Acabo de ler a última entrevista de Kate Darling, investigadora do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts. Entre outras cousas, un par de ideas déronme que pensar: “Estamos na era da Intelixencia Artificial, podemos pasar do medo ao amor nun instante” e “pronto non será raro namorarnos dun robot”.

Din que xa hai robots domésticos que os consideran domésticos e, por tanto, aceptan como seres vivos. Fai uns dez anos, na película Her dirixida por Spike Jonz, exponse con naturalidade relacións similares.

Kate Darling analiza as consecuencias legais, sociais e éticas que estas relacións poden xerar e fai públicas as súas ideas. E eu, no meu modo, quero sacar os meus.

Pronto teremos a oportunidade de crear “caseiros” que non se creen erros. Serán como queiramos. Fisicamente e tamén na forma de relacionarse.

Nunha sociedade repleta de machismo, asústame moito pensar como elixiriamos si moitos homes puxésennos en cara as posibilidades de deseñar a nosa parella. A crenza de que a liberdade dos demais está en contra dun mesmo non significa nada bo.

E si non tivésemos o efecto limitativo da educación, da igrexa, dos medios de comunicación, das sociedades escuras..., serían todas as nosas “noticias do fogar” do mesmo xénero que as parellas que temos hoxe? E hai que concretar o xénero para crear relacións? Si fósemos totalmente libres, non tomariamos a decisión de probar outras alternativas? Refírome ás parellas, pero se puidésemos ter unha media ducia destes robots domésticos, namorariámonos/namorariámosnos sós ou atopariamos unha maneira de amar todos á vez?

Ao ler a Kate Darling que nos namoraremos dos robots, pensei que non quero unha relación perfecta. Afortunadamente non somos robots. Os pequenos “erros” de nós e dos que nos acompañan fan interesante a relación. Afrontar as dúbidas e contradicións que nos xorden no día a día é o que achega unha atractiva imperfección á relación.

“Relacións imperfectas”. Pablo Milanés canta O breve espazo en que non estás. Veume á memoria un trocito. Di algo así: “Aínda non lle preguntei "quedas?" / Teño moito medo á resposta 'nunca' / Prefiro ser compartido, que baleirar a miña vida / Non é perfecto, pero achégase simplemente a iso que eu soñei”.

Si algún día un robot é capaz de explicar dunha maneira tan doce o desexo de libre relación, recoñezo que estaba equivocado, e quizais me namorarei.