Denis mendian bizi da aitonarekin, herritik eta eskolatik oso urruti eta horregatik ez du irakurtzen ez idazten ikasi. Arazo horri irtenbide bila Denisen lehengusina gonbidatzen dute Gabonetako oporrak pasatzera beraiekin mendiko bordan, eta horrela mutilari irakatsi ahalko dio irakurtzen eta idazten.

Kazabonen liburu hau opor horien kontaketa dugu, nola iritsi zen Edurne; nola hasi zen inguruak ezagutzen Denisen laguntzarekin; nola ikasi zuen neskak zerua irakurtzen: “goiz gorri, arratseko euri” (45. orrialdea); lurreko markak irakurtzen: “ikusten al dituzu lurreko marka hauek? Lur gorri hauek guztiak, gauez basurdeek janari bila, muturrarekin harrotutakoak dira” (30. orrialdea); antzaren jokabidea irakurtzen: “hotza datorrela. Eta bihar bertan, beharbada, elurra mara-mara egingo duela. Antzarak oso azkarrak dira, eta neguko hotzaren kilimak atzetik sentitzen dituztenean, ihes egiten dute, eguraldi hobearen bila” (23. orrialdea).
Egunak joan ahala irakurlea mendiko bizimodua ezagutzen joango da, Edurneren eta Denisen arteko harremanaren ondorioz natura ere hobeto ezagutuko du; baina baita bi neska-mutikoen artean sortzen ari den sentimendua ere, adiskidetasuna baino sendoagoa dena.

Antton Kazabonek gertakariz, abenturatxoz osaturiko idazlana eskaintzen digu, oso erraza egituran (egunero gertatzen diren kontuak azaltzen baititu, orden kronologiko batean) eta sinplea idazkeran, elkarrizketen bidez informazio asko helaraziz (eta horrek, besteak beste, testuari arintasuna ematen dio, erraztu egiten du irakurketa biziagoa bilakatuz). Baina sinpletasun horretan bada mezu bat baino gehiago; adiskidetasunaz, ekologiaz, naturaren ezagutzaz… Baita kulturari buruzko gogoeta ere. Edurnek Denisi irakatsi behar dio letrak irakurtzen, letrak idazten; baina Edurnek berak askoz gauza gehiago irakurtzen ikasten du Denisek irakatsita. Eta kulturaz, jakitun izateaz, bada gogoeta nahiko polita Edurne eta Denisen arteko elkarrizketa batean:
“–Bihar hasi beharko dugu, Edurne. Ez badut irakurtzen ikasten, bizitza osoan ezjakin hutsa izango naizela esango dit aitonak. Nik ez dut horretarako batere gogorik, baina… Badakizu, ni hosto eta orbel artean gustura ibiltzen naiz, baina liburuetako orri artean… Ez dakit nola moldatuko naizen.

–Zu ezjakina? Nahi nuke nik zuk adina jakingo banu” (41-42. orrialdeak).
Irakurketa goxo eta arin horretan oso lagungarriak dira, bestalde, Jokin Larrearen irudiak, egoera ederki islatzen duten zuri-beltzeko irudi lortuak eta liburuaren tonuarekin bat egiten duten ilustrazio ederrak.