“Zarata mediatikoaren erdian”... ARGIAra harpidetzera dei egiten genien irakurleei, hemen goian, artikulu oro hasi aurretik. Akordatzen? Duela gutxira arte kutxatxo bat zegoen, agian begiratu gabe pasatzen zenuen... eta kutxatxoa desagertu bada ere, komunitatera batzeko ateak zabalik jarraitzen du, e.

Mota askotakoa izan daiteke zarata, baina zarata oro da isiltasunaren aurkakoa. Zaratari adikzioa diogula uste du Eva Domingok. Bera izan da Galdera Basatiak podcastaren zortzigarren eta printzipioz azken saio honetako gonbidatua. Kazetaria ikasketez, kazetaritzaren bidez gizarteari ekarpena egin nahi izan zion Domingok, baina bi haurren ama egin zenean, bere bi haurren jakin minak, kuriositateak eta galderak entzuten hasi zenean, ogibidez aldatu zuen: Jakinmin filosofia elkartearen sortzaileetako bat da, eta ikastetxez ikastetxe, ikasgelaz ikasgela, ikasturteak irauten dituen tailer filosofikoak egiten ditu gaztetxoekin. Prozesu luzeak abiatzen ditu, emaitzek ez dutelako inolako presarik. Gauza askoren artean, isiltasunaren inguruko gogoetak ongi gordeak ditu.

Biek haurrekin lan egiten dutenez gero, txikiek isiltasunarekiko duten loturaz gogoetatu dute Domingok eta Iñigo Martinezek podcastean, baina bestelako hausnarketak ere utzi dituzte: “Benetako drama da kanpoan dabilen zarata izugarri hori gure barrura sartu dela, eta ari zaigula harenganako adikzioa sortzen”.

Zu, entzule, eta kasu honetan irakurle, isilik egotera gonbidatu nahi zaitugu. Isilik egon beharra dago entzuteko, baita irakurtzeko ere.

“Zarata gehiegi dago elkar entzuteko, baita norbere buruari entzuteko ere”. Usu entzuna da esaldi hori. Baina zer egiten dugu horri buelta emateko? Gutxienez, jakin beharko genuke zarata handi horretatik zergatik egin nahi dugun alde, zer nahi edota behar dugun guk, norberak, izaten segitzeko. Eta gizarte moduan behar duguna, Domingoren ustean, isiltasuna da: isiltasuna, gero norbere barnean isiltasuna bilatzeko. Nola sentitzen garen; horri erantzun beharra funtsezkotzat hartu du. Zeren, nabaritzen duenak antsietatea, estresa edota egonezinak bizi dituela, bizitzak ihes egiten diola, agian behar duena horixe da: isiltasuna.

Haurrek zer harreman dute isiltasunarekin?

Galdera hori egin dio Martinezek, eta erantzuna argi du Domingok: haurrei isiltasuna inposatu egin diegu. Isiltasunak dirudi ordenaren seinale: “Zigor moduan bizi dute haur askok isilik egon beharra”.

Bada hor beste kontu bat, elkarrizketaren eta eztabaidaren kulturarena. Izan ere, elkarrizketak eskatzen du bat isilik eta bestea hizketan egotea, normaltasunez garatzea, baina Domingoren esanetan ez daukagu halako kulturarik. Aldiz, eztabaidarena bai: “Eztabaidak badauka bestea zapaltzea, eta hori onartuta dagoenez gure gizartean, hori da irakasten dieguna”. Beraz, nola ipini haurrak elkarrizketan? Askotan, gainera, hainbeste gogoa sentitzen dutenean hitz egiteko, entzuteari uzten diote... Helduok egiten dugun bezala. 

Baina saio hau azkenekoa da. Galdera Basatiak isiltzera doa, isiltzea beharrezkoa delako pentsatzeko, gogoetatzeko, hausnartzeko. Filosofatzeko. Galdera basati gehiegi utzi dizkigute zortzi saioek isildu gabe oraindik ere hizketan segitzeko. Nork daki baina, isildu eta gai ugari horien inguruan gogoetatu ostean, itzuliko ote garen...