Bai, aste honetan Chill Mafiak agur esan du eta zer eta musean jokatzen. Mus Corrido kantuan, metaforak hegan. Hordago batzuk bai bota dituela taldeak iraundako hiru urteotan. Jaso gabeko enbidorik geratuko zen bidean,  jakina, baina momentuz, nahiko; jaso puntuak, jaso garbantzuak.

Aipaturiko abesti berria etorri zait begitartera Hebi no michi (Sugearen bidea) pelikula ikustean. Errotxapeakoek bi pertsonen arteko enbidoak eta hordagoak aipatzen dituzte kantuan, desamodio fase bat irudikatuta, bachata doinuan, eta zera diote gero, pistoladun bi ergel bilakatu direla, goiz eta gau tiroka. Batek dio bera zela bastoien erregea, bestea erregina, eta erregea erreginarik gabe ez dela ezer.

Eszena hori nabe heze eta abandonatu batean kokatu, eta gutxi gorabehera, gauza batzuk aldatuta, Hebi no michi-ra helduko zara. Bada desamodiorik, bizitzarekiko, eta enbidoak eta hordagoak, inplizituki eszena bakoitzeko. Pistolak, esplizituki. Mus jarraituan bezala, azkar eta ezer gutxi esperota gertatuko dira gauzak. Orain bat, orain bestea; baina bachatarik gabe.

Parisko aldirietan, ikerketa-kazetari ohi Albertek zin egina du mendeku hartuko duela 8 urteko alabaren hilketa bortitzagatik. Erabat desfiguratuta agertu zen gorpua hilabete batzuk lehenago, eta dolua pasa ahal izateko psikiatrarenera egindako bisitetako batean ezagutuko du Sayoko, emakume japoniar medikua. Mendekua hartzeko bidean, Albertek lagun izango du Sayoko, plan makiavelikoko bazkide moduan. Ezer gutxi dakigu emakumearen bizitzaz; begirada sarkorra du eta apurtxo bat zoroa-edo dagoela esan daiteke, Albert bezalatsu.

Hortik aurrera, kitzikaturik sentitu denak ikus dezala zer egin. Hordago edo enbido. Suspense handia du filmak, Chill Mafiaren ibilbideak izan duen bezalaxe.

Suspense askorik ez hemen. Baina bai duintasun aldarri bat, bestean bezalaxe.

Benetako istorioak kontatzeko moduak eta moduak daudela argi geratu da, beste behin, Soy Nevenka filma ikusita. Titanic ikustean bezalaxe: ikus-entzuleak badaki zer gertatuko den, baita gutxi gorabehera ere zer etorriko den ondoren, zentzu horretan ez dago spoilerrik... Baina halakoetan, eszena bakoitzak ikuslea liluratzea lortzen badu, orduan bai, merezi du filmak. Eta horixe gertatu zait Iciar Bollain zuzendariak zuzendu duen pelikularekin. Baina ez bereziki aktoreen lanagatik.

Nevenka Fernández ezagun egin zen duela hogei urte pasatxo Espainiako Estatuan. Ponferrada udalerriko Ogasun zinegotzi kargua hartu zuen 2000. urtean, 24 urte zituela, urteak agintean zeramatzan Ismael Álvarez alkatearen bultzadaz; orduan, 50 urte inguru zituen gizonak. Bistan da zergatik iritsi zen iritsitako lekura. Ez akaso balio ez zuelako, baizik eta alkateak gupidagabeki egiten ziolako eraso, sexualki eta psikologikoki, eta geroz eta bortitzago, mingarriago, asteak aurrera joan ahala. Emakumearekin egoteko uneak behartzen zituen, bidaiak antolatuta edota gezurrak esanda, etengabe deitzen zion mugikorrera, dozenaka mezu bidaltzen zizkion egunean... Eta, emakumeak, aurre egin edota haserrea edo kexa adierazten zionean, okertu egiten zen harremana: iraindu egiten zuen lehenik, eta mehatxu eta karrera profesionala zikintzeko pausoak eman gero. Ataka estu horretan bizi zen emakumea.

Nevenka Fernándezek salaketa ipini zion, eta sona handia hartu zuen kasuak. Espainiako Estatuan, lehen aldiz, politikari bat zigortu zen sexu-erasoak egiteagatik.

Espainian, egia da, gaur egun Movistarrek egin ohi dituen film eta telesailen eredua ezaguna dela, erraz asko hauteman daitekeela haien ekoizpena dela, eta kasu honetan ere horrelaxe da. Badu film honek, zentzu horretan, telesail tankera. Baina uste dut harago doala, eta nabari dela Bollainen eskua. Fin aritu da, eta film potentea atera zaio, soinuan eta irudian nabarmen.

Baitezpada esan egin behar dira apalxeago geratu diren kontuak: besteak beste, Álvarez gorpuztu duen Urko Olazabalen antzezpenak gehiago merezi zuen; nahiz bigarren protagonista izan, atzeegi geratu da. Eta Mireia Oriolek egin du Fernándezena, eta hori ere ez da beste munduko antzezpenik izan, nahiz detaile batzuk utzi dituen, antsietate atake handia izaten duenean adibidez. Baina, esan bezala, ez da beste mundu antzezpenik izan; bai, ordea, exijentzia handirik gabeko ikuslea harrapatzeko modukoa.

Bollainek kontakizunari eskainitako ikuspegia ausarta iruditu zait, enfokea adorean eta duintasunean ipinita, baita emakumeen arteko ahizpatasuna adierazteko moduan ere. Eta elegantea ere izan da, patxadaz landuriko zenbait eszenetan, krudeltasunari eta minari emandako unean uneko pintzelkadetan, kasurako. Fokua nabarmen ipini du abusuan, norbanakoarenean eta kolektiboarenean. Espero zen horretan nabarmentzea, eta konplitu du.

Ez da izango, seguruenik, Urrezko Maskorraren lehia bizian arituko den filma, baina bai ikusteko modukoa. Irailaren 27an heldu da Hegoaldeko zine-aretoetara. Mereziko du, eta agian mereziko du ere musu-zapia eramateak, gehientsuenok horrelaxe atera baikara Kursaaletik.