Garai horretan Björkek Volta diskoa kaleratu berri zuen –disko hori non eta azalean badirudien Björk Orangina botila baten barnerat sartu dela–. Eta disko horretako lehen abestiarekin, Earths intruders, hasten dira Björk eta bere orkestra.

Orkestran bi pertsona makina elektronikoetan, batño pianoan, eta islandiar kobre armada bat eszenaren eskuinaldean. Dozena bat musikari dira hor, tronpeta, tronboi, saxofoi... bata besteari lotuak zangoetan zintzilik dituzten kate batzuekin; esklabo moduan. Dantzan ari dira, elkarren kateak mugiaraziz. Mugitzen ez denak ez baititu kateak sentitzen.

Lehen kantua, ona, kontzertuan sartzeko pausoa eskaintzen digu. Segidan dator Hunted abestia. “Ehizatzen naute” kantatzen digu Björkek. Eta ber momentuan azalari lotzen den plastikozko sare erraldoi bat ateratzen du, eta publikoaren gainerat botatzen. Sarearen bidez, Björken eriek publikoa “manipulatzen”  dute.

Kantuen artean “grrrrracias” batzuekin eskertzen gaitu. Heldu dira ondotik Volta diskoko abesti anitz. Hala baita Volta tour. Eta kantu zaharrak? Kobreek Joga kantuaren sarrera hasten dutelarik, nire kezkak airatzen dira. Kobreen presentziak beste kalitate bat ekartzen die kantuei. Gehienetan onerako, baina kolore hori ez zait beti gustatzen.

Formazio berezi horrekin aitzina doa kontzertua, orkestrako musikari bakoitzak bere lana betetzen duela. Haien aurrean, gurean bezala, Björk hor da. Oihuka, emeki, saltoka, musikariengana, publikoarengana; beti mugimenduan, baina momentu eta instante guzien gabe. Ez du fitsik gutxiesten. Denbora perfekzionatzen dabil.

Kontzertuak aitzina, azaleko lurrikara probokatzen dit Pagan Poetry batekin; bukaera super ederra da, Björk beste unibertso batetik kantuz ari zaigu, kobreek koroak egiten dituztela. Eta segitzen dute, barne leherketa nuklear bat eragiten didan hyperballad batekin.

Aipatzekoa da argiekin zer nolako jokoa den; eszenak distira berezia du, baina publikoan ere argiak gainetik pasatzen zaizkigu, eta noiztenka laser batzuek zeharkatzen gaituzte.

“Grrrracias” askoren ondotik eszenatik ateratzen zaigu gure protagonista. Eta berriz etortzen. Baina aldi honetan “eskerrik asko” oihukatuz. Eta Declare Independence abestiarekin segituz. Bi orduko prestazioari bukaera ematen digu All is full of love-ekin.

Gaur egun ez dakit joan nintekeen ikusterat, hainbat arrazoirengatik (pertsonalak, ondorioz, politikoak). Eta ez dut uste merezi duenik... atzo ikusia dut!