E esa é a reflexión que puxemos encima da mesa para decidir como debemos actuar nas eleccións municipais e forais que terán lugar o próximo 28 de maio. Porque, tendo en conta o que vivimos, non nos faltan razóns, nin ganas de non ir votar, de absterse. Pero esa é a actitude máis eficaz nesta fase política do proceso de liberación? Non nos empuxan a ese pensamento a corrupta política convencional actual ou a práctica política que EH Bildu levou ás veces ou as decisións inexplicables que tomou sen unha explicación real?

É seguro que a práctica política, as liñas comunicativas, que EH Bildu dirixiu nos últimos anos para captar novos sectores da sociedade vasca, atraeu a algúns vascos, pero tamén a outros membros. E si non fose suficiente, para moitos mozos esta nova evolución non foi nada atractiva. Queda por ver como será o resultado político deste comportamento, non só electoral, no futuro. Hai moitas dúbidas niso.

O obxectivo principal de EH Bildu é a formación dunha acumulación ampla e plural de forzas para o proceso de liberación do País Vasco, creando novas oportunidades para avanzar mediante reformas. Porque sen esa maioría social e á marxe da hexemonía, non se pode canalizar a república vasca cos cidadáns, nin superar todo tipo de obstáculos que os estados nos van a pór. E aínda que nese camiño existiron decisións que non nos gustan e que ás veces foron equivocadas, non creemos que o enfraquecemento de EH Bildu a través da abstención nesta fase política sexa unha decisión axeitada, porque é fundamental ter unha forza política central para a función que ten que desempeñar.

Outra cousa, e moi diferente, é pensar que o principal motor corrector do proceso de liberación e o único na práctica foi EH Bildu e que, por tanto, segundo os criterios de EH Bildu e os intereses institucionais e electorais, hai que subordinar toda a dinámica social, sindical e política existente en Euskal Herria.

Como dixemos ao principio, o proceso de liberación do noso país é demasiado complicado para canalizalo cun único instrumento ou estrutura principal. E niso non cremos que acertemos. Cremos que non hai máis que analizar o resultado da práctica política e da loita ideolóxica que guiou a estratexia da Esquerda Abertzale dos últimos anos, para ver que estamos equivocados. Por unha banda, retrocedemos na loita nacional e de clase. Doutra banda, debilitouse enormemente a rede de pluralidade da organización socio política de liberación. E, por último, o movemento popular e a dinámica social están na rúa no momento máis baixo, mentres se impón a dinámica institucional e electoral. En consecuencia, a tentación subordinante e hexemónica de EH Bildu é clara.

O poste, o instrumento ou a estrutura principal que lle falta ao actual proceso de liberación, non pode ser EH Bildu, é o instrumento revolucionario que sempre tivo a Esquerda Abertzale a favor da independencia e do socialismo. A dirección estratéxica desta estrutura ou instrumento revolucionario estaría por encima dos intereses institucionais e electorais, ten un claro carácter de contrabaixo cidadán, abordaría a práctica política confrontante, desobediente, independentista, feminista, socialista, vasca e internacionalista no camiño da república socialista vasca. En definitiva, o que nos falta é un instrumento revolucionario autónomo de carácter anticapitalista vasco claro, que non estaría subordinado a ninguén.

Cremos que debemos empezar a traballar na articulación deste espazo anticapitalista vasco despois do 28 de maio. E nese camiño temos que entender que o fortalecemento de EH Bildu na actual fase política do proceso de liberación tamén é necesario para crear unha república socialista vasca, aínda que non suficiente. Reforzar e corrixir as deficiencias e deficiencias que tivo, como non.

Así as cousas, nós votaremos o 28 de maio a EH Bildu, o noso voto crítico, e o 29 de maio seguiremos traballando conxuntamente con moitas persoas que traballan na dinámica social, sindical e política para crear ese espazo anticapitalista vasco, traballando a confluencia, a converxencia, a unidade de acción e a transversalidade para dirixir a estratexia de liberación nacional e social deste país. Porque, sendo imprescindible, non é suficiente.

* Este artigo foi asinado polos membros da Esquerda Abertzale Joseba Alvarez, Iker Mendibe, Andoni Rodríguez, Andoni Castillo, Zudaire López e Expe Iriarte.