo kontua ez dena, arabiarrak “basapiztia” bihurtzea. Egiaztatu dute erabat, eta egiaztatzen jarraitzen dute. Bestearen suntsiketa, baita aurretik jartzen denarena, NBEko eta erakunde humanitarioetako langileak barne. Bi estatuen ustezko konponbidea irreala da. Kasurik onenean, gatazka hamarkadak luzatu baino ez luke egingo. Horregatik, sionismoarekiko elkarrizketa ere ilusioz betetako asmoa da. Sare sozialetan zabaltzen den "Hitz egin daiteke faxismoarekin?" galderak horrekin egiten du bat. Estatu sionistaren gorroto eta harropuzkeria piztuta daude, eta AEBetako eta Europako gobernu askoren txaloak eta besarkada beroak jasotzen ditu, eta munduko beste gobernu askoren jarrera oso koldarra da. Sionismoaren garro boteretsuak Mediterraneo eta Jordanetik askoz haratago iristen dira.

Euskal Herritik ez dugu herri palestinarra salbatuko, ezta gatazka horri irtenbidea emango ere, baina elkartasun-erakustaldietara mugatzen bagara, eta ez bagara pasatzen sarraskia gelditzeko streaming-en bidezko, laguntza humanitarioa sartzeko eta elkarrizketari bidea irekitzeko eskaeretatik, ankerkeriaren aurrean eta erasotua-erasotzailearen kontakizun mediatiko manipulatzailearen aurrean gure amorrua bideratzeko baliogarria izango da; baina horretan geratuko da. 1.000 pertsona elkartuko gara, edo 10.000, edo 100.000, baina mobilizazioaren ondoren (eta manifa osteko ohiko poteoaren ondoren), ondorio praktikoak urriak izango dira. Aurpegian Palestinako bandera margo dezakegu, Netanyahu eta Hitler parekatzen dituzten kartelak erakuts ditzakegu, eta, Palestinan gure mezua entzun dadin, ozen baino ozenago oihuka dezakegu. Baina balio gutxikoa izango da, bitartean erakunde sionistarekin harreman politiko, diplomatiko, ekonomiko eta kulturalak mantentzen baditugu. Deigarria da Ukrainako gerraren harira epe motzean hartutako Errusiaren aurkako neurri zigortzaileak eta Mendebaldeko gobernu deiturikoek Estatu sionistaren aurkako neurririk ezaren arteko alderaketa. Neurririk hartu bada, Gaza eta bertako biztanleak errauts bihurtzeko lankidetza izan da.

Hainbat eremutan sionismoarekiko Made in Euskadi lankidetza ez da berria (ikusi El Salton La relación entre el Gobierno Vasco e Israel: 40 años de entendimiento, Ahoztar Zelaietarena). Une honetan bertan, sionismoak milioika palestinarren kontra ankerkeria guztia deskargatzen duenean, CAFek tranbiak egiten jarraitzen du Jerusalemen kolonizazioari eusteko, Made in Israel produktuak hemengo establezimenduetan saltzen (eta erosten) dira, eta hainbat euskal enpresak negozioak egiten dituzte enpresa eta entitate israeldarrekin (Eusko Jaurlaritzaren 2021-2024 Industria Garapen eta Nazioartekotze Planak lehentasunezko herrialde gisa hartzen du Israel). Otsailean Baskoniak adeitasunez hartuko du Tel Aviv-eko Maccabi eta pabiloia beteko da (ez ditzagun politika eta kirola nahastu...!), eta, ziur aski, apartheid sionistaren erregimena zuritzen duen artistaren batek Euskal Herriko ekitaldiren batean parte hartuko du laster. Ez al da deigarria hori guztia alde batera uztea aste hauetan gure kaleetan izaten diren mobilizazio batzuetan, baita alderdien, sindikatuen eta hainbat erakunderen diskurtsoetan? Zenbat mezu entzun dugu Estatu sionistarekiko harreman guztiak eteteko eta egungo sarraski-operazioaren arduradunak zigortzeko? Nahiko gutxi izan dira.

Boikota, Desinbertsioak eta Zigorrak kanpaina 2005ean jarri zen abian. 173 erakunde palestinarrek bultzatuta, BDZ herri palestinarrak berak bere kausaren aldeko mugimendu solidarioen eskuetan jartzen duen tresna nagusia da. Elkartasun-erakunde, kultura-, ikasle- eta kirol-elkarte, sindikatu, unibertsitate eta norbanako askok bultzatzen dute kanpaina mundu osoan, Estatu sionistarekiko harreman guztiak eteteko eta estatu modernoaren eta demokratikoaren irudiarekin amaitzeko beharraz jabetuta. Hegoafrikako apartheid erregimenaren nazioarteko isolamendua eta ondorengo erorketa dira bere erreferente nagusiak. Euskal Herrian, BDZ plataformak, kanpaina horren bidez, gure elkartasuna pixka bat eraginkorragoa izateko aukera ematen digu. Hori bai, aurre egin beharreko hainbat kontraesanen aurrean jartzen gaitu. Palestinaren alde agertu baina euskal sionismoarekiko lankidetzari dagokionez beste alde batera begiratzea ez da irtenbidea. Palestinarekiko euskal elkartasunaren parte batek bere erosotasun-eremutik irten behar du agian... Palestinak eskatzen digu.

Iñaki Etaio, Askapenaren militantea