O luns, cinco persoas serán xulgadas no marco do desaloxo do espazo feminista Talka, no Palacio Euskalduna. Que delitos impútaselles?

Os cinco veciños foron identificados no contexto da ocupación e desaloxo do Talk na rúa Correría e impútaselles un delito de usurpación e ocupación. Tamén se realizaron máis identificacións, polo que a ofensiva represiva podería alargarse ao longo dos próximos meses. Ademais, queremos denunciar que a outro veciño aplicóuselle a lei mordaza: no intento de desaloxo do 8 de maio, e sempre segundo a versión da Ertzaintza, por gritar desde a xanela da súa casa a favor de Talka e contra o desaloxo.

Denunciaron que a expulsión foi ilegal. Por que?

O desaloxo realizouse sen autorización xudicial os días 8 e 15 de maio. A Ertzaintza acordoou e cortou a rúa permitindo que unha empresa contratada por Adolfo Domínguez lograse tapiar a porta de acceso á zona.

En decembro xa existían persoas identificadas desde a ocupación do local e, segundo a lei, había que informarlles do proceso de desaloxo, pero non houbo notificación por falta de procedemento xurídico. Ao parecer, si tes un gran poder económico non fai falta o amparo legal para que tanto a Ertzaintza como a Policía Municipal poidan defender os teus intereses privados.

Por que ocupastes ese espazo e non outro? Cal é a historia deste local?

Desde hai tempo denunciamos que o Concello de Vitoria-Gasteiz, con PP e PNV na alcaldía, ten unha actitude favorable aos intereses das grandes corporacións e multinacionais. Especialmente na Zona vella é evidente que a súa intervención gentrifica ao barrio, subindo e desaloxando aos veciños. Ademais, no barrio temos un problema engadido: moitas vivendas vellas necesitan reparacións e moitos veciños teñen dificultades económicas para facer fronte ás reparacións. A Zona vella é un dos barrios con rendas máis baixas da cidade, o Concello vende o barrio para o turismo, pero sen contar cos veciños. Non ten intención de garantir unha vivenda digna para os veciños e defende os intereses dos especuladores. O caso de Adolfo Domínguez é un exemplo: De ser unha local propiedade do Concello pasou de forma sospeitosa ás mans da multinacional, sen que en ningún lugar aparecese tal compravenda.

A ocupación de dous locais no barrio non é unha decisión aleatoria. Ademais de dar un uso comunitario aos espazos, quixemos pór encima da mesa as necesidades dos veciños e denunciar a gentrificación do barrio.

En decembro de 2018, os membros de Talka ocuparon o palacio de Alava-Velasco, que foi tenda de Adolfo Domínguez en decembro de 2019. A Policía expulsouche das dúas, pero seguen traballando.

O noso traballo nunca foi interrompido con desaloxos, seguimos actuando no barrio. Por iso dicimos que están a xulgar unha forma de vivir o barrio. A ocupación é unha ferramenta política, entre outras moitas, para dar canle ás nosas necesidades e aspiracións. O desaloxo do palacio Álava-Velasco produciuse ao redor do 8 de marzo, cando era o principal espazo para organizar a segunda folga feminista en Vitoria-Gasteiz –do mesmo xeito que no caso do local de Adolfo Domínguez, o desaloxo do palacio Álava-Velasco realizouse sen autorización xudicial e as forzas policiais realizaron labores de escolta de empresarios–. O desaloxo da rúa Correría realizouse despois do 1 de maio, en estado de confinamento, no momento no que os nosos dereitos políticos estaban vulnerados. O xuízo por estes feitos celebrarase entre o 25 e o 5 de novembro. Tal e como mostran e describen moi ben as datas, é un xuízo contra a nosa forma de entender a vida e a vida.

Desde que nacemos dixemos que chocabamos, porque o feminismo non se podía entender sen choques e hoxe reafirmámonos niso. A defensa veciñal e a vida no barrio non podemos entendela sen conflitos nin choques. O barrio non é harmonía, o barrio non é paz e no barrio non hai sitio para todos. Aquí hai unha gran colisión entre quen entenden o barrio como un produto de explotación e unha fonte de riqueza económica. Nós apostamos por construír unha comunidade política que responda colectivamente ás necesidades individuais dos veciños e veciñas, en defensa das vidas. Defender as vidas non é unha frase baladí, é loitar por unhas vidas que sexan habitables para os veciños e veciñas, e combater a corrupción, os desaloxos, a policía, a especulación e a represión. Estamos a ser desaloxados e xulgados por organizarnos como mulleres, bolleras e trans, por formar unha rede de defensa veciñal, por facer fronte de forma colectiva á violencia neoliberal contra os nosos barrios, as nosas vidas e os nosos corpos. Desde o feminismo seguiremos defendendo e facendo o barrio.