Nunca esquecerei as súas miradas. Eran un oitenta, todos negros, novos, de complexión atlética, uns mozos aos que chamaba a atención. Estaban sentados no solo, un xunto ao outro, no exterior da comisaría, silenciosos, rodeados polos axentes da policía nacional. Cheguei a Melilla o día anterior. En canto esperteime decateime de que un grupo de inmigrantes cruzara o valo de arame, ao oito da mañá estaba no portal da comisaría, fronte ao que vira tantas veces na televisión e nas fotos.

Con todo, a situación pareceume completamente irreal, fóra de lugar e de tempo, naquela sollía mañá outonal do Mediterráneo. Sen privilexios de testemuña directa, vinme noutro mundo, observando unha escena de películas de escravos que non podía ser verdadeira, pobres negros en mans de poderosos brancos.

Levo vinte anos traballando como xornalista e nunca sentín a mesma emoción en ningún outro sitio. Os inmigrantes africanos estaban exhaustos, esgotados por fatígaa e a tensión. Nin sequera tiñan forzas para falar, coas roupas rotas, as pernas e os brazos cheos de feridas. Parecían náufragos chegados á beira ou recentemente saídos da sala de torturas.

Xa non podían permanecer ergueitos, pero a min parecéronme heroes, inconquistables criaturas nunha epopea moderna. Estaban dunha vez no final dunha viaxe a vida ou morte, pero alí non había alegría, senón sufrimento, as miradas máis tristes e conmovedoras que vira xamais.

Aínda que pasen tres anos desde entón, acórdome moitas veces deses inmigrantes. Onde estarán, como vivirán... Nos últimos días volvéuseme a ocorrer a idea de que a Unión Europea ha adoptado novas medidas para regular a inmigración.Os

indocumentados poden ser retidos até dezaoito meses, aínda que non sexan imputados por delito ou non exista decisión xudicial. Durante este tempo de expulsión, non terán opción de defensa, e o peso da lei caerá en toneladas.O
Parlamento Europeo ha aprobado con máis facilidade do previsto a vontade da dereita e dos liberais, apoiado por socialistas españois modernos e simpáticos. Precisamente, Europa, que dispersou a millóns de inmigrantes no mundo, traizoouse a si mesma e considerou aos que veñen buscar mellores oportunidades. A Europa dos novos ricos esqueceu rapidamente de onde vén, como é a súa historia.

Non quere lembrar que só unha xeración sepáranos da guerra e da fame. A maioría do tres ou catro millóns de españois que fai 50 anos emigraron a Alemaña e Suíza non tiñan papeis, entraron como turistas. Gustaríame saber como chegaron a América millóns de irlandeses e italianos. Víraos en Melilla como os africanos, probablemente. Sen papel.

Non esquecerei o que un deles díxome: “Si a túa casa está a arder, non solicitas permiso para saír da porta ou saltar pola xanela. Iso é o que nos pasou a nós”.