pódese dicir o que se queira da actitude do Goberno de España ante a crise económica e financeira. Pero ninguén poderá dicir que as súas políticas contra a crise son “electoralistas”. Pódeselle traer a perda de poder. Ela xa dixo: “Levarei a cabo reformas e medidas para saír da crise custe o que custe”. Pola contra, o resto de partidos de dereitas na oposición -sobre todo o PP, CIU e PNV- son os que están a facer “políticas electoralistas”. De feito, non se aplicarían as mesmas reformas contra a crise de Zapatero, senón que se aplicarían outras máis drásticas e peores. O que pasa é que, ante as eleccións, á dereita vénlle mellor simular aos traballadores, aos pensionistas, aos funcionarios públicos e aos desempregados. Zapatero está a ser agora fiel aos mercados financeiros, que esixen un prezo á débeda soberana do Estado español. A oposición da dereita seguiría sendo máis fiel e cómplice con estes mercados! Que hipocrisía e fariseísmo o da dereita española, catalá e vasca!

Zapatero, que representa ao partido socialdemócrata, traizoou os seus principios ideolóxicos e mostrouse tan leal aos mercados financeiros, que negou calquera responsabilidade. Levouno ao extremo “custe o que custe”. Porque podía tomar medidas menos gravosas para os sectores de traballadores e dos pobos, e máis duras para os empresarios e os banqueiros. Polo momento, os efectos da crise só afectaron aos traballadores e aos sectores populares. Estamos á espera de ver que fai cos impostos aos máis ricos, a ver si reparte o peso da crise actual. E, sobre todo, a ver que fai para acabar cos paraísos fiscais, porque neles descansan moitas fortunas do Estado español e do País Vasco que poden resolver a débeda que nos aperta. Que a crise custe máis aos que máis teñen!