Cinco días despois, a conselleira de Desenvolvemento Económico, Sustentabilidade e Medio Ambiente do Goberno Vasco, Arantxa Tapia, e o presidente de Confebask, Eduardo Zubiaurre, falaron con sinceridade e claridade: “Ou queda menos ou quedan todos os traballadores con menos custo para a empresa”, dixo Zubiaurre; hai que baixar os salarios para “investir máis diñeiro na formación dos traballadores”, Tapia. E si baixasen o soldo para recibir un pouco de formación? En concreto, para que traballen a empatía a través da técnica do coidado do ovo.

Hai tempo lin o texto dun psicólogo que traballaba con homes que maltratan a mulleres ou a fillos. Unha das características comúns destes homes, ademais da homofobia ou os modelos hiper-carcinizados, era a falta de empatía. Até tal punto, que moitos non se daban conta de que facían sufrir ás criaturas ás que maltrataban. Até tal punto, que había que empezar case de cero para que desenvolvesen a capacidade de porse na ‘pel do outro’: era un exercicio habitual dar un ovo ao agresor en custodia, dándolle o encargo de que non se lle rompese. O obxectivo era crear novos sentimentos de responsabilidade: “Que necesita o outro?”, “é fráxil e pódese romper”, “teño que coidar”...

Estou convencido de que as declaracións de Tapia e Zubiaurre (continuas) demostran máis falta de empatía que malicia –falta de capacidade para empatizar cos traballadores, que teñen facilidade para porse na pel do mercado, do cemento ou dos empresarios–. Tendo en conta o número de persoas que toman as súas decisións sobre as vidas e a época na que vivimos, valería a pena investir no exercicio.

Quizá non sexa necesario, porque é de supor que Idoia Mendia, socialista, conselleira de Traballo e Emprego e vicelehendakari poderosa, non vai permitir unha política antiterrorista no Goberno Vasco, que vai ser moi contundente para os neoliberais. Pero coidado, porque, de súpeto, o cuarteto Olaizola-Urruti-Altuna-Ezkurdia pode adiantarse á solución eterna de todos os conflitos laborais, creando unha nova asociación “que eles mesmos van liderar” e dando 48 horas a todos os traballadores, sindicalistas e folguistas para unirse ao seu colo. Menos mal que hai traballadores sen escorregar, diría Bingen Zupiria. Estou de acordo con Jokin Bildarratz e Paulo Coelho: menos indignación, máis sorrisos e propostas construtivas; menos pancartas e folgas, un ovo(kit) para Tapia e Zubiaurre.