Ohiko astelehena zen hura. Arratsaldeko zortzietan tramankuluak prestatu eta ahalak eta leherrak egiteko gogo handirik ez daukazun horietakoa.

Hotzaren etorrera eragozteko babestuta, autotik jaitsi eta han zeuden, larru gastatuaren atzetik ilunpetan zebilen itzal multzo bat. Izukaitz hotzaren aurrean, futbolean ari ziren lurralde ezezagun batean, jaioterritik oso urrun.

Sufrimenduaren izugarrikeriatik abstraitzeko gaitasun hori ikusten duzunean zerbait hausten da zure barnean. Haurrak dira, azken batean; anaien arteko arrakalak areagotuko dituen gerrako erbesteratuak. Makina bat errugabe garbituko dituen buruzagien arteko lehia interesatu baten seme-alabak dira.

Distantziakidetasuna alde batera utzita, bakarrik satrapa batek bidaliko lituzke bere herritarrak heriotza segurua dirudien horretara. Sobietar herrien arteko loturak ehorzteko milaka gorpu. Vladimir Putin, munduaren alde honetako doilor ezaguna, eta Volodomir Zelenski, amaitzetik urrun dagoen borroka honen sustatzaileak.

Zelenski, aitzitik, Mendebaldeko martiri berria bataiatu dute. Bai, iritzi publikoaren baitan ezarritako propaganda belizista elikatu eta, aldi berean, lotsarik gabe bere herriarenganako atsekabea lau haizeetara aldarrikatzen duen gobernaria. Ziur aski nire aurrean dibertitzen ziren umeei ez die bere denboraren segundo bat bera ere eskainiko.

Ogibidean, gogorra egiten zait egunero argitaratzen den titulu kopuru ikaragarria irenstea. Asko errepikatu egiten da "inbasio" hitza, Ukrainaren eta Errusiaren arteko guda 2014an piztu zen arren, eskuin muturraren matxinadak Euromaidana eragin zuenean. Arkume-larruz jantzitako neonazismoa, finean, Indar Armatuen barruan kamuflatuta bizi dena. Donbassen ongi ezagutzen dituzte talde paramilitar horiek eta Kieveko Gobernuaren erasoen berri eman dezakete. Kontakizunaren garrantziaren ondorioa da; protagonista ugari baztertu dituen istorioaren zama.

Mendebaldeko gizartearen paternalismoa nazkagarria da. Ahoa betetzen zaigu Errusia kritikatzeko orduan, baina beste aldera begiratzen dugu NATOk eta Estatu Batuek lur-globoaren luze-zabalean burututako krimenak salatzerakoan. Zer pentsatuko du siriar gazte batek Europak errefuxiatu ukrainarrak beso zabalik hartzen dituela ikusten duenean? Batasunak zuriak eta ilehoriak ez izateagatik abandonatu zituen. Arrazakeria bere gorenean.

Hedabideek mezu higuingarriekin osatzen dituzte beren azalak, armetan eta mugetan interesik ez duten pertsonak akabatuko dituen liskarra bultzatuz. Banderatxoa jartzen dute, keinu huts horrek nolabaiteko lasaitasun morala emango diela sinetsaraziz.

Munduko gerra bakarra al da? Yemen, Etiopia, Palestina, Afganistan... erosotasunetik, suminduarena egiten dugu haur kurdu baten gorpua ikustean, ondoren gure etxeetako ateak alderik alde ixteko. Hipokritak gara, sekula ez baikara arriskutik nahikoa hurbil egongo.

Arabiarrak, eslaviarrak, ekialdetarrak... inork ez du merezi karga hori bizkarrean eramatea.