Nafarroako Ubidearen proiektua berraztertuko zuela agindu zuen 2015eko uztailean eratu ondoren Nafarroako Gobernu berriak. Erriberaren hegoaldeari begira pentsatua dago ubidearen Bigarren Zatia eta urte bukaerarako Gobernuak prest izango du kostuei eta beharrei buruzko azterketa zehatza. Ureztatzeaz eta nekazal elika-industriaz arduratzen den INTIA enpresa publikoa ari da lan hori egiten. Datuak ezagutu ondoren, Nafarroako Gobernuak partehartze prozesu zabala irekiko du eta ondoren erabaki beharko du zer egin Nafarroako ubidearen bigarren atal honekin: proiektua abiarazi, aldatu edo betirako lurperatu.

Bitxia izango da azterketa ikustea. INTIA arduratu da orain arte ureztatze faseari dagokion guztiaz eta Itoizko urtegiaren eta Nafarroako ubidearen apologia egin du etengabe, nagusiaren beharrei eta estatistikei men eginez. Gobernu berriarekin kargu nagusien aldaketa ere izan zen INTIAn, halako aldaketetan ohikoa denez. Irizpide batzuk ziren tokira, oso bestelakoak iritsi dira, goi karguetara bederen, pentsatzekoa baita tarteko kargu teknikoetako iritziak ordura artekoak izango direla eta, seguruenik, askotarikoak. Aldaketarekiko erresistentziak ez dira gutxi halakoetan.

Aspaldiko eskaria da azterketarena, eta ez bakarrik ureztatze eskariez, Itoizko urtegia-Nafarroako ubidea proiektu osoaz ere bai. Zer agindu zen proiektu erraldoi hauekin? Zer aurreikuspen egin ziren? Zer bete da? Zer ez? Zein eragin ekonomiko, sozial eta ingurumeneko izan ditu? Galdera asko dira eta horien erantzunik izan gabe ezin da zentzuz jarraitu eraikuntza lanekin.
Zentzua eta datuak jarri nahi ditu mahai gainean Gobernuko Landa Garapen Sailetik. Oposizioak dagoeneko esan du Gobernu honek ez duela Nafarroako ubidearen Bigarren Zatia egin nahi. Eta itxura guztien arabera, Bigarren Zatiaren hasierako proiektua ez da egingo pentsatua zegoen bezala. Hori garbi samar dago. Zer egingo da orduan? Datuak lehenik, 2017ko prozesu parte hartzailea ondoren eta, azkenik, erabakia.

Itoizko urtegia-Nafarroako ubidea

Bikote dira urtegi eta ubide iragan mendeko 80ko hamarkadatik, baina frankismoaren amaieran ere entzun ziren jada proiektuaren aldeko hotsak. Zalaparta ugariren ondoren 1993an ekin zitzaion Itoizko urtegiaren eraikuntza lanari, PSNko Gabriel Urralburu Nafarroako Gobernuko lehendakaria zela.

Itoizko urtegiaren proiektuak liskar sozial eta politiko handia ekarri zuen Nafarroako gizartera. Itoizko Koordinadora izan zen oposizio lanetan aitzindari, mobilizazioa, ikerketa eta lan juridikoa uztartuz. Oposizio lanetan oso entzutetsua izan zen, halaber, Itoitzekiko Elkartasun Taldeek uharka altxatzeko materiala garraiatzeko erabiltzen ziren kableen mozketa ekintza. Sabotaje honek luzez geldiarazi zituen eraikuntza lanak.

2004an bukatu ziren lanak, UPNko Miguel Sanz Gobernuko lehendakari zela. Urtegia prest zen 418 hektometro kubo ur biltzeko eta Nafarroako Ubidea hornitzeko. Urtegiko 240 hektometro kubo ureztatzera bideratzeko da, 60 hektometro kubo herrietako erabilerarako (edateko ura, industria…) eta 117 hektometro kubo etorkizuneko beharretarako (adibidez Nafarroako ubideko Bigarren Zatirako).

Nafarroako ubideak 198 kilometro izango zituen eta Itoizko urtegitik Nafarroako hegoaldeko azken lurretaraino eraman behar zuen hura. Bi zatitan eraikitzea aurreikusi zen. Lehenengo Zatia 2004an hasi zen egiten eta 2011n bukatu: Itoizko urtegian hasita Pitillas udalerriraino doa, 98 kilometro ditu  eta 22.363 lur hektarea ureztatzeko ahalmena du. Agoitz, Urrotz, Iruñerriko Mankomunitatea eta Mairagako Mankomunitateak dute bertatik ura jasotzeko aukera.

