Esan bezala, Ramoncinek lagundu zigun grabaketan. Baina grabatutakoa ez zen bateragarria nahasketa egiteko aparailuekin eta egindako lan dena alferrikakoa izan zen. Mariano Goñik (asko lagundu izan diguna hasieratik) Donostiako Sunami-n bi egunetan grabatzeko aukera eskaini zigun. Lehen egunean 20 ordu sartu genituen lanean eta bigarrenean 14. Karajiloei esker egin ahal izan genuen diskoa. Hasi berrien inozokeria ordaindu genuen. Baina ongi etorri zitzaigun, ordurarte diskoa ateratzen zuen taldea bere zilborrari begira egoten baitzen, inguruko jendea bakarrik bilatzen zuen. Eta Iruñeko talde bat Donostiara grabatzera etortzeak orain lerdokeria badirudi ere, orduan kristorena zen.

Orain errotua ez dagoena ni naiz. Orain 41 urte ditut, 14 urteko seme bat eta 4ko alaba bat eta guraso bizitza daramagunez, ez dut kalea batere bizi. Egungo taldeek maila handia dutela ikusten dut eta musika proposamen interesgarria eskaintzen duten taldeak badira. Jousilouli asko gustatzen zait, PILT... Baina ez dut jendearen erantzunik ikusten. Josilouli orain 15 urte taberna batean jotzen egon beharrean Ilargin jotzen ariko litzateke, 800 lagun sartzen ziren bertan eta jendeak erantzun egiten zuen. Lehen festibala zen musika zaleen helburu gorena eta orain gaua pasatzeko duten hirugarren edo laugarren aukera da.
Musikalki gauza askotan asko aurreratuko zen, baina musika pentsamoldea ez da asko aldatu. Gauza denei jartzen zaien zigilu politikoa oso markatuta dago oraindik. Lehen irekiagoa zen joera musikal ezberdinetara.

Denak du eragina. Entzuten den musika motak, kontsumitzen diren sustantzia motak... Horrek denak pertsona besteekiko komunikatiboagoa egiten du edo itxiagoa. Dibertsioa beste era batera bilatzen da orain, lehen kontzertuetan jartzen zen arima ikusten zen gehien, eta egun hor mugitzen den zaborra. Lehen lagunekin Agurainera joaten zen jendea La Polla entzutera, edo Bilbo edo Zaragozara. Orain jendea gutxiago mugitzen da. Dena dela, ez dut asko jarraitzen egungo egoera eta galdetuko diot semeari bi edo hiru urte barru...

Hemen dena dago mugimendu politikoak blaitua. Ez dago barkamenik hanka beste lorontzietan jarri nahi dutenentzat. Sukar aftosoaren kontu horregatik aireportuetan jarri dituzten alfonbra desinfektagarriak datozkit burura, eta badirudi alor guztietan hankak garbitzen bukatuko dugula. Dena oso nahastuta dago, errealitatea hala delako, bestalde. Madrilen beste arnas bat nabari da. Han ere noski deskarga politikoa badagoela, baina ez hemen bezainbeste. Eta falta duen deskarga politikoa alde sozialarekin betetzen da. Euskal Herrian gure adineko eskaleak ikustera ohitzen ari bagara ere, Madrilen urte asko daramatzate horrekin eta kantitate handitan gainera. Maila sozialen arteko aldea han oso nabarmena da. Horregatik, Barricada oso ongi hartu izan dute han, errespetatua eta maitatua da. Jendeak oso ongi erantzun du. Alaskak, Loquillok eta beste musikari askok esan digute Barricadari publikoagatik diotela inbidia. Ez musika, ez piura eta ez kantuengatik, publikoagatik baizik.
Baina gure kantuak parekatu ezkero Los Suabes, Consuelo, edo baita Platero y tu-rekin ere, gureek deskarga politiko handiagoa dute. Hirugarren diskotik aurrera Euskal Herrian "monjatxoak" ginen bitartean, estatuan iparraldeko barbaroak izaten jarraitzen genuen. Konposatzeko garaian ezin da zer etiketa jarriko zaizkion pentsatzen aritu. Barricadak Barricada izena izaten jarraitzen du, hitz egiten duen horretaz hitz egiten du, eta hori ezingo da ziur aski aldatu.

