“Ademais de empezar a reblandecer a normativa, na década dos 80 produciuse outro cambio importante: os departamentos de mercadotecnia tomaron o control dos laboratorios farmacéuticos en lugar dos de ciencia”, di Juan Erviti. O resultado sería un comportamento que se reprocha á farmaindustria con frecuencia: facer o maior investimento en promoción e arriscar pouco na produción de medicamentos que suporían avances reais, pero que son difíciles de desenvolver e custosos.

Así, moitos autores subliñaron que a maioría dos novos medicamentos que lanzan as compañías farmacéuticas son simples variantes doutros xa existentes que supoñen unha moi pequena mellora terapéutica ou, como vimos, ás veces nin sequera iso. Utilízase a frase "me too" (tamén eu) en inglés para denominalos.

“Desta maneira, producen os novos produtos con bastante facilidade, baixo a protección dunha patente de vinte anos”, explica Erviti, “si conseguen establecer un alto prezo de venda, gañan moito diñeiro. Segundo o Departamento de Saúde do Goberno de Navarra, o 85% do que sae ao mercado é deste tipo de produtos. “O 15% restante son moi bos medicamentos, pero o que a xente non sabe é que ao redor de dous terzos deles están desenvolvidos polo sistema público estadounidense, non polos laboratorios privados”.

En EE.UU. ofrécense moitos fondos públicos ao desenvolvemento de medicamentos, e a lei permite que os funcionarios que desenvolveron a molécula vendan a patente a unha empresa privada sen que o Goberno obteña un céntimo. “Con este sistema, as farmacias compran barato e véndeno a un prezo moi alto”, explica Juan Erviti, “observando constantemente o que fan en universidades e centros públicos de EEUU”.

Outra consecuencia é que hai demasiados medicamentos. “En España o sistema público financia 10.000 medicamentos”, explica o farmaólogo Joan Ramón Laporte, “pero só necesítanse uns 400. Quen é capaz de coñecer ben 10.000 cousas?”.