Foro Social Permanente: Sentimentos dalgúns anos de vida pola paz e a convivencia
Desde moi nova sentín preguntado pola situación do noso pobo. Pronto sentín as ganas de traballar polo ben de Euskal Herria e polo seu valor e identidade.
Na década dos 80 e principios dos 90 comezamos a reunir a varios membros, unha vez cada tres meses, para analizar a situación tan conflitiva e ver como actuar, ademais de traballar conxuntamente polo eúscaro e a cultura vasca. A miúdo expúñase unha pregunta nestes encontros: que podemos facer nesta situación das diferentes formas de violencia que padecemos en Euskal Herria?
En 1992 algúns de nós comprometémonos/comprometémosnos con Elkarri. Eu estaba en Durango e ese ano presentei e impulsei o taller de Elkarri. Estiven en Elkarri ata que desapareceu, e logo en Lokarri. Cando en 2015 Lokarri desapareceu e xurdiu Uharan entre os membros do grupo, seguín traballando nese grupo. Uharan, como é sabido, desde o principio apoiou a creación do Foro Social, e eu, como membro do Foro, defendía o Foro. Cando Uharan deu por finalizada a súa carreira, entrei no Foro Social Permanente, como individuo.
Gustaríame falar da miña experiencia no Foro Social Permanente durante estes anos e das liñas que seguen, porque a actividade deste Foro interrómpese e desmantélase en marzo próximo.
O logro e mantemento de consensos básicos no proceso de paz foi froito dun traballo de paciencia e empatía
No foro estabamos dezasete organizacións e varias persoas como individuos. Había unha pluralidade interna que me achegou moito a min, e o diálogo pausado foi moi importante para chegar a acordos. Quero destacar a calidade humana dos meus compañeiros do foro. Agora sinto moito aprecio e moita empatía cara a eles. Na miña opinión, a consecución e mantemento de consensos básicos no proceso de paz foi froito dun traballo de paciencia e empatía. Eu, polo menos, vivino así.
Os encontros mensuais de “Memoria e Dereitos das Vítimas reflexión” enriquecéronme e crecéronme como persoas. Sorprendeume a entrega, a disposición e o traballo dos meus compañeiros. Estas “reflexións” axudáronme a ter unha maior empatía con todas as vítimas, a ser máis conscientes da discriminación que sofren algunhas vítimas. Son máis consciente da importancia de acompañar e protexer a todas as vítimas.
O consenso alcanzado no foro sobre o dereito de todas as vítimas á verdade, a xustiza e a reparación axudounos moito. Tamén me axudaron as asembleas anuais extraordinarias, sobre todo por coñecer ás novas persoas que participan nas tarefas do foro. O cinco foros celebrados e as súas recomendacións canalizaron o meu traballo e os meus compromisos neste proceso de paz e convivencia. Valoro moi positivamente outras actividades realizadas (Citas, diálogos imprevisibles, mesas redondas de vítimas de diferentes violencias…).
Os “medios de reflexión” axudáronme a ter unha maior empatía con todas as vítimas, a ser máis conscientes da discriminación que sofren algunhas vítimas
Durante estes anos puiden facer unha reflexión crítica sobre a miña traxectoria, as miñas accións e as miñas omisións. Valoro o espírito da autocrítica positiva recoñecendo os nosos erros persoais e colectivos. O foro foi significativo para ver a importancia do recoñecemento da dor causada e a importancia do traballo en defensa dos dereitos humanos. Foi para min un espazo importante de encontro, diálogo e análise.
Foi un momento decisivo o desarmamento de ETA. Valorei moito a implicación da sociedade civil e o traballo discreto e silencioso de moitas persoas e organizacións. Vivín como un fito histórico importante dentro do Foro, un impulso moi importante no noso traballo pola paz e a convivencia.
Aínda que traballei máis o tema das vítimas, tamén me achegou moito o tema dos presos, porque a pesar de que conseguimos algúns logros, aínda queda moito traballo por facer (progresión de graos e permisos…). Son consciente das dificultades que existen nestes momentos.
