Cada día podemos almorzar con exemplos que demostren que o mundo é inxusto. Podemos porque é así e porque así queda reflectido nos medios, aínda que non se indique. Non o facemos, porque é difícil liberar cada día as lóxicas de inocencia, culpabilidade, responsabilidades, materialismo histórico… no almorzo, e detectar algún privilexio no inabordable día a día. Algúns privilexios son ás veces sutís. E os propios medios que, dificultando estas lóxicas, pódennos facer facilmente inimigos do débil, déronnos de súpeto que o mundo é inxusto e unha orde de imaxe que calquera pode entender. Cinco persoas no mergullador Titan, unhas setecentas nun pesqueiro. E fixemos equipos, quen temos que salvar?

Titana ten moito mollo. Eu mesmo crin “a curiosidade cada vez máis infinita mellor”, eu eloxiei algunhas tolemias de simple curiosidade… ata que a curiosidade se converte nun mero entretemento. Nós tamén cremos que viaxando apréndese, que viaxar non é prexudicial para ninguén. E esa viaxe era unha demostración tecnolóxica, como o rescate: máis cívicos que os xoguetes de guerra, parécennos avances máis avanzados os artefactos de salvamento que requiren explicacións científicas. E si hai tantos recursos para salvar a uns, por que deixar que outros se afoguen, esa foi a pregunta que nos acendeu. O que nos castigou foi “deixamos afogar”.

A cuestión é que o problema está antes. Non sei si chega a curiosidade do almorzo antes de comezar a viaxe. Vivimos na época de “un non quita o outro”. E é mentira. Un case sempre quita o outro. Por que comeza unha viaxe, por que o outro. Por que non debería empezar nin un nin o outro. Por que un provoca o outro. Por que non empezar un non debería empezar o outro. A mesma pregunta “Quen a salvamos?” é unha trampa. Porque uns estaban a salvo antes, outros nunca existirán. Porque algúns xa eran biografía, outros números. En realidade non había nada que comparar.