Bigarren Zatia

Bigarren Zatia Pitillasetik Ablitaseraino doa, 71 kilometro ditu eta 21.522 hektarea ureztatzea aurreikusten da. Ez da hasi. Lan hau lehenengo zatia baino askoz konplexuagoa da, besteak beste Aragoi eta Ebro arroak iragan beharko lituzkeelako sifoi konplexu eta garestien bidez.

Konplexutasun hau ez da txantxetakoa eta aurten bertan Uraren Kultura Berrirako Fundazioak (FNCA, erdarazko sigletan) Foru Legebiltzarrean gogoratu duenez, Antonio Aragón foru sailburu ohiak  bazituen zalantzak 1991. urte urrun hartan, CHEko lehendakari izendatu zutenean: “Etorkizunera begira, Nafarroako ubideak Ebro gainditu dezan sifoi bat egitea neurriz kanpokoa izan daitekeela uste dut” (Diario de Navarra, 1991ko azaroak 17). Geroago Aragónek eta Gabriel Urralburuk espetxean bukatu zuten ustelkeriagatik, besteak beste ubidearen adjudikazio lanengatik enpresetan  eskupekoak jasotzeagatik.

2011n ubidearen lehenengo zatia amaitzean bigarrenari ekitea zatekeen logikoena, baina ez, CANASAk iragarri zuenez, krisi ekonomikoak bigarren urratsari ekitea eragozten zuen, diru faltagatik. Untxia kapelutik atera eta Nafarroako Gobernuak lehengo zatiaren zabalkunde fasea erakutsi zuen orduan: Mendigorria, Sesma eta Funesek osatzen duten hirukian zabalduko zen, 21 kilometroko ubidea eta 15.275 hektarea ureztatzeko ahalmenarekin. Ez zegoen dirurik Bigarren Zatiari ekiteko, baina proiektu berri honetarako bai. Oraindik gauzatzen ari da hedapen hau, 2016ko bukaerarako amaitzea aurreikusten zen, baina lanak atzeratuta doaz eta 2019ko irailerako amaitzea aurreikusten da.

Bigarren zatiaren erabilera politikoa

Proiektua politizatu eta ez politizatzeaz asperduraraino hitz egin da nafar gizartean, baina proiektua sustraietatik erabat politikoa da. UPN-PPk eta PSNk Nafarroa erdia paradisu bihurtzeko tresna gisa saldu zuten: ubidearekin ura, etorkizuna eta garapena eskura ziren; ubiderik gabe basamortua eta hondamendia. Mezu hori, lehen eta orain, samur sartzen da uraren garrantziaz jabetua dagoen herritarren garunean.

Orain alderdi horiek oposiziotik salatzen dute Uxue Barkosen gobernuak urik gabe utzi nahi duela Erribera. Mezuak badu bere indarra, baina gero eta gutxiago, baita nekazarien artean ere. Laborariek ikusten dute uraren abantaila, lehorreko lurretatik ureztatze lurretara pasatzearen onurak, baina ikusten dute zein garesti ateratzen zaien ere. Nafarroan ez da urik falta izan, haren antolaketa eta erabilera egokia baizik, baina Nafarroako ubideak gainerako alternatiba eta aukerak ezkutatu ditu azken bi hamarkadetan.

Hala ere, gauza bat da bigarren fasea lelo politiko gisa erabiltzea eta bestea gauzatzea. UPNren Gobernuak finantzazio modurik topatu izan balu, seguruenik aurrera aterata izango zukeen Bigarren Zati hau. Oraindik ere, ezin da esan Gobernura iritsiz gero ez lukeenik egingo. Kontua da ez dela egin,   diru faltagatik eta baita bere bultzatzaileek ez dutelako proiektua erabat argi ikusi ere. Horren frogarik argiena da orain arte ez dela Bigarren Zatiari buruzko proiektu zehatzik inoiz idatzi.

Diruarekin ibili den bezala ibilita, Espainiako Gobernuari ere gutxi inporta izan zaio hau atzeratzea. 2013ko abuztuan Arias Cañete PPko Espainiako Gobernuko Ingurumen ministroak eta Yolanda Barcina foru lehendakariak Lehenengo Zatiaren Hedapenari buruzko hitzarmena berritu zuten, ohi bezala urtegiaren onurak lau haizetara defendatuz. Bigarren Zatiaz, aldiz, ez zuten tutik ere aipatu.

