Bizitzako esparru guztietan erabiltzen diren hizkuntzek hainbat aldaera dituzte, komunikazio-egoera guztietara egokitzeko. Zientziari eta teknikari buruz euskaraz hitz egiten edo idazten dugunean, Euskara Tekniko(-zientifiko)a deritzon aldaera erabiltzen dugu. Erabilera honek hainbat berezitasun ditu, baina zalantzarik gabe hiztegia da eztabaida gehien sortzen dituena. Hiru motatako hitzak behar ditugu hizpide dugun hizkuntzaren erabileran: batetik, hiztegi orokorreko hitzak; bestetik, hiztegi tekniko orokorra osatzen duten hitzak, eta azkenik, esparru bakoitzeko terminologia berezitua. Aipaturiko hiru esparru horietakoak dira hurrenez hurren "ur", "azalera" eta "fotolitotrofo" adibidez.
Hiztegi orokorraren ardura Euskaltzaindiarena da zalantzarik gabe baina, norena da hiztegi tekniko orokorraren eta berezituaren ardura? Adituak dira esparru bakoitzeko kontzeptu-sareak menderatzen dituztenak eta beraz, haiek dira terminologia-sortzaile bakarrak. Bakoitzak bere eginkizuna duela dirudi eta beraz, batzuen eta besteen artean ez luke gatazkarik egon behar. Edonola, gauzak ez dira horren errazak. Zientzia eta teknikari buruz, adituek ez ezik, irakasleek, itzultzaileek, dibulgazio-aldizkariek, hiztegi entziklopedikoek eta komunikabideek ere hitz egiten edota idazten dute eta tartean hizkuntzaren kontrola egiten duten zuzentzaileak edota hizkuntz arduradunak ere badira. Hortaz, zientzia eta teknika gizarteratzen diren neurrian, hizkuntzaren erabilera orokorretik hurbilago gaudela uste dute batzuk, baina beste batzuen iritziz, termino bakoitza sortu duen jakintza-esparruko adituak dira etiketa hori aldatzeko eskubidea duten bakarrak.


OSO maiz kontzeptu bera izendatzeko hainbat termino erabiltzen dituzte adituek, eta beste batzuetan, hainbat hitz aurkitzen ditugu oinarrizko irakaskuntzan, telebistan edo egunkarietan eta unibertsitatean. Egoera honi "babelizazioa" deritzote batzuk, baina beste batzuk aldiz, egokitzat jotzen dute terminoen hainbat aldaera egotea, uste baitute etorkizunean hiztunen erabilerak berak batzuk finkatzera eta beste batzuk baztertzera eramango gaituela. Edonola, eskubidea al du edozein erabiltzailek hainbat urtetan adituek erabili dituzten edota hiztegi terminologikoetan jasota dauden terminoen ordainak proposatzeko?


ERA askotako arrazoiak egon ohi dira terminoen aldaera berrien sorreraren atzean. Batzuetan, kontzeptu bat izendatzeko aldez aurretik erabili diren terminoen ezagutza faltak eramaten gaitu aldaera berriak proposatzera. Beste zenbaitetan, ordura arte erabilitako aldaerei ezegoki deritze norbaitek testuinguru jakin batean erabiltzeko. Baina beste askotan, baten batek termino bat txarto eratuta dagoela ikusi eta ondo eraturiko aldaera proposatzen du, edo besterik gabe, terminoa mailegua bada, itxura euskaldunagoa bide duen aldaera proposatzen du beste batek. Gainera, gaur egun euskal literatura osoko datuak ditugularik, noizean behin norbait konturatzen da bazegoela literaturan aldez aurretik erabilitako hitz bat kontzeptu jakin baterako balio lezakeena eta hitz hori berreskuratzea erabakitzen du, azken urteetan erabili den hitza baztertuz. Azkenik, zientziari zabalkundea eman nahi zaionean jende arruntak erraz uler ditzakeen hitzak erabili behar direla uste duenik ere badago.
Azken batean, mota desberdinetako erabiltzaileek sortzen dituzte hizkuntzaren erabilera desberdinak eta bidezkoa dute hizkuntza aldatzea: hilak dauden hizkuntzak dira aldatzen ez diren bakarrak. Hortik aurrera, utz diezaiokegu bere lana egiten hautespen naturalari, eta beharrezkoak ez diren aldaerak, berez desagertuko dira. Edonola, babelizazioak zehaztasuna eta ulerkuntza oztopatzen duela ikusiz gero, erabiltzaile guztien artean adostu beharko litzateke zein aldaera hobetsi. Ez zait bidezkoa iruditzen ordea, hiztegi orokorretik kanpo behintzat, edozein motatako erabiltzaileei guztien artean adostu gabeko aldaera bat inposatzea. Izan ere, hitzen kasuan ondo eratuta egotea, itxura jakin bat izatea edo antzinakoak izatea baino garrantzitsuagoa da esparru bakoitzean hitz horrek duen benetako erabilera.