Bidaide eta godaide XVII. mendeko Arnaud Oihenarteren Atsotitzak eta neurtitzak liburuan kausitu dezakezu, eta bidean kausitu eta gustura ondoan harturiko bidai-lagunari erraten zitzaion "godaide". Aurelia Arkotxak ekarri zuen gurera, Zubiburu solasaldian, hain justu ere, bideaz, bidaiaz eta idazketaz, poesiaz aritu zirelako bertan Arkotxa azokaren seigarren edizioko omendua eta Rakel Pardo baztandar poeta gaztea. Juntatzaile lanean aritu zen Leire Vargas, bera ere idazlea, bi poesia liburu plazaraturikoa.  

Pardok poesia bilaketarekin lotzen duelako eta Arkotxaren literaturan ere bilaketarekin errima dezakeen bidaiaren ideia nabarmena izanda, bidaiaren juntartea aukeratu eta hortik abiatu zuen solasaldia Vargasek: "Nondik hasten zarete idazten, edo nahi bada, bidaiatzen edo begiratzen?". Galderari galdera bidez erantzun zion Pardok: "Zer da bidaia?" eta segidan bere erantzuna: "Bada toki batetik bestera mugitzea, baina bada ere banku batetik eserita egin dezakezun zerbait. (...) Bidaia zerbait baldin bada, bada mugimendua –barnekoa edota kanpokoa–, eta mugimendua baldin badago, funtsean, bilaketa dago. Uste dut bilaketa gizatiarra ezaugarritzen duen zerbait dela, eta izan daiteke poesiaren bitartez edo bakoitzari barnetik ateratze zaion horren bitartez". Nahiz eta bilaketa gehiegitan hutsuneari, akaso beldurgarria eta misteriotsua izan daitekeen zuloari lotu, baztandarrak uste du irekiera proposamen bat dela, "mugimendu proposamen bat, bizitzaren indar hori sortzen duena". 

Produktibitatea eta efizientzia ekonomikoa helburu bakar dituen sistema neoliberalaren kontrako zentzura doa hori, eta Pardoren hitzetan, horregatik da "erresistentzia forma" bat poesia idaztea edo irakurtzea. Pardoren ideia hori partekatzen du Arkotxak ere: "Funtsezkoa da erresistentziaren ideia hori. Mundu lasterretik nolabait apartatzea, pentsatzen uzten ez duen mundu horretatik apartatzea eta horrelako hozka edo décalage batean izatea oinarrian dugu". Zurrunbilotik eta fokupetik urrats bat atzera egite hori ezinbestekotzat du, obserbazioa ahalbidetzen dielako, eta hori ere badelako bidaia (eta bidaia horren nolabaiteko kontakizuna, berriz, poesia). Erresistentziaz gain, "disidentziaren” ideia ere ekarri nahi izan zuen. 

Funtsean, azokaren hastapenean ukandako omenaldian ere ideia horri tiraka egin zuen bere hitzaldia: "Anonimoki ibiltzea gustatzen zait, obserbatu ahal izateko. Idazteko behar duzu distantzia bat, isiltasuna; itzala behar duzu idazteko eta gaur egun ez da modan den giroa, argi fokuak dira nagusi". 

Bakoitza bere territoriotik ari da idazten. Biak Euskal Herrian izanik ere, bata Urdazubitik, landa eremutik, eta, bestea, giro urbanoagotik, besteak beste, bigarren etxebizitzaz josita dagoen Lapurdi kostaldeko Hendaiatik. Horrek eragiten die, nola ez: "Ingurune fisiko horrek zuzenki interpelatzen gaitu indibiduo gisa, subjektu politiko eta gure kasuan, kultural gisa", Pardoren hitzetan. Argi utzi nahi du afera: "Nik uste dut soilik norbere etxeaz arduratzen den pertsonak pertzepzio arazo nabarmen bat duela, norbere etxea norbera gainditzen duen testuinguru batean kokatua delako, eta harreman hori konstantea da, etengabekoa". Adibide bana eman zituzten ideia hori argitzeko. Pardok, Aroztegia makroproiektu urbanistikoaren kontra borrokatzeagatik epaituriko zazpi lagunen kasua: "Berriz ere agertzen dira interes ekonomiko pertsonalizatu espekulatiboak, herri baten bizimoduaren, pentsamenduaren eta nahiaren kontra doazenak". Arkotxak bere egunerokoan eta literaturan leku handia duen itsasoa ekarri zuen hitzetara: "2014-2015 urteetan izandako tenpesta gogoan dut, bederatzi metroko uhin ikaragarri hura. Gogoan dut nola joan nintzen hurbiletik ikustera utzitako hondakinak. Obserbatzen duzu eta galdatzen duzu horrek zer eragingo duen... aski fite ohartzen zara dagoen hori estaltzen dela, aldaketa aukerak entzun gabe; ezin entzunak dira hautu politiko ofizialak direlako hor". Bide beretik aipatu zituen denboran aitzinatu ahala gure bazterretan emendatzen ikusi dituen eolikoen makroproiektuak. Hor ere berdin: interes ekonomiko pertsonalizatu espekulatiboak nagusi.

Inguratzen dutenari erreferentzia egiteaz gain, idazterakoan erreferente dituztenei ere erreferentzia egin zieten, "zerotik sortzen dugula pentsatzea ez delako egia". XVII. mendeko Oihenart eta Pouvreau, baita Piarres Aintziart "bidaiari handia" –ulertu, idazle handia– Arkotxak, eta Pardok Arkotxa bera. Hendaiako idazleak eskertu egin zuen solasaldia hiru emazteen artean egin izana: "Bidean konpainia maskulinoekin zabiltza gehienetan, erreferenteak anitzetan gizonezkoak dira", eta behingoan, emakumezkoak elkartu izanaren "finezia" azpimarratu zuen.

Gure bazterrak –hitz zahar galdu hori berreskuratzeko deia egin zuen Arkotxak: "Maite dut hitz zahar hori, badira horrelako hitzak entzuten ez direnak eta berriz konbokatu behar ditugunak"– umiltasunez eta, beraz, errespetuz kontsideratzeak aldaketak ekarri ditzakeela uste du: "[Bazterrak kontuan hartuz gero] konturatzen zara ez zarela deus, baina uste dugu garela dena, garela erregina ala errege eta egin dezakegula nahi duguna. Hori da izugarrizko eskandalua; ez dakigu umilak izaten, ez dakigu distantzian bizitzen".

Vargasek bukaerako laburpentxoan erran bezala, Zubiburu ariketak nabarmen utzi zigun idazlea kolektiboaren parte dela, eta ez dela batzuk nahiko luketen bezala gizartearen gainetik. Bakoitzak beretik – bere inguru-girotik, logelatik, barrenetik, begiradatik eta ahotsetik– argi utzi zuen hori. Beraien gogoetak entzuten segituko genuen, entzulea gustura zegoen, baina ondokoei lekua utzi beharra zuten. Eskerrak azokaren hastapenean ginela eta egun osoa genuela bidaiaz solasean segitu ahal izateko.