Gerora, eta aho txikiarekin bada ere, Nafarroako Gobernuak behin baino gehiagotan galdegin dio Espainiako Gobernuari Bigarren Zatiaz, baina Rajoyren ministroek entzungor egin dute gaurdaino. Arias Cañetek argi jaurti zuen 2012an: “Merezi du Nafarroako Ubidearen alde egitea (…), aukera gehiago ditugunean eta komunitatearekiko planteamendu garbi bat dugunean, prest gaude berraztertzeko”. 2015eko maiatzera arte bederen, bere nafar bazkideek gobernua galdu arte, Espainiako Gobernuak ez zuen beste urratsik eman. Orain ez ematea ulergarriagoa da.

Ikuspegi kontrajarriak balorazioetan

Hainbeste urte eta ika-mikaren ondoren, kontua da herritarrak ez duela bi proiektu handi horiek Nafarroako gizarteari ekarri dioten onurei buruzko balorazio argirik ikusi. Ona izan da, ez, zertan bai, zertan ez, errentagarritasuna, kostuak, kalteak… Nafar gizartearen sektore bat aspaldi ari da eskatzen uraren kudeaketari buruzko eztabaida sakon eta argia, horixe egin zuen Itoizko Koordinadorak bere garaian eta horixe egin berri du aurten Ura FNCA fundazioak Legebiltzarrean. Ez da hausnarketa handi eta zabal hori egin oraindik, baina ubidearen Bigarren Zatiaren eztabaidak, gaia lehen lerrora ekarri du indar handiz.

Orain arteko urtegi-ubide bikoteari buruzko balorazio eta azterketa nagusiek datu kontrajarriak ematen dituzte. INTIA enpresa publikoak egin izan ditu hainbat, baina ohikoan UPNko tesi politikoen usainera egin direla salatu dute proiektu hauekiko kritikoek. Badira beste bi azterketa, erakunde edota pertsona autonomoek egindakoak. Zaragozako Unibertsitateko master lan gisa Rosario Brinquisek egindakoa bata (“Itoiz 2012. Un análisis económico”); eta bestea 2015ean Nafarroako Kontuen Ganberak plazaratua (“Nafarroako ubidearen ureztalurren eremuaz egindako fiskalizazio txostena”).  

Kontuen Ganbera eta Brinquis txostena

Kontuen Ganberaren zeregina da diru publikoak miatzea eta kontrolatzea, eta fidagarritasuna eman ohi zaio bere lanari. Brinquisen lana saritu egin zuen UNEDeko (Urrutiko Hezkuntzako Espainiako Unibertsitatea) Ekonomia Fakultateko Aquae katedrak. Lan mota desberdinak dira, helburu, molde eta datu desberdinetan egindakoak, baina deigarria da bi lanek hain ikuspegi kontrajarriak eskaintzea.

Brinquisen lanak dio Itoizko urtegia eta lehen fasearen emaitzak ez direla errentagarriak gizartearentzat, pentsatu baino askoz lanpostu gutxiago sortu direla eta, besteak beste, gaitza izango dela egindako inbertsioa berreskuratzea. Bere esanetan, ubidearen Lehen Zatiak soilik ematen du inbertitutakoaren %27 berreskuratzeko. Bigarren Zatia eginez gero, bakarrik emango luke %28a berreskuratzeko, zati hau oso garestia litzatekeelako.

Berak 2012an zituen datuekin, eta 30 urteko epe bat aztertuta, Itoizko urtegiak eta ubidearen Lehen Zatiak 1.751 milioiko kostua izango lukete eta bien ekoizpen gordina bakarrik iritsiko litzateke 1.296 milioi eurora. Beraz defizitarioa litzateke, noiz eta mende hasieran Europako Batasunak onartutako Uraren Dekretu Markoak oso argi dioenean erakunde publikoek berreskuratu egin behar dituztela –erabiltzaileen bidez– uraren azpiegituretan egiten diren inbertsioak.

Inbertsioan ere desberdintasunak

Gastuetatik hasten dira lehen desberdintasunak. Brinquisek azpiegituren gastuak eta 30 urteko esplotazio lanak aztertzen ditu eta 1.751 milioi euroko kostua ateratzen zaio. Kontuen Ganberak 1.050 milioi azaleratzen ditu, baina bakarrik egindako inbertsioak kontuan hartuta.

