Que, onde e como?

A madrugada do 7 de outubro, o brazo militar de Hamas e as faccións de resistencia armada palestina iniciaron un bombardeo masivo nos territorios nos que o réxime sionista israelí realizou unha limpeza étnica nas últimas décadas. Durante máis de dúas horas, o Dezaseis lanzaron máis de 5.000 foguetes e caeron ás bases aéreas e terrestres do exército israelí. O bombardeo foi acompañado de ataques cibernéticos, medidas de guerra electrónica e ataques de drones. Baixo esta cuberta de lume, os milicianos palestinos colocaron explosivos en oito puntos da divisoria que pecha a Franxa de Gaza e entraron con motos, buggies, vehículos 4x4, a pé, parapentes no aire e barcos de goma no mar.

Este ataque combinado, que contiña en gran medida ferramentas de loita con material de baixa calidade baseado na tecnoloxía iraniana, foi eficaz. Todas as estacións de carga e alarma, os sistemas de comunicación militar e as bases de guerra electrónica e cibernética do exército israelí nos centros de mando e control do sur de Palestina ocupada, quedaron fóra do servizo polo menos sete horas.

O famoso sistema “Cúpula de ferro” contra foguetes e proxectís, proxecto entre a empresa israelí Rafael e a estadounidense Raytheon, non puido funcionar durante máis dunha hora debido ao efecto “dumping” provocado pola densidade das ondas de foguete.

Crese que 4.000 loitadores palestinos participaron no ataque “Ao Aqsa Ekaitza”. Mentres a maioría se retiraron á lista, centos quedaron fronte aos israelís na loita contra as tropas sionistas. Como pode observarse, nos vídeos realizados polos propios loitadores, os civís palestinos ou os civís israelís que entraron na zona israelí, a actitude dos combatentes foi heteroxénea e mesmo contraditoria. Por unha banda, vemos tiros e secuestros de militares israelís e, por outro, ataques indiscriminados. Tamén vemos moitos vídeos que mostran bos tratos cos israelís cativos. Pedro Sánchez, José Manuel Albares e outros moitos deberían comprobalo antes de repetir as palabras dos sionistas, que consideran a Gaza como fonte de “ataques terroristas indiscriminados”.

Os palestinos denunciaron desde 1967 que a Franxa de Gaza está bloqueada e din que desde 2006 están case herméticos pechos. Pero a clase dominante en Occidente, que apoia profundamente a Israel, non quere dar voz ao pobo palestino. Dixérono moitos intelectuais xudeus antisionistas, incluso a ONU e moita ONG internacionais, e non se lles fixo caso. A explosión era previsible, inevitable, e sen dúbida non será a última. Na lista viven case dous millóns de persoas, das que máis do 70% son refuxiadas no seu país, refuxiadas dos territorios ocupados e eternizadas polo movemento sionista de creación do Estado de Israel en 1948. Case o 80% da poboación palestina sofre inseguridade alimentaria e non se lle permite buscar alternativas fóra desta franxa de 365 quilómetros cadrados. Gaza tamén depende dun goberno represivo e corrupto, e está controlada por Dezaseis. Nin o bloqueo nin Hamas existirían sen a ocupación de Israel. O terrorismo chámase sinónimo e causa: proxecto sionista, ou Israel.

Quen?

Quen son os combatentes palestinos que decapitaron aos israelís? Quen son eses “crueis e salvaxes árabes” que mencionan Israel e os seus portavoces nos medios de comunicación? Son novos, a maioría non teñen nin 25 anos. Naceron na lista, quen pasaron dezasete anos bloqueados, nove baixo operacións militares e centos de israelís bombardeados indiscriminados. No ano 2006, diversas ONG internacionais estimaron que o 90% dos nenos da Lista padece “problemas de incontinencia nocturna”. Estes nenos e nenas son agora novas, parados, con taxas de paro superiores ao 65% e sen expectativas no futuro. Son novos que nunca saíron da lista de Gaza, coa mesma superficie que os municipios de Exeya (Aragón), Malagón (Castela A Mancha) ou Cieza (Murcia). En xeral, senten unha gran inxustiza e rabia, e para a maioría dos mozos loitadores a operación “Tormenta da o Aqsa” foi a primeira oportunidade para saír deste territorio valado.

Quen é o culpable? Está claro que o réxime sionista israelí e as clases dominantes en Europa. Os que teñen poder non quixeron solucionar o seu racismo e antijudaismo. A súa única “solución” foi promover a creación dunha organización colonial israelí en detrimento do pobo palestino.

Cando?

Outubro grande! Un gran amigo e unha cámara do cárcere así o chama este mes. Estabamos xuntos celebrando que me liberaron do cárcere, nunha praia próxima ao campo de refuxiados de Yabala, coa maior densidade demográfica do planeta. É un refuxiado beduino nado na miseria nun campo de refuxiados. Os seus pais chegaron á Lista desde Alyammama, onde os sionistas construíron a tribo Rohma. Varios kibutz atacados por dezaseis.

