Nos últimos días, Enrique Maya adxudicou as obras do aparcadoiro subterráneo da Praza da Cruz de Pamplona, cuxas obras comezarán no verán. Tamén os labores de derriba, entre outras cousas, pola talla de belas árbores que dan aire á praza. Cando a súa sombra e absorción de C02 son máis necesarios que nunca. Co obxectivo de dar vivenda subterránea a 340 autores.

É un exemplo máis do desenvolvismo, pero a decisión vese agravada pola época, entre outras cousas porque a medio prazo o número de coches non vai ser un problema nas cidades: cada vez prodúcense menos, véndense menos coches novos e o coche eléctrico nunca poderá substituír ao número de coches actuais. Segundo a Dirección Xeral de Tráfico DXT de España, a finais de 2021 había no Estado 24,96 millóns de coches, dos cales só os eléctricos 79.000. É imposible chegar a esa cifra en doce anos. A flexibilidade, o límite do 2035 para construír coches fósiles, está aí de volta.

Fóra de UPN, a oposición municipal de Pamplona está integramente en contra deste proxecto. Pero vaise a facer polo PSN e así con outro once proxectos. Todo polo veto do PSN a EH Bildu. Moitos cren que debería pagar ao PSN coa mesma moeda no Goberno de Navarra. Por suposto, soñando os tempos do corralito, esta posibilidade excita como nada ao líder de UPN, Javier Esparza, e a esquerda abertzale hai tempo que esta construción se está erosionando de maneira que agora se renda. Entón? De momento, os parlamentarios de EH Bildu terán que absterse, dando paso ao goberno de María Chivite. Pero até cando?

A estratexia actual de EH Bildu está a ser frutífera na recollida de votos, máis ou menos en toda Hego Euskal Herria. Pero, gañando, o bloque do PNV, do PSOE e do PP é moito máis forte, viuse cando gobernou Gipuzkoa en 2011-2015, e séguese vendo. Isto incita a profundar no pragmatismo en busca de maiorías máis amplas, pero na súa ampla fronte non toda a esquerda federalista.

Por tanto, como seguir ampliando e ampliando o camiño, difuminando ese camiño, sen piedade nin axitación dos buracos negros do sistema actual? É o trauma que experimenta cando a esquerda se achega aos ceos. Cabe supor que si obtivese 3.000 votos máis, Joseba Asirón sería alcalde de Pamplona. Entón, o próximo mes de setembro as árbores da Praza da Cruz aínda estarían de pé, e o alcalde e Laura Aznal poderían reflexionar na súa doce sombra.

En calquera caso, agora e aquí non parece que o dilema histórico da esquerda teña unha solución tenra. Haberá que soltar o nó ao redor dos desastres que nos veñen e de empúxelos da punta dereita, pero calquera sabe a favor de quen. E niso, o mundo da rúa e do traballo será tan decisivo como as institucións, si non nos volverá a tragar o buraco negro.