Brinquisek 2015eko azaroan Berriari emandako elkarrizketa batean zionez, ubidearen proiektuak aurrera egin badu, hori da INTIA enpresa publikoa horretan tematu izan delako. Salatzen zuen Kontuen Ganberak batez ere INTIAko datuekin egin zuela bere azterketa eta hori harrigarria egin zitzaiola: “Batetik, datuak falta direlako, adibidez kostuei buruz; eta jasotako datuen analisia ez dutelako egin, bertzetik”.

Hainbat dira Kontuen Ganberak azaleratzen dituen datuak eta ondorioak. Luze joko luke zehaztasunez aipatzea eta datuen labirintoan galtzeko arriskua ere badago. Baina, funtsean, balio dute txostenaren doinura hurbiltzeko. Ubidearen aldekoek sarri aipatzen dute berau euren argudioak sendotzeko, esaterako, 2015eko foru hauteskundeetan. Hala zioen UPNko webguneak: “Kontuen Ganberako txosten batek argi adierazten duenez, Nafarroako ubideak eztabaidaezineko eragin positiboa izan du eremu ureztagarrien aberastasunean, eta nekazari ekoizpena laukoiztu egin du lehorreko uztekin konparatuta”.

2013ko uzta aztertu ondoren, nekazari ekoizpenaz egiten den balorazioa erabat onuragarria da Kontuen Ganberako txostenean, ondoko datuetan ikusten den moduan.

Uzta mota: 3 produktutik 48ra igo da ureztatzearen ondorioz. Produkzioaren balorea: 17,8 milioi eurotik 68,1 milioira pasatzen da. Lehorreko lurren produktibitatea %13 hazten den bitartean, ureztatutako lurrena %821 hazten da. Etekinari buruz, lehorrekoan etekina 3 milioi bazen, ureztatu ondoren 18 milioikoa da. Lanpostuak: Gobernuak 2009-2012ko epean 22 ustiatze gunetan egindako azterketa baten arabera –horietako 12tan ureztatutako lur eremua handitu da–, oro har, lanpostuak galdu egin dira, baina lanpostu kopurua hazi egin da ureztatzea handitu den horietan. LARRUN honetan Ignacio Gil Landa Garapeneko zuzendari nagusiari egindako elkarrizketan datu hauei buruz galdetu diogu eta erantzuna zorrotza izan da: “INTIA urteetan ibili da produktu horren salmentan eta Kontuen Ganberak enpresa honek emandako datuekin egin du azterketa”.

Brinquisek nekazari produkzioaz egiten duen azterketa beste ikuspegi batetik egina dago eta urte eta parametro desberdinak erabiltzen ditu, horrela zergatik egin duen azalduz.  Kontuen Ganberak Foru Parlamentuak egindako enkarguari erantzuten dio eta batez ere kontuen fiskalizazio lana egiten du. Ez dira ezpal bereko lanak, baina biek gai bera aztertzen dute eta ondorioak desberdinak dira.

Lanpostuei buruz, esate baterako: Brinquisek dio urteko 227 lan unitate sortu direla ureztatzearekin (txostena 2012koa da); bere iritziz, hori oso gutxi da Nafarroako Gobernuak agindutako 8.000 lanpostuekin. Beste datu esanguratsu bat, 2011ko uztaren ekoizpen gordina (produkzioa + diru-laguntzak): lehorreko lurrak zirenean 14 milioi euroko balioa zuen eta ureztatu ondoren 46 milioi euro, beraz 32 milioi gehiago dira. Lurraren prezioak ere %120ko balioa irabazi du ureztatua bihurtu ondoren.

Ura FNCA Fundazioak aurtengo otsailean kaleratu zuen Alternativas de abastecimiento y riego en la ribera sur de Navarra txostena. Bertan kritika zorrotza egin zioten Kontuen Ganberaren txostenari: “Ezin daiteke hartu Lehen Zatiarekiko analisi sozial eta ekonomikoaren erreferentzia gisa (…) deitoratzen dugu esan beharra, baina txostenak baditu zehatzak ez diren hainbat kontu, eta hori da erabiltzen dituen datuak INTIAk emandakoak direlako, eta oraintsu arte erakunde hau proiektuaren egile izan da”.

Bigarren Zatiaren kostuei buruzko aurreikuspenak ere desberdinak dira FNCA (1.070 milioi euro, eraikuntza eta 30 urteko ustiaketa eta mantenua) eta Kontuen Ganberaren arabera, azken honek 1998an egindako aurreikuspenetako datuak mantentzen dituelako (340 milioi euro, eraikuntza bakarrik). Barkosen gobernuaren aurreikuspenetan Bigarren Zatiak 713 milioi eurokoak lirateke, eraikuntza lanetan.