Foi un momento decisivo o desarmamento de ETA. Valorei moito a implicación da sociedade civil
No futuro vexo que queda moito camiño por percorrer no tema do relato, e comparto o que dixo o Foro, que ten que ser un relato poliédrico, crítico e inxustificado. Para min é importante crear condicións para non repetir o que pasou.
Paréceme que a visión feminista dentro do foro axudoume e concienciado máis. E outra linguaxe, que se creou dentro do Foro, utilizando expresións novas e non outras.
Para finalizar, quero sinalar que o proceso de paz aínda non finalizou. Aínda queda moito por facer. E gustaríame seguir traendo o meu granito de area desde distintas instancias para seguir desenvolvendo esta práctica. E ao mesmo tempo teño que dicir que estou satisfeito co traballo realizado polo Foro Social Permanente.
Jon Casado Ormazabal
Profesor universitario xubilado e membro do Foro Social Permanente
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Tras o inicio das obras de rehabilitación do Centro de Acollida Internacional para a Protección no barrio de Arana de Vitoria-Gasteiz, vimos a necesidade de volver situarnos publicamente como cidadáns ocupados e preocupados, para que Euskal Herria sexa un verdadeiro pobo de... [+]
O presidente da Unión Europea, Ursula von der Leyen, xa informou hai unhas semanas da necesidade dun gasto militar de oitocentos mil millóns de euros. Este gasto está destinado a facer fronte a unha ameaza militar que sofre Europa, e coincidiron na necesidade de responder de... [+]
“A pesar de todas as carencias, os sindicatos fixeron máis que calquera outra organización humanitaria que estea nunca a favor da humanidade. Contribuíron máis á dignidade, á honestidade, á educación, ao benestar colectivo e ao desenvolvemento humano que calquera... [+]
Quizá non saibas quen é Donald Berwick, ou por que o menciono no título deste artigo. O mesmo ocorre, evidentemente, coa maioría das persoas que participan no Pacto Sanitario en curso. Non saben que é o Triplo Obxectivo de Berwick, e menos aínda o Obxectivo Cuádruplo que... [+]
O artigo A motosierra pode ser tentadora, escrito nos días anteriores pola avogada Larraitz Ugarte, deu moito que falar nun sector moi amplo. Expón algunhas das situacións habituais dentro da Administración pública, entre as que se atopan a falta de eficiencia, a falta de... [+]
É importante utilizar correctamente un idioma? Até que punto é necesario dominar a gramática ou ter un amplo dicionario? Sempre escoitei a importancia da lingua, pero despois de porme a pensar, cheguei a unha conclusión. Pensar a miúdo leva iso; chegar a unhas... [+]
A outra vez fun a un sitio que non visitaba e que tanto me gustaba. Estando alí, sentín a gusto e pensei: este é o meu lugar favorito. Amuleto, amuleto, amuleto; virando a palabra no camiño de casa. Curiosamente busquei en Elhuyar e aparecía como amuleto. Pero pensei que... [+]
Ao longo da súa traxectoria académica, adolescentes e mozas recibirán en máis dunha ocasión orientación académica e/ou profesional para aqueles estudos que lles resulten de utilidade. Hai que ofrecerlles liderado, porque adoitan estar cheos de dúbidas cada vez que teñen... [+]
Tivemos que sufrir outro ataque contra a nosa lingua da man do Departamento de Educación do Goberno de Navarra, que nos obrigou a facer un cambio no programa PAI contra o eúscaro. Nos últimos anos, por imperativo legal, os novos centros do modelo D tiveron que introducir o... [+]
Os profesores e profesoras do ensino público temos a necesidade e o dereito a actualizar e mellorar o convenio laboral que non se renovou en quince anos. Para iso, deberiamos estar inmersos nunha verdadeira negociación, pero a realidade é nefasta. Unha negociación na que... [+]