Lan bat egiteko hiru edo lau aukera izatea zorte handia da. Eta erabaki batean hanka sartuz gero hurrengoan beste bat aukeratu dugu, horrela joan gara ikasten. Polygram-ekin ez dugu grabatu Hego Amerikara jotzera iristeagatik. Polygramekin nabarmena zena da estatuko denda guztietara iritsiko zirela diskoak. Hori Soinua, Oihuka edo Gor-ekin garai hartan zailagoa litzateke. Gor-ekin "La venganza de la abuela" atera dut, eta gustatzen zait bere lan egiteko modua. Ez dut espero Polygramekin bezalako emaitzarik, baina horrek ez du proiektu bat bestea baino txikiagoa edo handiagoa egiten. Jokatzeko modu ezberdinak dira eta horiei eusteko ahalmena baduzu, bejon deizula!

Oso gaizki hartzen da zure lanean esku sartzea, zer eta kentzeko denean, ez aportatzeko. Gainera kendu zizkiguten bi kantu horiek diskoetako giltzarriak ziren. "No sé que hacer contigo" diskoa Barricadak egin duen poperoenetakoa izan da. Horregatik, "Bahia de Pasaia" kantua diskoko puntu beltza zen; kantu barruan erregateak egitea gustatzen zaigun bezala, disko barruko estilo aldaketa izan behar zuen kantu hark. Oso kantu iluna, bai doinu eta hitzen aldetik ere. Eta pikutara bidali ziguten. Gauza bera egin zuten "Pasión por el ruido" diskoko "En nombre de Dios" kantuarekin. Kantu horrek emango zion diskoari izenburua eta kendu egin ziguten.
Garai sutsuak ziren guretzat, eta laban desafioka aritu ginen. Barricadako beste denak lasaiagoak dira eta ni erraz sutzen naiz. Ez zaigu gustatzen inork gure lanetan esku sartzerik, zuk aukeratutako jendeak eta zuk aukeratutako alorraz arduratzeko ez bada. Polygramera lan dena egina eraman genuen. Hasi azala eta kontraportadatik, kantuak eta barruko testuetaraino. Baina batzuen soldata justifikatzeko modu bakarra esku sartzea da, kantu bat kenduz edo barneko orri bat aldatuz, edo bideoklipeko plano batean esku sartuz. Lana oso gure sentitzen dugu eta guk egiten dugu dena. Zentzu horretan "La araña" diskoaren azala hankasartze handi bat izan zen. Ez dut esan nahi "Insolencia" diskoarena baino okerragoa denik, baina "Insolencia"koa gurea da eta "La araña"koa besteren esku utzi genuen, eta gero taldeak nabaritu egiten du. Gauza guztiei buelta gehiegi ematen dizkiegu, bizi egiten dugulako.

Garai batean azken gaua bizitzea zen, hurrengo eguna ez axola izatea. Hori horrelaxe esango nuke, zuzen-zuzen, dela 18 urte, baina orain lasaiago bizi ditut rock & roll gauak. Aiton amonek bezala tximiniaren ondoan ere rock & roll gau asko pasa izan ditugu.

Lehen ezetz erantzungo nuke, eta orain baietz. Hor dago koxka. Baina nireak gehiago dira "punk egunak". Egunero 07:00etan jaiki, gosaria prestatu...

Txantrean bakoitzak bere ezizena zuen eta niri piuragatik jarri zidaten "Drogas". Granoak, txima luzeak... Eta garai hartan ezer probatu gabea nintzen oraindik! Gerora ere ez naiz desfasatu bat sentitu, eta egun aktibismo hutsagatik eusten diot porroak erretzeari bakarrik, legalizatu dezaten.