Fundazioarentzat, Kontuen Ganberako kostuen datuak azpibaloratuak daude, ez delako gaurkotu 1991ko dirua, maileguetako finantza gastuak ez dituelako kontuan hartu eta  itzalpeko ordain-sariak ere ez.

CANASA larri

Bada zalantzarik ez duen daturik, orain arteko zenbakiekin Nafarroako Gobernua defizit handia egiten ari da Nafarroako Ubidearen proiektuarekin. 2015eko abenduan Manu Ayerdik eta Isabel Elizaldek, hurrenez hurren Nafarroako Gobernuko lehendakariordea eta Landa Garapeneko kontseilaria, agerpena egin zuten Foru Legebiltzarrean ubidearen kudeaketaz arduratzen den CANASA erakundearen berri emateko: 2014an 8,6 milioi euro galdu zituen eta 2015ean 10,4. Horrez gain, 2015ean badira beste 8,5 milioi euro, aurreko Gobernuak eskatutako 77 milioiko mailegu batenak, teorian Bigarren Zatiko lanei begira bideratuak.

Azalpenen arabera, erakunde publikoek proiektuaren erdia finantzatu behar zuten, CANASAko jabegoa kontuan hartuta %60 Espainiako Gobernuak eta %40 Nafarroakoak; beste erdia proiektuaren irabaziekin finantzatuko zen. 442 milioi euro gastatu dira orain arte, erakunde publikoek 330 milioi jarri dituzte eta, mailegu bidez, CANASAk 125 milioi. Kontua zen azken hauek berreskuratzea, baina proiektuaren irabazi aurreikuspenak ez dira betetzen ari, hiru arrazoi nagusirengatik. Lehenik, hektareako 6.000 metro kubo ur erabiliko zirela aurreikusi zen, baina ez da 5.000ra iristen, beraz erabiltzaileen aldetik gutxiago jasotzen da. Bigarrenik, 2013an Madrilgo Gobernuak energia berriztagarrien salmenta prezioak jaitsi zituen eta elektrizitate salmentagatik lortutako dirua 10,7 milioi eurotik 5,4ra jaitsi zen. Eta hirugarrenik, herrietako ur-hornikuntzatik –edateko ura eta industria– 5 milioi espero zuten urteko eta 1 fakturatzen ari dira (aurrerago azalduko dugu Iruñerriko adibidea, azken datu hau hobeto ulertzeko).
Ondorioz, CANASAk defizita egiten du bere ohiko jardueran eta ezin du ordaindu 125 milioi euroko mailegua, beraz erakunde publikoek beren gain hartu behar dituzte bi kontzeptu horiek, bai urteko galera, bai maileguaren amortizazioa.

Galera hauek ikusita, Yolanda Barcinaren jarduneko gobernuaren eskariz, CANASAk uraren prezioa %60 garestitu zuen 2015eko ekainean, ureztatzaileen haserrea eraginez. Erabaki horretan ikusi daiteke nola joka dezakeen alderdi batek herritarren diruarekin eta duintasunarekin: CANASAn 2015eko ekainean UPNk %60ko igoera eskatu bazuen, 2016ko ekainean, Espainiako hauteskunde orokorretako kanpainan, Erriberan uraren prezioaren jaitsiera eskatu zion aldaketaren gobernuari, Barkosen gobernuak Erribera baztertu nahi zuela argudiatuz.

Ubidearen urak nekazarien arazoak konpondu behar zituen, eta hainbat kasutan hala izango da, baina beste arazo askotara bideratutako dirua ere zurrunbilo honek irensten du gaur egun, eta horren kexu dira nekazariak, bateko zein besteko. 2015eko Landa Garapenerako Sailak 63 milioi euroko aurrekontua izan zuen eta 18,5 milioi euro bideratu zituen CANASAra, hau da, aurrekontuaren %29,36; aurreikuspenen arabera, aurten ehunekoa handituko da. Larriena da epe motzean gaiak ez duela irtenbiderik eta epe ertainean ehuneko hori txikitzean dagoela erronka.   

Iruñerriko Mankomunitatearen adibidea

Duela hiru-lau hamarkada Itoizko urtegiaren proiektua plazaratu zenean, funtsean Nafarroako erdialdea eta hegoaldea ureztatzeko egin behar zen, baina baita herrietarako ur hornikuntza hobetzeko ere, bereziki, Iruñerrikoa, erdialdekoa eta Erriberakoa. Hiri Buruzagia egarri izan behar zen etorkizunean azpiegitura hau egin ezean. Horrexegatik, Iruñerriak beharko zuelako, ur kopuru handia   gorde zen harentzat Nafarroako ubidea bukatu zenean.