O “gran déficit” está marcado na memoria colectiva árabe co triunfo da guerra do 6 de outubro de 1973; os exércitos de Exipto e Siria sorprenderon a Israel e, posteriormente, tras os procesos de negociación e políticos, tiveron que liberar a península do Sinaí e unha pequena parte da meseta golanesa. A historia repetiuse, pero doutra maneira, o 7 de outubro deste ano. Aínda que non sexa unha vitoria, podemos falar do “efecto shock”. Nesa zona de 1973 Israel minusvaloró a capacidade dos árabes, o que se ve claramente nos miles de páxinas do arquivo publicadas o mes pasado.

A pesar de que Israel foi derrotado tras ocupar os territorios árabes e sufrir malos tratos aos cidadáns, o réxime sionista segue realizando películas que mostran aos israelís como representantes da “civilización branca” fronte á “barbarie árabe”. Tamén seguen negando que foron enganados polos árabes, a través do axente exipcio AshάMarwan, e tentan demostrar o contrario.

O reflexo da disonancia cognitiva colonialista é que Benyamin Netanyahu, tras declarar a guerra, reclame en ton agresivo aos cidadáns da Franxa de Gaza: “Déixense de alí porque imos loitar contra Hamas”. Netanyahu négase a recoñecer que a causa palestina non se limita a Dezaseis, e que o abandono de Gaza traerá consigo a volta aos territorios ocupados en 1948 ou o xenocidio, e en consecuencia o fin do réxime colonialista israelí.

Está claro que o fin do réxime sionista de Israel non vai depender dunha facción islamita, porque representa parte da clase explotadora, e a súa acción militar non está rexida por unha estratexia política. A liberación de Palestina é un proceso que só pode alcanzar un movemento de masas cun obxectivo claro: Constitución do Estado palestino entre o río Jordan e o Mediterráneo, cunha estrutura socio-económica pluralista, socialista, laica e democrática.

Mentres, o pobo palestino debe atopar a súa revolución interna e loitar contra a clase dominante. Tamén terá que recrear o seu organismo representativo e atopar a combinación axeitada de métodos de loita, incluída a loita armada politizada. Lamentablemente, de momento seremos testemuñas de ataques sionistas criminais, o máis duro desde a invasión israelí de 1967.

Por que?

A terceira lei de Newton di que toda acción produce unha reacción da mesma intensidade. É unha lei obxectiva da natureza aplicable ás dinámicas sociais. A explosión foi inevitable polo colonialismo sionista que practica o réxime israelí. Dezaseis necesitábao, ten que restablecer a súa imaxe, despois de varios anos gobernando a Franxa de Gaza cunha man de ferro dura e moita corrupción. Ao mesmo tempo, necesitan que os seus loitadores mobilizados e doctrinados non se marchen, fronte á inacción de Dezaseis ante a represión diaria e os ataques de Israel en Xerusalén e Cisxordania.

Os medios israelís mainstream, como a cadea oficial Kan ou as cadeas privadas laicas 12 e 13, levan dous días de conversación. Antigos militares, militares reservistas, analistas, políticos e xornalistas (desgraciadamente) repiten continuamente un campo semántico apocalíptico. As frases máis repetidas son: “Hai que destruír a base do terrorismo de Gaza. Asistencia internacional. Estamos ante un inimigo que nos quere matar a todos. Hai que destruír Hamas. Temos que garantir a liberdade de acción contra a Franxa de Gaza e Cisxordania”. É inevitable, por lei ningunha cadea de televisión pode obter permiso se renuncia ao seu compromiso de promover o sionismo, é dicir, de promover unha ideoloxía sionista bélica chea de antropofobia.

As contas oficiais dos políticos e as institucións estatais de Israel publican un contido diferente ao hebreo en castelán ou en inglés. Para saber si o réxime sionista é cruel, ideologizado, colonialista e racista, hai que acceder a estas contas hebreo e pulsar a opción de tradución. Así se ve moito máis claro.

Estados Unidos enviou a nave “Gerald Ford” para axudar, xa sexa coa guerra electrónica e cibernética, ou con armas de fogo si fose necesario, a compensar o fracaso tecnolóxico sufrido por Israel e EEUU na operación “Tormenta Ao Aqsa” fronte á tecnoloxía iraniana. Están dispostos a participar noutro crime contra o pobo palestino. O réxime sionista, o único con armas nucleares no país, non desaparece como consecuencia dunha guerra, e a milicia islámica de Dezaseis non liberará a Palestina. As armas nucleares israelís e os avións estadounidenses tampouco impedirán que continúe a loita por liberar Palestina.

Mentres, Israel debe ser castigado. E isto podémolo facer boicoteando toda a súa forza política, artística, económica e deportiva.