Este ano, que decidiriamos pouco por ser ou por ser máis claro que nunca, e refírome á identidade obreira, case me sorriu a cada paso da votación (voto por correo) con esa risa que nos produce cando nos avergoñamos, como cando non sabemos soster coa suficiente credibilidade o teatro ata que nos pillamos e saímos da sala. Na pantalla as imaxes de Madrid parecían unha reedición da JMJ (Xornada Mundial da Mocidade), e ríase, o salto de Rajoy, sabemos que nos vén encima, apréndese moi ben cando o seu compañeiro se levanta da cadeira no medio da xornada e pídelle que vaia a casa/desertado sorrindo, mentres o sindicalista lle confirma que os papeis están ben (e si el volve facer a tecla). A min, en contra do que vostede di, non me parece que a esquerda acerte co discurso, nin nas últimas lexislaturas nin na campaña, e diría que non son os tecnócratas liberais que vostede mencionaba os que se riron da conveniencia de que os medios de produción de Marx estean en mans dos traballadores.

De feito, isto tamén é para ver a quen se move a historia, porque o capitalismo se sentiu en crise cando afectou a Europa, é dicir, o capitalismo mantivo a moita xente na crise desde sempre, pero mentres non somos nós, “a min non me interesa a economía”, “eu non sei nada da economía”, porque nos conviña.

Moitos pensan que a primeira lexislatura de Zapatero é a da esquerda, e os maiores erros cometéronos entón, a esquerda, e grazas a Marx, si ten algo, son instrumentos para o diagnóstico do capitalismo, e a esquerda española, tamén vasca, renunciou ao diagnóstico ata que se achega a crise. E agora, máis claro que nunca, a opresión de clase empezóusenos desde o punto de vista nacional; Grecia, Alemaña... e o rico club internacional, moi ben, sobre a débeda dos países. Cristina Fernández, nunha reunión cos empresarios en vésperas do cume do G20 ao redor dos alimentos, ilustrou a imposibilidade da esquerda tras dicir “quen me puido ver en época” (é unha pena volver Cristina): “Si limítanse a controlar o gasto dos países, pero non aos bancos financeiros, axencias de cualificación, movementos de mercado...”. O mundo financeiro insistiu na necesidade de devolver os beneficios á economía real e continuou dicindo que “sen consumo non hai capitalismo”, “o que estou a propor é o capitalismo, pero o capitalismo é serio, o que vivimos non é o capitalismo, é o capitalismo financeiro do anarco”. Todo é un capitalismo identificable. Porque a revolución está ben, si faise hoxe, pero que biografía sacrificaranse mentres tanto si o mundo financeiro ha prohibido o reformismo, no sentido que tiña antes Zapatero.

A primeira proposta para o Congreso de Amaiur é a colaboración con PNV e Geroa Bai, non vai ser para facer políticas de esquerda, e o discurso dramático público emocional non vai pola esquerda (que levaría a falar de inmigrantes, traballadores españois, non pola marca “Euskadi”), senón por outra banda, coma se tivésemos tempo, o PSOE é o que máis dano fixo á esquerda, e EU non sei si quere construír unha votación propia.

A dereita é unha constatación, pero hai palabras, sobre todo a “esquerda”, que deberiamos sacar do mundo da constelación e pasar á da aspiración, sobre todo cando agora non ten ningún poder de presión/influencia; que ninguén diga que é de esquerdas, que tente ser, e dirémoslle os demais. A ver si aparece alguén e é antes de que todos sexamos esmoleiros.