Donostian bada Infernua deitzen den auzoa. Erdigunetik urruti, azken urteetan lantegi hutsez josia. Hantxe bizi izan dira etxerik gabeko pertsona ugari. Zorte txarrak zulora erori arazitakoak, paperik gabeko etorkinak, adikzio hainbatengatik bazterrean geratutako asko... Ehun inguru ziren. Baina udalak plangintza onartu zuen auzoa eraberritzeko, pabiloien jabeek haiek hustu nahi eta, epaitegiak aginduta, Ertzaintzak denak kalera bidali zituen. Beste aterperik ez zuten horiek Infernu-tik ere bota dituzte.

Ez dira desagertu ordea. Batzuk urrutira joan dira, baina beste batzuk, hirian sakabanatu. Hainbatek nahi luke, borragoma hartuta, mapatik ezabatzea. Edo  ikusiko ez diren lekuetara bidaltzea: zikinak direlako, gaizki hezitakoak, mozkortu egiten direlako... Ikusgaitz bihurtu ezin direnez, ez ikusiarena egiten diegu. Agian horrek ematen die minik handiena. Etxedunontzat ez dira inor, ez dira ezer.

Taldetxo bat gure lantokiaren atarian egokitu da, Konstituzio Plazako arkupeetan. Euritik babesten die, baina azken hotzaldietan, ez zen gaua egiteko leku ona. Pedro Mari Otañok Zeru txiki esaten zion gure herriari. Hauentzat, Infernu handi-aren azpiko sotoa. Inongo eskubiderik ez dute. Hortik ere inoren dingilidangen puntak agintzen duenean, beherago bidaliko dituzte, estoldetara, arratoien kide.
Etxea izateak sendotasuna ematen du bizitzan, familiak bezala: leku segurua edozeren aurrean eta edonoiz. Horregatik da horren garratza familia eta etxea tortura edo gehiegikeria iturri bihurtzen direnean. Elkar hartzeak beharrezko duen irudi amankomunean, etxea izan zen ganboatar eta oñaztarren arteko liskarretatik ateratzeko asmakizuna eta mendeetan salbagarri gertatu zitzaigun. Ohi bezala, horretatik batzuk mokadu handiegia hartzen hasi ziren arte. Hori bai txertorik gabeko izurritea.
Jabetasun pribatuaren eskubideak jatorriz ahulak defendatzea zuen helburu. Inork bizitzeko txokoa bilatu, atondu, apailatu, txukundu ondoren, beste norbaitek, indartsuago edo krudelago zelako, ken ez ziezaion. Berehala irauli zen. Batzuk ase ezinak ziren. Mokadu handia harrapatu arren, beti gehiago nahi. Hori, ordea, ez da eskubidea, lapurreta baizik. Eta gure antolaketa sozial-ekonomikoak horretan du euskarri nagusia.

Nerea Arrienek gaztetxoentzat nobela egokia idatzi du: Etxegabetuak. Aproposa larre handian hazitako gure nerabe askorentzat, bizitzan behar beharrezkoa den gupida-justizia sentimendua lantzen has daitezen.

Juduen esaera: “Gizakumea pentsatzen, Jainkoa barrez”. Ez da beti egia. Sarri, Infernutik botatakoen kasuan bezala, negarrez ari da.