Traducido automaticamente do vasco, a tradución pode conter erros. Máis información aquí. Elhuyarren itzultzaile automatikoaren logoa

"Somos tácticamente mellores e a das mulleres é moito máis bonita que a dos homes"

  • River de Andosilla empezou no balonmán en Egan. De alí trasladouse a Itxako, de Itxako aO Porriño, de Galicia a Aula Valladolid, onde realizou os últimos tres anos da súa carreira deportiva en Bera. Como na vida na cancha, polos golpes, adiante. Se logo non che acordas dos tambores, mellor que o sufras no momento.
Argazkia: Dani BlancoArgazkia: Dani Blanco
Nekane Terés. Andosilla, 1992

Eskubaloi jokalari profesionala izan da, atzora arte, esate baterako. Bera Bera eta Donostia utzi, eta Ataunen bizi da orain, erreka bazterrean. Etxea berritzen, etxeko animaliak zaintzen, eta etorkizuneko asmoei tiraka.

Como no balonmán?
Casualmente. Pertenzo a unha familia de traballadores de Andosilla. Unha casa humilde, aínda que nunca nos faltou nada. Os pais non eran deportistas. O meu irmán empezou a xogar ao fútbol, como todos os mozos, e para as mozas non había nada. Pero unha xente do pobo creou un equipo de balonmán cando eu tiña 11 anos, e eu tamén me apuntei con todos os meus amigos. Así empezou todo.
O que lembro é que perdiamos todos os partidos, moito, 40-3 e así. Todos os grupos eran da Comarca de Pamplona, ou de Estella, e nós eramos os únicos da Ribeira, xunto cos de Mendavia. Con eles tiñamos moita competencia, porque eramos da Ribeira, e eramos moi malos uns e outros. Pero entón o balonmán non era tan importante. Había estudos no centro e o balonmán pasou o tempo fóra da escola.

E de súpeto, Itxako.
Ao adestrador do meu Andosilla propuxéronlle ir a Itxako para adestrar o segundo equipo de cadetes. E el preguntounos a dous do pobo se queriamos ir con el. E como dixemos que non! A Itxaco de entón chamábaselle Super Itxako. Foi o mellor equipo da división de honra, xogou a Champions... Era un gran equipo, e aínda que fóra dun país, tiña un orzamento enorme. En Estella estaban moi orgullosos do seu equipo de balonmán. Alí todo era amarelo, todo era de Itxako. E claro, cando me chamaban para adestrar con eles pasábao moi mal. Que vergoña! A diferenza de nivel era moi grande, era máis novo... Os mércores chamábanme por teléfono e aquel desgusto! Pero como lle vas a dicir que non a Itxaco? Cando xoguei o primeiro partido con Itxaco, tiven que sacar unha falta. Non era máis que tirar o balón cara adiante, pero cando levantei o brazo o árbitro saltou o asubío e con nerviosismo o balón foise cara atrás. E, claro, perdemos a propiedade. Aquela vergoña…

Fotografía: Dani Blanco

Pero esa marea de Estella acabou.
O propio equipo desapareceu. Vimos explotar a burbulla. Chegou a crise, non había diñeiro para pagar aos xogadores, o club durou un ano máis, pero acumulando débedas... Os xogadores marcháronse e a min o segundo adestrador de entón chamoume dicindo que necesitaban un pivote Ou Porriñon. Era un grupo novo, recentemente promocionado á División de Honra, e funme alí a cegas. Non tiña nin idea onde ía! Pero tiña dúas opcións: Para ver como desaparecía o que quedou en Estella ou voar.

E logo fun dO Porriño a Valladolid. Tiven dúas lesións duras nos xeonllos e a segunda foi un punto de inflexión. Díxenme: aquí estás na túa zona de confort. É cómodo, todo é sinxelo, mesmo sen ter que dar o mellor de ti, tes garantido a túa praza. Necesitas un cambio. Quíxome pedir máis. E como o adestrador de Aula Valladolid era o noso adestrador da selección júnior española, pregunteille directamente se necesitaban un pivote en Valladolid. E funme alí.

Foron dous anos moi bonitos. Era semiprofesional, xogaba en balonmán, pero tamén acudía á universidade. Empecei os estudos de Traballador Social en Pamplona, e cando estiven en Galicia seguín estudando como non presencial, pero era máis duro. En Valladolid continuei de novo coas clases, e aínda que necesitei oito anos terminei os meus estudos. E esa vida gustoume.