Lohitutako kaleak datozkit gogora, oraindik asfaltatu gabeak. Eta orain autorik pasatzeko ere lekurik ez dagoela ere bai. Jada ez da izan zena. Gainera Txantrea goikoa da ezagunena eta ni behekoa naiz, inon ateratzen ez den aldekoa, ezta auzoak 50 urte bete dituelako atera duten liburuan ere! Oroitzapen pila ditut: txikitan txirrindan ibiltzen ikastetik, Madalena kalekoei harrika ibiltzera. Hazi ahala gustatzen hasten zaizkizun neskatxa denena, gero koadrila, ostiak, barrikadak, auzoan sartu ezin zen polizia...
Baina ez naiz Txantrean bakarrik bizi izan, handik hona ibili naiz. 12 urterekin Iturramara joan nintzen. Han lau urte eman eta Merkatu ondoko Amaia kalera. Garai hartan hasi nintzen Txinoan ibiltzen eta musikalki auzo horrek eragin handia izan zuen. Manolo Gilek (Negu Gorriaken bideoak egiten dituenak) beste lagun batzuekin "Caballo Blanco" taberna zuen eta diaporama emanaldiak, antzerkia... antolatzen zituen bertan. Murallas-en jendea elkartzen ginen gitarra akustikoarekin, eta hor hasi ginen maria eta haxixa erretzen, musika mugimenduan sartzen, okupen mugimenduan... Tabernetan mugimendu asko zegoen, kalean auto bat gurutzatzen genuen bidea mozteko eta azerak eseritako gaztez betetzen ziren... Fanzineak, irratiak...

Garikoitz semea jaiotzean bizitza aldatzen joan zitzaigun. Ez zuen auzoan jolasteko ere lekurik, dena kotxez josita dago, eta mendira joaten hasi ginen. Eta halaxe.

Niretzat orain lanbide bat da beste ezer baino gehiago. Oraindik lanbide horretan sinesten jarraitzen dut. Baina orain ez dut uste mundua aldatu dezakedanik. Lehen, agian, denari buelta emateko itxaropena genuen. Niretzat jada zaila da honetatik bizitzen jarraitzea. Betiko ziurgabetasuna badut ere, orain jabetzen naiz gero eta denbora gutxiago geratzen zaidanaz. Eta ez zait gustatzen musikaren inguruko beste mundutxoetan sartzea. Estudio bat jartzeko ez dut balio, manager izateko oso putakumea izan beharra dago... Kantuak egin eta zuzenean jotzea gustatzen zait, ez besterik. Lehen ez nion honi guztiari bueltarik ematen.

Lehen aipatu dut "glam"arena, nahasmena, kontu androginoak... Politikan ere gauza beraren zalea naiz. Ikuspegi baikor batetik Elkarriren proposamenarekin bat egiten dut. Baina nire puntu ilunetik 100.000 tipo garbituko nituzke. Noski, gauza bat da esatea, eta beste gauza bat, zeharo ezberdina, gero egitea. Puntu baikorrari eutsi behar zaiola uste dut, denen artean arazoa aurrera aterako badugu.

Erori egiten zait, beraz, ez dut moztu ere egin beharrik. Nerabetan bataila kontua bazen ere, orain ez dut horrela ikusten, ilea moztu arren lan eta musika bera egiten jarraituko nuke.

Lasaitu egin nahi nuke eta etxean gehiago egon. Berriro sarriago irakurtzen hasi nahi dut. Orain arte ordenagailuaren instrukzioak irakurtzen aritu naiz, 500 orri ditu eta bi aldiz irakurri behar izan dut... Sarriago irakurtzen hasi nahi dut, kantuetako hitzak idazten ikasten jarraitzeko. Gai berez kantatu behar badugu ere, ez errepikatzeko. Nik gehiago begiratzen baitiet kantuen hitzei, musikari baino.