2006an CANASAk eta Mankomunitateak kontratua sinatu zuten: urteko eskainiko zion 22,5 milioi metro kubo hartzeko aukera, 1,2 milioi euroko prezioan. Iruñerriak ez zuen behar inondik inora Nafarroako ubideko halako ur kopururik, iturri horretatik gutxi erabiltzen du eta batez ere uda aldean, baina hala sinatu zen. Ondorioz, harrez gero Mankomunitateak milioi bat euroren bueltan ordaindu dio urtero CANASAri.

Iruñerriko Mankomunitatearen ur kontsumoaren gehiena Arteta eta Subizako iturburuek, eta Eugiko urtegiak hornitzen dute: 27,5 milioi metro kubo (2014ko datuak) eta 302.903 euro ordaindu dira; Nafarroako Ubidetik 1,9 milioi metro kubo kontsumitu ziren (%6,9) eta milioi bat euro ordaindu zen horregatik. Konparazioak ez du bestelako iruzkinik behar, baina bistan da Nafarroako ubideko urak urrea balio duela. EH Bilduko parlamentari Koldo Amezketak aurtengo apirilean prentsan zabaldu zuen iritzi artikuluak (UPN, Mancomunidad y el agua de Navarra) ondo azaltzen du Mankomunitatea eta CANASAren arteko kontratuarena.

Horren harira, Mankomunitateko agintari berriek –EH Bildu– eskatu dute hitzarmena berritzea. Estatuaren abokatuaren esanetan hitzarmen hori ezin da berritu, hautsi egin beharko litzateke eta berri bat egin. Hori da Iruñerriko Mankomunitateak egin duena, hautsi, eta UPNk oso gogor salatu du, esanez Iruñea ur gabe gelditu litekeela udan.

Eskaintza eta eskaria

UPNk salatu du, baita ere, EH Bilduk ez duela ulertu nahi Mankomunitatearen hitzarmenean Nafarroako ubidearen eraikuntza sartzen dela. Eta hor dago, egiazki, arazoaren mamia: ez zela egia Iruñerriak ur hori behar zuela eta, beraz, bertako herritarrak behar ez zuten azpiegitura finantzatzen ari direla. 2006tik 2014ra 8,3 milioi euroko kopuru finko gisa ordaindu dio CANASAri eta 295.255 euro uraren kontsumoagatik. Arazorik ez zen tokian, arazoa ekarri dute. Eta berdintsu Nafarroa osoan ere.

Funtsean, Ura FNCAk salatzen duenez, eskaintzaren ikuspegiarekin egiten delako lan eta ez eskariarekin. Hau da, “ubidea egingo dugu, ura izango dugu eta gero eskainiko diegu erabiltzaileei”. Horregatik eskatzen du fundazioak eredu hori aldatzea ezinbestekoa dela eta eraikitzen den edozein azpiegitura, dagoen eskarian oinarritu behar dela. Behin egin ondoren Nafarroako ubidearen onurak agerikoak dira. Kontua da helburu bertsuak lor zitezkeela beste alternatiba batzuk baliatuz eta ubidearen proiektuak ez duela utzi beste edozein alternatibarako ez lekurik ez dirurik.

Eta nekazariak?

Gizarte osoan bezala, nekazarien artean ere zenbat buru hainbat aburu. Sindikatuen esparruan UAGN nekazari sindikatu nabarristak Itoizko urtegia eta Nafarroako ubidearen alde egin du beti sutsuki eta EHNEk aurka. Produktu gehiago ekoizten dira eta ekoizpena asko handitu da hainbat produktutan, adibidez jaun eta jabe bihurtu den artoan (2015ean ekoizpen guztiaren %34). Diario de Navarrako 2012ko erreportaje batean parte hartu zuen David Palacios nekazariak argi biltzen zituen aldekoen argudioak: “Segurtasun handiagoa, produktuak hautatu eta uztak aldatzeko aukera; eta ekoizpena, errentagarritasuna eta lehiakortasuna handitzea ere bai. Funtsean, etorkizunari aurre egiteko aukera gehiago”.