Pero tampouco pode quedar alí. Volviches en busca doutra cousa cara a Euskal Herria…
Perdurou o que el tiña que durar. Está ben vivir así, pero non pode ser para sempre. E cando me chamaron desde Bera Bera non tiven ningunha dúbida. Os referentes da infancia para nós eran eles, Itxako e Bera Bera. O único equipo, a pesar da crise, foi o de San Sebastián, que mantivo ao mellor equipo en tempos difíciles. É o equipo que ofrece os salarios máis dignos, e iso ten mérito, porque en tempos de crises os mellores xogadores marcháronse fóra, e nós que eramos? Mozas novas. E mentres nos outros grupos ofrecían cinco diñeiro, Bera Bera mantivo a súa profesionalidade. Profesionalidade económica e estrutural. É un referente. o que xoga en Europa, o que xoga a Champions... O nivel de esixencia tamén é moito máis alto a cambio, claro.

Vir aquí foi deixar a comodidade e pedir un esforzo máis. Os primeiros meses paseino moi mal. Sempre é difícil abordar novas fases, adaptarse ao lugar, coñecer á xente. Pero ademais o meu corpo non estaba afeito a tanta madeira física. O que aquí se pide a un xogador non se lle pide en ningún outro sitio. E díxenlle antes que a min non me gusta correr! Pois fíxese, agora coñezo todas as esquinas de Anoeta. Á volta sempre estaba canso. Pola mañá adestramento, pola tarde adestramento e eu canso. O meu corpo foi cambiando e agora estou posto a ese ritmo. E, por suposto, o premio tamén é moderado: Xogar en Europa, competir por gañar todos os títulos nacionais...

"Nas ligas nórdicas, por exemplo, a maternidade forma parte da vida deportiva. Acordan quedarse embarazadas, seguen recibindo o soldo e ponlles medios técnicos inxentes para a recuperación física"

A presión tamén depende, non?
Si, tanto como equipo como como como xogador. El só se espera unha vitoria de Bera. Sempre. Ser regular na excelencia require un gran esforzo. E como xogador, non é fácil facerse un oco no equipo. Ao principio eramos dous pivotes. Yunis Camejo e eu. E logo veu tamén Judith Sans, que xa estivera en grupo. E pensei, “Adeus. Non vas xogar nin un minuto”. Ademais deume rabia que un xornalista me preguntase como vivía ser o “terceiro pivote”. Eu dábame conta de que nos cambios de xogador moitas veces era a última opción, pero pensaba que o adestrador estaba a elixir nese momento concreto as características dun ou outro xogador, non pensaba no que sería eu. Non sentía a competencia así. E recordo que aquel xornalista, que non sabía nada de balonmán, deume dor. Pero entón tamén pensei: “Gañarei o meu sitio”. E así foi.

Como consegues ter esa confianza con tanta presión nos ombreiros?
Eu sempre tiven moita confianza en min mesmo. Son moi traballadora. Moi constante e multidisciplinar. Sempre penso que chegará o meu momento e que estarei disposto a aproveitalo. Así sucede tamén na vida. Pasaranche cousas boas e malas, e o único que estará nas túas mans é decidir cal é a túa actitude. Non fai falta dicir que vivín momentos moi malos neste percorrido, e que enchín moitísimos prantos. Pero sempre crin que algo bo ía vir. Ademais, gústame esa sensación de non saber que vai vir. Ten a súa graza. Sobre todo se non ten arrepentimento de non habelo tentado. Eu sei que tentei, que tentei dar o mellor de min, e creo que chegará o momento de demostrar o que hai que demostrar. Con esa crenza sempre avancei, e así sucedeu. Cando agora miro cara atrás só lembro cousas boas, iso tamén é certo. Sei que houbo momentos moi duros, pero non os lembro máis intensos. Se me difuminan. Ás veces estou a adestrar e percibo que non estou ben, e dígomo a min mesmo: “Mañá non te acordarás! Cambia o teu rostro!”.

Agora, pola contra, dixéronlle que se deteña o corpo e a mente.
Máis cabezas! As cousas que teño agora xéranme máis ilusión que o propio balonmán. A miña parella e eu viñemos a vivir a Ataun, estamos a arranxar esta vella casa, temos a horta... Chego a Ataun e póñome contento. A paz deste regato faime ben. E en que negarme, teño até 30 anos e o corpo percíbeo, por exemplo, nas viaxes. Antes facía doce horas no autobús hoxe e outras doce horas mañá. E agora sinto cansazo. As lesións tamén me dan cada vez máis medo. Cada vez que iniciamos a tempada o único que pido é iso. Non me desbaste. Non sinto tan fresco. Atópome menos enerxía para facer fronte ás cousas negativas. E doume conta de que outras cousas me dan forza. E o interior pídeme un cambio de vida.
Tamén me resulta máis difícil cumprir os requisitos. Ademais dos adestramentos, no verán, por exemplo, temos que coidalos. Son contratos de agosto a maio e non recibimos ningún diñeiro durante dous meses, pero aí corremos, facemos exercicios e coidamos o que comemos, coma se pagásennos. E logo vas pedir unha hipoteca á entidade bancaria para comprar unha casa, e cando pídenche o documento da túa traxectoria laboral, pásasche a vergoña. Nós cotizamos moi pouco. Dise que somos profesionais, pero hai profesionais e profesionais. As mulleres somos mileuristas, no mellor dos casos. E non temos sindicatos, non podemos negociar. Tentamos pedir uns mínimos, pero até aí. Estamos moi afeitos aceptar case calquera cousa. Non hai ninguén que nos protexa. Nin as empresas, nin a administración.

