Valladolid. Tarde sollía de setembro. Karima, Arantxa e outra persoa atopábanse cos seus fillos na piscina pública do barrio. Sentían a gusto no campo, vestidos, mentres miraban aos nenos xogando. De súpeto, o vixiante da piscina achegouse a eles. “Aquí non podedes estar vestidos. Se non vos engadides roupa deberedes abandonar a piscina. Se non, chamarei á policía”. No campo había máis xente vestida, pero Karima e o seu compañeiro levaban fillastro. Foi esa roupa a que molestou ao coidador.

As mulleres, sen inclinar a cabeza, responderon que chamara á policía. Dous axentes da Policía Municipal achegáronse a Karima e ao seu amigo e solicitáronlles a documentación necesaria. A Arantxa non lle pediron nada. Karima cualificou a súa actitude como un feito sexista e racista, mentres que un axente da Policía Municipal dixo: “Estás en España, chica. Se eu dixéseche que é o racismo...”, respondeu.

Karima e Arantxa non calaron. Trátase dun comunicado que se publicou na rede social Facebook. Os medios de comunicación deron a coñecer a noticia e reuníronse co concelleiro de Deportes. O concelleiro recoñeceu que non existe normativa que prohiba o uso de roupa de rúa nos campos. Pero non ordenou ningunha medida contra os policías nin contra o sentinela. A coordinadora feminista de Valladolid non mostrou solidariedade nin aos sindicatos nin aos partidos políticos que a rodeaban.

No marco da estratexia “Non aos rumores” de Getxo, participei recentemente nun seminario sobre islamofobia e xénero xunto a Hajar Samadi, da asociación Bidaya. Acababa de volver de Valladolid, contei esa anécdota. Hajar tiña mil historias que contar. O máis duro é o caso de Marwa O-Sherbini, unha muller de orixe exipcia que vivía na cidade alemá de Dresde. Denunciou os ataques verbais e as persecucións dun home branco. No mesmo xuízo ese mesmo home apuñalou aO-Sherbini en 2009.

Hajarre denunciou que en Euskal Herria as mulleres que usan panos tamén adoitan ser discriminadas á hora de buscar emprego ou vivenda. As mesmas persoas que cren que o hijaba é o sinal da opresión das mulleres musulmás, recoñecen as violacións dos dereitos fundamentais das mulleres musulmás que visten o pano. Lexitiman a violencia asumindo discursos que promoven o odio. A islamofobia de xénero é unha violencia xenófoba (a pesar de que as mulleres sexan autóctonas, porque o Islam se ve como algo alleo), pero tamén sexista. “A sociedade utiliza ás mulleres musulmás como armas arreboladizas contra o Islam”, explica a youtuber Ramia Chaoui nun vídeo sobre as prohibicións do burkini.

A islamofobia de xénero asociámola con grupos de extrema dereita, pero nos movementos de esquerda tamén aparece con formas máis suaves. Hajar Samadi analizou durante o seu discurso os discursos de odio e os casos de discriminación, pero a primeira persoa que falou na conversación, un home branco, reprochoulle contar a historia do profeta Muhammad en dous minutos: “Non me gustan os libros sacros nin os santos”. Posteriormente, outro branco reclamou a necesidade de visibilizar a inmigrantes e refuxiados ateos. A partir de aí, non profundamos nas estratexias contra a islamofobia; discutiuse a compatibilidade entre o Islam e o Estado laico, sempre desde a nosa perspectiva etnocéntrica.

Lembro as palabras de Brigitte Vasallo: “Se cando falamos de ataques islamófobos perdémonos nas discusións, en lugar de facelo a favor dos afectados, convertémonos en parte do ataque”.