As paisaxes transfórmanse de noite a noite. O belo convértese en algo terrible e o terrible en algo belo. Tamén os animais humanos: haberá quen se retire en busca do seu acougo e tamén quen vaia en busca da súa presa. O cansazo da xornada non deixa lugar a disimulo a última hora da noite. Historias que levan o amor, a conspiración e a sabotaxe nas veas. Cancións e poemas antigos, versións e preparados expresamente para a actuación. A melancolía ten a súa rabia. E a cólera seguía sendo melancólica. Como un pintor que parte dunha mancha negra sobre a lingua, para que logo lle pareza algo. Pola noite e no corazón das tebras, Joxan Goikoetxea, Petti e Harkaitz Cano atoparanse nese ambiente o 4 de maio. Este último detallounos o espectáculo.

Os poetas e os músicos sempre se han hermanado coa noite, coa mística da noite. De aí pode tamén ter o espectáculo ‘Gau-beranan’?

É un tópico en parte, pero aí está esa idea. A primeira pregunta humorística de Joxan Goikoetxea, axiña que como os tres nos xuntamos á mesa, foi esa: “Que imos facer, algo nocturno, poemas líricos pastores, happy happy...?”. Non me preguntes por que, pero o tres mirámonos á cara e decidimos repentinamente que nos quedaría o nocturno... Hai esa épica da parranda, que ás veces é falsa, e hai esa oda de quen chega cansado de traballar a casa: é hora de facer un repaso pola noite, de mirar atrás e de enfrontarse ao que vén. Descanso e insomnio, calma e preocupación, ambas son as noites. Ese é o ton: o acougo da noite por unha banda e as pantasmas por outro.

Os espectadores escoitarán textos e cancións escritas a man ou Baseádesvos nos vosos anteriores poemas e cancións?

Deberá todo: escritos á mantenta, poemas inéditos e tamén vellos. A experiencia ensíname que moitas veces se consegue un ambiente máis bonito que a partir de cero cando se rescata das súas cancións e poemas favoritos. Isto parece unha terra firme sobre a que é máis fácil improvisar e engadir. O mesmo ocorre coas cancións: algunhas serán coñecidas, outras novas, e escoitaranse versións inesperadas, especialmente adaptadas para a ocasión.

Como xurdiu esta oportunidade de traballar o tres xuntos? Quizá sexa a primeira vez.

Trátase da primeira vez que Joxeanjel Arbelaitz intervén no debate sobre a paz e a convivencia en Euskadi. Grazas aos homes como el, que fan facilmente o que a nosa vergoña pode borrar e dificultar.

Coñecía a Joxan Goikoetxea de antes, pero aínda que era admirador da canción de Petti, non nos coñeciamos. É un luxo para min tratar con estas bestas escénicas.

Tres artistas sobre o escenario. Cal vai ser a función que vai desempeñar cada un deles en ‘Noite e tarde’?

Na dinámica de varias disciplinas, o máis interesante é atraer ao outro ao terreo propio, e deixarse ir ao terreo do outro, sen que ninguén perda a personalidade, nunha especie de doce imantación... Pódese xerar tensión, porque unha parte do control déixase en mans da outra, pero aí está o reto. Joxan Goikoetxea é un hábil creador de atmosfera, un mestre de matices, e Petti é un cantante que non necesita adornos: ademais de cantar, pode recitar o texto estupendamente. Iso si, que ninguén espere ouvirme cantar, a pesar do secreto reto de Joxan...