Erreportaje berean Carlos Guembe nekazariak antzeko balorazioa egiten du, baina errealitateari lotuagoa: “Ekonomikoki eta ekoizpenean irabazi egiten dugu, baina denak arreta gehiago eskatzen du eta lana ere biderkatu egiten da; gastuak ere gehiago dira, ura, amortizazioak, kanonak… Lehorreko uzta on bat, hori litzateke bukaerako emaitza”.

EHNEko arduradun batek bestelako ikuspegia zuen 2014an Berrian egindako elkarrizketan: “Nekazari gehienek laboreen monolaborantzaren alde egin dute. Gainera, ubidetik ura hartzeko sistema jarri duten nekazarien ehuneko handi batek ez du ura erabiltzen, eta beste askok ez du sistema ezartzeko behar den inbertsioa egin, oso garestia delako, batez ere”. Ignacio Gil zen, gaur egun Landa Garapenerako Saileko zuzendari nagusia, orrialde hauetan elkarrizketatua.

Honakoa hau ere aipatu zuen Gilek elkarrizketa hartan: “Iruditzen zaigu Itoizko urtegiak duen edukiera osoa ustiatu nahi dutela [Barcinaren gobernuak]. Urtegiak duen azken tanta ere erabiltzeko edo saltzeko aginduko dutela uste dugu. Uraren erabilera publikoaren pribatizazio saio garbi bat egin nahi dute”. Sasoi hartan nekez pentsa zezakeen bera egongo zela Nafarroako Gobernuan, Itoizko urtegiak etorkizunerako gordeta dituen 117 hektometro kubo horiekin zer egin erabakiko dutenen artean.

Nekazariak ordaintzen duena

Teorikoki Nafarroako ubidearen inbertsioa erdibana ordaindu behar da erakunde publikoen –Nafarroako eta Espainiako gobernuak– eta erabiltzaileen artean. FNCAk horrela laburbiltzen du nekazariek ordaindu behar dutena:

– Bakoitzak bere lur saila prestatu behar du horretarako hautatzen duen ureztatze sistema jarriz. Lehenengo Zatian %35eko diru laguntza publikoak egon ziren horretarako. Batez beste, 4.000 bat euro hektareako.
– Ureztatzea presioz egin ahal izateko sare bat eratu behar da eta azpiegitura honengatik, aldez aurretik ordaindu behar dira 700 bat euro hektareako.
– Urteko kopuru finkoa CHE, CANASA eta Aguacanali: 132,31 euro.
– Uraren kontsumoa, erabileraren araberakoa: 0,0307 euro metro kuboko.
Hori guztia kontuan hartuta, arto hektarea bat landatu duen nekazariak 6.000 metro kubo ur erabiliz 316 euro ordainduko du urtean.

Iritziak iritzi, argi dago nekazari guztiek ez dute la CANASAko aurreikuspenen ur kontsumoa betetzen, areago, oso urruti daude. Enpresa publikoak 5 milioi euro espero zituen erabiltzaileetatik eta milioi 1 bakarrik ari da lortzen.

Eta orain zer?

Nafarroako ubidearen Lehen Zatia egina dago eta Hedapen Zatia aurrea doa. Haien kudeaketa ahalik eta egokiena zaindu behar da orain. Baina, eta Bigarren Zatia? Egoera honetara iritsita, dagoeneko badira etorkizunari bestelako begiekin begiratzeko hainbat datu, erantzun beharreko galderei ahalik eta txukunen erantzuteko.

Aldagai ugarik jarraitzen dute aferaren bueltan. Batetik, krisi ekonomikoa bertan geratzeko etorri zen eta Espainiako Gobernuak ez du interes handirik Bigarren Zatiari ekiteko. UPNko gobernu batek presionatuko luke horretarako, eta dirua aurreratu ere bai, beste hainbat azpiegituretan egin zuen bezala, baina orain ez dago halako gobernurik.

Bestetik, CANASAren azken urteetako defizit handia dago, gero eta handiagoa gainera. Hau erabakigarria izango da Bigarren Zatiari begira. Ez hori bakarrik, erabakigarria izango da orain arte ez dela aurreikusi bezainbeste ur erabiltzen ari. Eta erabakigarria izango da, halaber, alternatibei buruz gero eta gehiago hitz egingo dela.

2017 izango da horretaz guztiaz barra-barra hitz egiteko urtea. Landa Garapenerako Sailak bere azterketa jarriko du mahaiaren gainean eta hori ere oso funtsezkoa izango da Nafarroako Erriberaren hegoaldea urez hobeto hornitzen asmatzeko. Azterketaren ondoren Sailak urte osoa eman nahi dio partehartze prozesu zabalari, non eztabaidaren protagonista nagusiak nekazariak izango diren. Eta gero gerokoak.

