Joël Faucilhon é un dos creadores do espazo Lekti-écriture. Mostra e vende libros por Internet www.lekti-ecriture.com pero faios chegar ao lector a través de librarías independentes que están incluídas no proxecto. Moitos editores de Euskal Herria están seguros de coñecer esta opción que uniu editoriais en papel e en dixital.

Faucilhau, unha moza que coñece ben o mundo de Internet, acaba de publicar un interesante libro: Rêveurs, marchands et pirates. Que reste-t-il du rêve de l’Internet? (Soñadores, comerciantes e piratas. Que queda do soño de Internet? ). En Lekti-écriture está libre de ler case a metade do pequeno libro que escribimos na rede de maneira que poidamos entendelo os que nos movemos torpemente.

“Todo partiu do soño”, comeza o prólogo. Desde o soño de alcanzar unha “sociedade aberta” proclamada por Karl Popper. O coñecemento, o coñecemento e a cultura debían estar ao alcance de todos. Desde moito antes de que Internet estivese en alerta, McLuhan soñara en 1962: “A información chéganos por todos os lados a toda velocidade, a velocidade electrónica. Poderíase dicir que somos parte dun pobo como o mundo”.

Moitos anos antes, Pierre Teilhard de Chardin adquirira a Vladimir Ivanovitch Vernadski o concepto de “noosfera”, unha especie de capa fina que envolvería á Terra a todas as conciencias humanas, como unha xigantesca esfera de pensamento que debía cubrir a humanidade.

Outras persoas fixeron previsións moito máis pesimistas de que as tecnoloxías liberasen á xente, como Herbert Marcuse ou Jacques Ellul. Nos anos 1950-1960 avisábase de que as técnicas e os valores que estas achegaban podían supor retrocesos en todos os niveis: social, cultural, político, económico ou ecolóxico. Segundo Faucilhon, Internet non se librou desta norma e converteuse na arma da hexemonía dos comerciantes.

“En poucos anos –escribiu Faucilh- Internet converteuse no medio masivo que defende os intereses dalgunhas grandes corporacións minoritarias, que atoparon en Internet cantidades de beneficios dificilmente alcanzables na economía física.” Fala de Google, Amazon e outros.

Faucilhau fai unha forte crítica ás estruturas sociais destas xigantescas empresas, describindo as espantosas diferenzas que existen entre os traballadores chamados “socios” por eufemismo. Doutra banda, estas xigantescas compañías apodéranse dos bens comunais, chupando toda a información xerada polos usuarios da rede e facéndose coa maioría da publicidade.

Destruíu seica a todos os soñadores a tiranía das megacorporaciones? Non, moitos a reteñen ante o imperio. “A intención que nos vai a abrir novos camiños na cultura, na sociedade ou na política non desapareceu de Internet. Dalgunha maneira, buscaron refuxio nas comunidades dos ‘piratas’ privados. (...) Grupos pequenos, difíciles de infiltrar pero que en todo o mundo reúnen a millóns de internautas”.

Estas chamadas “illas dos piratas” fináncianse cos donativos dos socios, traballan a contrarreloxo, teñen o poder subversivo do desexo de ser “libres” e “participativas”. Máis sobre estas “Illas dos Piratas”, alguén que saiba dos movementos de Internet en Argia, escribiranos antes de que termine o ano.

Sillicon Valley? Sillicon Jungle!

Para desollar a “nova economía” que as corporacións de Internet crearon, que ten fama de crear novas relacións laborais, Faucilon tomou como exemplo á compañía Amazon, mostrando algunhas pinceladas do modelo interno.

Nas grandes corporacións están nun nivel ou especialistas en mercadotecnia ou informática. O salario componse de tres partes: un salario fixo mensual, outro por resultados e, cando a compañía cotiza en bolsa, uns beneficios atrasados, uns stocks ópticos famosos. En total, un enxeñeiro en desenvolvemento da plataforma pode gañar até 80.000-120-000 dólares ao ano, o mesmo que un analista financeiro.

