A pesar da polémica xurdida polo baixo número de mulleres que participan no azkena Rock, BBK Live ou o Hatortxu Rock de Vitoria-Gasteiz, a escena musical igualitaria está máis aló da espectacularidade. Con todo, os dous portais coincidiron en sinalar que esta mostra reflicte que se trata dunha mostra afastada da igualdade.

A continuación recollemos os puntos máis interesantes da entrevista:

Sobre as razóns polas que subimos menos mulleres ao escenario

“Aos mozos outórganselles moitos privilexios polo feito de ser homes. Por que non atraémonos as mulleres a pisar o escenario? Pasoume moitas veces que a xente pense que son a parella dun grupo, por exemplo. Por que? Porque á volta do escenario todos son chicos e por inercia todos son chicos.” (Olatz Salvador)

“Hai moitas máis chicas músicos fóra do escenario que alí mesmo. Por que? Non sei, pero hai moitos grupos de mozos que se animan sen tocar ben. Cantos mozos viches cantando mal? Preguntáronmo, e foron moitos. Pero unha rapariga cantando mal? Nunca. De feito, aos mozos permíteselles cometer erros, pero ás mozas non. E cando se cambie ese punto de vista, sairán moitos grupos de mozas. Porque somos moitas as mozas que queremos subir ao escenario, as que estamos a esperar a saír”. (Izaro Andres)

“Non hai preferencia por ser nena, e si estamos aquí é polo noso traballo e porque o merecemos. E iso é o que temos que crer”. (Ane Bastida)

Das críticas recibidas polo feito de ser muller

“O público, ademais da nosa música, valóranos a nós, e as nosas inseguridades aumentan. Tivemos que facer o empoderamiento para pensar menos do que tantas persoas dirán sobre nós. Pero a realidade é que non houbo un só concerto no grupo que non nos lembraron que somos máis chicas. Es músico, pero antes unha muller, e lémbrancho en todo momento”. (Onintza Vermellas)

“Eu recibo críticas que os mozos do meu grupo non reciben, non só desde o punto de vista musical: que cor de pelo, como vou vestido... tivemos que escoitar moitas críticas”. (Ane Bastida)

“No momento en que sobes a un escenario como muller hai un xuízo musical, por unha banda, pero por outro sempre hai un xuízo sexual, sempre: como vas vestido… E os meus compañeiros non teñen que soportalo. Temos dereito a estar nun escenario e a estar como queiramos: bonito, feo, tocando ben ou mal”. (Izaro Andres)

Escena e actitude masculinas

“Aínda non traballamos moitos estilos e seguimos o exemplo dos grupos punkis, os seus patróns. Moitas veces tivemos que masculinizar para entrar en escena Necesitamos unha forma máis feminina de facer música”. (Olatz Salvador)

“Sentinme obrigado a adoptar posturas máis masculinas. É normal, porque ás veces fun a única moza no equipo de 16 persoas. Vivimos momentos moi incómodos”. (Izaro Andres)

“O problema, con todo, non é só ser home ou muller, senón que son necesarios espazos libres para todos eses corpos que non entran na normalidade. E temos que liberar todos os espazos, si. Pero mentres tanto é necesario crear espazos libres”. (Onintza Vermellas)

Sobre a falta de modelos e referentes

“A maioría das cousas que se cantan son escritas por mozos. As vivencias das mulleres non están nos escenarios. Eu mesmo tiven que buscar ás mulleres que crean música, porque si non me sentiría moi só”. (Olatz Salvador)

“Coincido co artigo de Kris de Belaco. Eu non subo ao escenario a reivindicar nada, senón a facer música. Pero é verdade que se necesitan referentes, e é a nosa responsabilidade. Temos que ser conscientes de que temos que coller os escenarios. Somos moitas as mozas que queremos subir ao escenario, as que estamos a esperar a saír”. (Izaro Andres)

“Si nós non facemos o noso camiño, non nos deixarán sitio. Temos que animarnos”. (Ane Bastida)