Astelehena izan arren, dozenaka milaka herritar kaleetan, ehunka ekimen herrialde osoan zehar: errepide mozketak, manifestazioak, AHTa geldituta Gironan, kontzentrazioak poliziaren eta gobernuaren egoitzen aurrean, ikasleen grebak, eta El Prat nazioarteko aireportua blokeatuta. To. Ez da egun batetik bestera antolatutako erantzuna izan. Hilabeteak egin dituzte atzo ematen hasitako erantzuna prestatzen, Espainiako Estatuarekin aurrez aurreko talka berriz ere. Konplexurik gabe.

2017ko urria ahaztezin egin zuten elementuetako asko sentitu ditugu berriz ere Bartzelonako nazioarteko aireportuan. Gihar kolektiboa eta arriskuak hartzeko erabakimena, ilusioa, umorearen erabilera –Madrileko epaiketan eraso biolentoen erreminta bilakatu ziren kroketak eta Fairya, “non dago farola?” etengabe abestu zuten Hispanitate Eguneko parakaidista gogoan, baita apropiazio kulturala eginez “a por ellos” kantuak ere manifestarien artean irribarre gaiztoa eraginez–. Batasuna eta konplizitatea sentitu ditugu, independentismoa hainbeste denboran aldarrikatzen bai, baina praktikatu ezinean aritu izan den hori. Eta hori mugimendu herritarrek gidatu dute nagusiki. Materia grisa gainezka ikusi dugu: antolakuntza eta diziplina, irudimena eta iniziatiba propioa. Desobedientzia gehiengo sozialaren hautu natural bihurtua ikusi dugu, poliziaren aurrean kikildu gabe. Potentzial pedagogiko handiko eguna, autoformazio desobedienterako ariketa praktiko intentsiboa, arrastoa utziko du zalantzarik gabe. Ez da egunero nazioarteko aireportu bat blokeatu eta ehundik gora hegaldi bertan behera uztea lortzen.

Maisutasunez egindako teknologiaren erabilera (200.000 lagunetik gora ekintza politikora zuzendutako Telegram kanalean), komunikazio estrategia oso finak (diskurtsoen indarra Espainiako Estatuaren injustizian jarriz, ez-biolentziaren aterkipean ekimen desobedienteak erabat zilegiztatuz), ekimenaren tempoen kudeaketa, gatazkaren nazioartekotzea (aireportuaren blokeotik abiatu eta komunikatua Pep Guardiolaren ahotsean BBCn emateraino). Borroka honetan sinesten dute kataluniar askok, eta hori nabaritzen da.

Kasualitatea ala ez, TV3 kate publikoak duela astebete Hong Kongeko matxinadari buruzko erreportajea emititu zuen, besteren artean azalduz han nola blokeatu zuten aireportua, edo mugikorreko aplikazioen bidez nola antolatzen ziren.

Duela bi urteko “dena da posible” giro berezi horretara hurbildu gara ordu batzuez. Praten egindakoa ez da txikikeria. Edonola ere, helburuak are anbiziotsuagoak dira. “Hilabeteetan eta urteetan” luzatuko den ildo desobediente masibo ez-bortitza ireki nahi du Tsunami Democràtic ekimenak. Ez da erronka makala. Hain urrunera jo gabe, sententziaren aurkako dinamika pil-pilean mantendu nahi du gutxienez astebetez independentismoak.

Estatuak hartuko duen jarrera ere hor dago. Bide bortitzenetik jotzea arazoa izan daiteke... edo jauzi altuagoa egiteko euste-puntua. Zer edo zer ondorioztatu bazuten independentistek urriaren osteko “porrotetik”, estatuaren indarra eta bortizkeria hori erabiltzeko prestutasuna gutxietsi zutela da. Ez du ematen akats bera egingo dutenik orain. Baina horrek ez du Espainiako Estatuaren kolpe gaitasuna kamusten, eta izugarria da. Lehen protesta honetan dozenaka izan dira zaurituak eta lagun batek begia galdu du. Marlaska barne ministroak publikoki adierazi du Tsunami Democráticen atzetik dabiltzala inteligentzia zerbitzuak. 155 berri baten aukera ez da baztertzekoa.

Asteazkenean Askatasunaren Martxak abiatuko dituzte eta ostiralean helduko dira Bartzelonara, greba orokorra deitu duten egunean. Tsunamiak deialdi berriak iragarri ditu. Eutsiko ote diote Kataluniako herritarrek astelehenean hain altu jarritako langari? Gaindituko ote dute? Praten behintzat, herritarren aurpegiek eta jarrerek onena heltzear dagoela iradokitzen zuten. Herri hau askatasunaren alde ari da borrokan, eta hori giroan nabari da.