Vendendo o esplendor destas fortunas, a nova economía foi encarnada no fundador de Amazon, Jeff Bezos. Amazon, oficialmente, non ten empregados, senón socios. Míster Nice Guy (Maxestade o Señor) foi nomeado pola prensa como Bezos. Pola contra, segundo Faucilon, “menciónase moito menos a parte que non se ve ao iceberg xigante, a da distribución”.

En 2008, a xornalista Claire Newell conseguiu que se lle contratase nos xigantescos almacéns que ten Amazon en Bedfodshire, Inglaterra. Newell fixo público o vivido no Sunday Times, o que provocou un gran balbordo.

Os obreiros dos almacéns están a traballar cuns ritmos de traballo horribles, cuxos patróns lles impuxeron uns obxectivos inalcanzables, controlados polas capas máis afiadas e supervisados por videovigilancia. Págaselles 7,5 euros por hora. O centro de traballo está a 22 quilómetros do pobo máis próximo, a viaxe sobre un mesmo.

Na xornada laboral de oito horas, suspendéronse dúas dun cuarto de hora. Ademais do traballo de cinco días á semana, o traballo forzado é “verbena” de sábado a domingo. A compañía outorga seis puntos por cada contrato, un punto menos por cada período de ausencia, igual que si leva un certificado médico. Cando perdiches o sexto punto, á rúa.

A maioría dos obreiros que traballan nestas condicións no almacén de Inglaterra son inmigrantes procedentes, por exemplo, de Europa do Leste. Aí non entran sindicatos. Tampouco entre cadros superiores. Para que, eles tamén son os donos...

No seu principal centro de traballo en Seattle (Estados Unidos), Amazon aproveitou a crise do 2000 para limpar, xa que o movemento sindical había comezado a dar os seus primeiros pasos. En Seattle, 850 dos 1.300 traballadores despedidos pola empresa, principalmente á India, estaban a traballar na planta de Seattle para deslocalizar moitos servizos. Desde entón ninguén fala de sindicatos na Amazon estadounidense.

En Francia, en maio de 2008, 100 traballadores do almacén de Bordeus comezaron a secundar a folga. Duraron 10 días.

Funciona de maneira similar en todo o mundo. “Sillicon Harana Sillicon converteron a Selva”. Condicións laborais duras, baixos salarios, contratos de lixo, enfraquecemento de dereitos sociais e sindicais: O comercio en Internet é un sector económico moi concentrado, mobilizado fundamentalmente por unhas poucas grandes corporacións a nivel mundial. Estas grandes firmas queren abaratar a man de obra custe o que custe, aumentando á vez o volume de traballo.

A este obxectivo contribúen o illamento do persoal dos grandes almacéns, marxinado dos núcleos urbanos, desprevindo dos cidadáns, afastado da atención dos medios de comunicación.

Pé de foto: Jeff Bezos, fundador e líder de Amazon, é o fundador e líder da compañía. A foto foi colgada por un dos asinantes de Etech no servizo de Flickr, que en 2005 sacouse en San Diego, California, nunha conferencia que pronunciou alí. Revístaa Forbes, que cita ás persoas máis ricas do mundo, sitúa ao home de 46 anos no posto 43 en 2010. A compañía de distribución Amazon constituíuse en 1994 e este ano conta cun persoal de 24.300 persoas en empregos directos. En 2009, as súas vendas en todo o mundo ascenderon a case 25.000 millóns de dólares, superando os 900 millóns en rendementos netos. Bezos é un dos símbolos da “nova economía” que crearon as novas tecnoloxías. A outra cara do seu imperio en Internet foi o xornalista inglés Claire Newell, que mostrou en 2008: En Bedfordshire entrou a traballar nos almacéns que ten Amazon e despois en The Sunday Times ensinou como viven os pobres traballadores, teoricamente socios da empresa.