Finantza eta ekonomia krisiaren erdian, gobernu guztiek diote ez dagoela dirudik pentsioak mantentzeko, langabezia laguntzeko, hezkuntzarentzat, osasunarentzat... eta ez dute zalantzarik egiten bisturia sartzeko herri sektoreetan min gehien egiten duen lekuan. Oso gogor murrizten da gastu soziala. Hainbat herrialdetan ikusi dugu, eta Euskal Herrian ere jasaten dugu egoera hori, Madrilen, Parisen eta Bruselaren menpe egonik. Dena den, badago kapitulu bat inoiz ukitzen ez dena: gastu militarra eta armetarako inbertsioa. Estokolmoko Bakearen Ikerketarako Nazioarteko Institutuaren arabera, munduko gastu militarrak 2009ko 1,5 bilioi dolarrak gainditu zituen 2010ean, eguneko 4.200 milioi dolar, alegia.

2011n datu berriagoak azaldu dira –Libiako gerra dela-eta–, tesi hori baieztatzen dutenak, hau da, gastu sozialerako ez, baina gerrarako dirua badagoela. Bi adibide: AEBek Libiaren kontra jaurtitzen duten Tomahawk kruzero misil bakoitzarekin milioi bat euro gastatzen dute, aditu militarren arabera. Gerraren lehen hiru asteetan 500 misil inguru jaurti zituzten. Soilik misiletan, hiru astetan, 500 milioi euro gastatu zituzten. Euren abioiek hegan egindako ordu bakoitzarekin 20.000 euro baino gehiago gastatu dira. Kalkulatu itzazue hegaldi orduak eta joan milioi euroak gehitzen. Espainiako Estatuaren kasuan, iturri ofizialen arabera, Libian duen airezko dispositibo guztiak 43 milioi euro kosta lezake hiru hilabetetan. Espainiako kongresuak emandako datuek diotenez, Espainiako ejertzitoak 2010ean kanpoan izandako misioen kostu ekonomikoa, 788 milioi eurokoa izan zen. Afganistangoa da misiorik garestiena: 464 milioi euro. Gastu sozialak bat-batean murrizten dituzte, eta era berean, dirua dago gerrarako, diru asko... Eta biolentzia kondenatzen dutela esaten dutenek aitortzen dute hori.