Ura FNCA fundazioak dagoeneko mahaiaren gainean jarri du bere ikuspegia Interneten eskuragai dagoen ondoko dokumentuan: Alternativas de abastecimiento y Riego en la Ribera sur de Navarra. En torno al debate sobre la segunda fase del Canal de Navarra. Azterketaren amaieran gaur egun mahaiaren gainean eztabaidarako diren proiektuei buruzko honako aukerak aipatzen dira. LARRUN honen amaierarako utzi ditugu, irakurleak aurrera begira egon daitezkeen aterabideei buruzko ikuspegi orokor bat izan dezan.

– Nafarroako ubidearen Bigarren Zatia. Txostenean aipatzen diren arrazoi ugarirekin fundazioak ezezko biribila ematen dio alternatiba honi eta bideraezintzat jotzen du.
– Pitillasetik Erriberarainoko hodia. Pitillaseko putzutik Erriberaraino joango litzatekeen ur azpiko hodiaz ere hitz egin da. Industriarako eta edateko ura eramango litzateke bide honekin. Kostua Bigarren Zatiarena baino askoz txikiagoa litzateke eta askoz denbora gutxiagoan bideratuko litzateke. Erriberako hainbat eremutan edateko uraren kalitatea ez da nahi bezain ona gaur egun, Tuteran adibidez, eta irtenbide honekin Erriberakoen aldarrikapen historikoa beteko litzateke.
– Dauden baliabideak optimizatzea. Badira hainbat baliabide eta hauek hobetzeaz gain, kudeaketa hobetu beharko litzateke: Queiles /Val eta El Ferialeko iturrietako kalitatezko ura dago. Aztertu beharko litzateke ea horko urak erabili ahal izango liratekeen udan edateko. Gaur egungo hamaika mankomunitate bakarrean batzea; arroka gutxi batzuk izatea ere posible litzateke. Aztertu behar da ea gaur egun ureztatzera bideratzen den kalitateko ura edatekora bidera ahal den. Ura FNCAk azken honen aldeko hautua egiten du.

Zaindu maite duzun ur hori

Horiek eta gehiago ere aterako dira 2017an bideratu nahi den eztabaida zabal horretan. Edozein kasutan, gauza bat dago argi samar orain eta hori asko da: egungo Nafarroako Gobernuak ez du bultzatuko Bigarren Zatiaren garai bateko asmoa, hau da, lur azalean joango den ubide bat haren antzeko ezaugarriak izango dituena. Hodiaren alternatiba hor dago, baina NFCA txostenean bakarrik herrietako ur gisa aipatzen da. Eta ureztatzeko? Zenbat ur behar da ureztatzera bideratzeko? Partehartze prozesutik datu horretarako laguntza espero du Nafarroako Gobernuak.

Bigarren Zatiaren proiektua, ostera, ukitua bai baina oraindik ez dago guztiz lurperatua, UPN, PSN eta PP berriz Nafarroako Gobernura iritsiko balira, berriz irekiko litzaizkioke ateak proiektu zaharrari. Gipuzkoan antzekoa geratu da Zubietako erraustegiarekin. EAJk egin zuen proiektua eta eraikuntza lanak hastear zirenean iritsi zen EH Bildu Diputaziora. Proiektua geldiarazi zuen eta gutxik uste zuten erraustegi proiektua berreskuratuko zenik. 2015eko foru hauteskundeetan EAJk eta PSEk berriz hartu zuten agintea Diputazioan eta erraustegi proiektua abiarazi dute berriz.  

Herritarrek eta bereziki nekazariek hitz egin ondoren, beraz, erabakiak etorriko dira legealdiaren amaiera aldera. Bada zer zuzendu Itoiz-Nafarroako ubidearen abentura zakar  honetan guztian, ura baliotsuegia baita besterik gabe enpresen esku gera dadin, orain arte Nafarroako ubidean gertatu den gisan. Ehunka milioi euroko inbertsioekin mokadu ederrak eraman dituzte eraikuntza enpresek, eta lanak egin ondoren, ureztatzearen esparrua enpresa pribatuen esku utzi da. Han-hemenka, uraren pribatizatze joera gero eta handiagoa denean, herritarrek bereziki zaindu beharko dute bizitzak duen ondasunik handiena, urik gabe ez baitago bizitzarik.