Estamos a renunciar a unha carreira normal de traballo por xogar en balonmán, con outras opcións. A maioría de nós temos estudos. Eu son traballadora social. Outros son enfermeiras, fisioterapeutas… E isto é moi bonito, pero non pode ser para longo. É difícil aforrar diñeiro. Aos 20 anos non é un problema e aos 25 tampouco. Pero tes 30 anos e non traballaches nunca no que aprendiches. Cal é a túa experiencia laboral? Xoguei en balón de man. Como? Pois, claro, que traballei en balón de man. A xente non entende. Non é un traballo para a xente. E para nós si. Mal pago? Con condicións desfavorables? Si, pero é traballo.

Fotografía: Dani Blanco

Manter a motivación para estar a un nivel tan alto necesita ser duro.
O sacrificio é grande e o premio non é moderado. Nin visibilidade. Só somos conscientes do que facemos e do que nos rodea. Non hai máis que ver a recepción que se nos fixo no concello cando gañamos a Copa da Raíña. Non somos futbolistas e somos mulleres. Non estamos nos xornais ou na televisión. Na rúa a xente non nos coñece. Nin en San Sebastián, nin en Andosilla nin en Ataun. E eu vivo moi contento con iso, pero non debería ser así. E sempre ouvimos o mesmo: o xogo dos homes é máis espectacular, saltan máis... A muller é moito máis bonita! Nada que ver. Somos moito mellores tácticamente e os partidos son máis interesantes. Pero para dicir que o deporte masculino é mellor non fai falta xustificalo nin argumentalo. Así é e punto. Todos temos interiorizado. Deporte e fóra do deporte.

"Cotizamos moi pouco. Dise que somos profesionais, pero hai profesionais e profesionais. As mulleres somos mileuristas, no mellor dos casos”

Logo sorpréndense porque non hai ningunha muller xogadora a partir de certa idade. Hai homes, en primeiro lugar, porque gañan moito máis. E por outro, porque, por exemplo, o balonmán compatibilízase cun proxecto de parentalidad. Hai moitos xogadores profesionais de balonmán con nenos, son pais. Nas ligas nórdicas, por exemplo, a maternidade forma parte da vida deportiva. Acordan quedarse embarazadas, seguen recibindo un soldo e ponlles uns medios técnicos inxentes para a recuperación física. Coidan aos nenos durante o adestramento, poden levar aos nenos cando teñen concentracións coa selección. Hai xogadores da miña idade que en Noruega teñen dous nenos e xogan ao máis alto nivel, sen sorprender a ninguén. Aquí estamos a anos luz disto. Coidamos do teu fillo? Volvémonos tolos?

A xente enfadouse porque vas contenta e non che botaches bágoas.
Hai moitos factores que se uniron e decidín deixalo. Sen tristeza. Non é por maternidade, nin por diñeiro nin por nada. Foi unha etapa moi bonita, pero sinto que terminou. Se estivese ao mesmo nivel de ilusión seguiría. A cuestión é que agora me dá a alegría outra cousa. E quero dedicar o tempo á vida. Quero atopar traballo. Ser traballador social. Ou traballar en calquera outro lugar. Nun supermercado ou en calquera outro lugar. Sentín que era hora de honrar e estou contento coa decisión tomada. Porque a decisión a tomei eu e tomeina cando quixen. Podía ter un ano máis de contrato asinado e seguir con menos ganas... Pero non teño ganas de seguir e punto. Até aquí!
Claro que custa deixar atrás o que foi a túa vida. Xa o dixen en anos anteriores: “Déixoo este ano, déixoo este ano...”. Levo oito anos dicindo iso. Pero chegaba a hora de despedirme e non quería. Até agora non o quixen, e agora si. Así son as cousas! Vivín situacións moi bonitas, coñecín xente marabillosa... Fun feliz. E penso seguir sendo feliz.

 


Interésache pola canle: Eskubaloia
Sancionan á selección de balonmán praia feminina de Noruega por non vestir bikini
O partido polo terceiro posto do campionato de Europa disputouse o domingo nos pantalóns. A Federación Europea de Balonmán impúxolles unha multa de 1.500 euros por incumprimento da regulación dos uniformes. Os xogadores afirman que senten “incómodos, espidos e... [+]

2015-08-31 | Kepa Zelaia
Superkopa Donostian geratu da

Bera Berak 18-17 irabazi zion larunbatean Rocasa kanariarrari eta sasoiko lehen titulua eskuratu zuen bosgarrenez, laugarrenez jarraian.


Eguneraketa berriak daude