Ilea orraze estuz apaintzen duenen batek esango dik, orain ere ari duk Bilardo injustizia defenditzen. Ez dik ezagutuko nire lagun Antonio Peralesen zakurrarena, eta klaro. Zorri zaku zarpazu bat zuan, dena azala eta hexurra, lau hortz gaizki jarriak eta jan, edan, lo egiteaz aparte, gauza handirik ez. Nagusia ederki izorratu, hori bai: Antoniok ezkerra esan, eta zakurra eskubira; Antoniok kieto, eta zakurra mugi; Antoniok etzan, eta zakurra zutik; eta Antoniok ezin. Egun erdia pasatzen zian animaliari ostiko, zaplazteko, bizkarreko, beti harekin odol txartuta.

 

Behin ordea, hasi duk lau hankakoa kalea gurutzatzen auskalo zertarako, kotxe bat, eta han geratu zaik tripak Lasarte guztiaren bistan. Albaiteroa azkar mugitu zuan, baina ezer egiterik ez. Seko bitxoa. Akabo. Eta orduan Antonioren marruak. Negarrak. Tristurak. Pixkanaka beherantz joan zuan. Hasi zuan etxean geratzen, bat gutxiago goizeko uxualetarako. Eta konturatzerako haren funeralean geundean.

 

Antonioren zakurrarenak erakusten dik, gorrotoaren inportantzia. Arbitroari kulpa bota ahal izatea ez duk bi soseko kontua futbolean. Arbitroa duk beti derrigorrezko antagonista. Eta dena bideoz eginez gero, epailea zikiratuz gero, beldur nauk ez ote duen izango ostikoaren deporteak Antonio Peralesen patu bera.