Musikan “fedea galduta” daukazue?

Fedea ez, aspertuta gaude musikari ez profesionalok zuzenekoak egiteko ditugun zailtasunekin. Lehen, diruak ez zituen kontzertuak hainbeste baldintzatzen. Gaur egun, dirurik sortzen ez duten taldeek jotzeko aukera gutxi dute. Hala ere, badaude “oasiak”, adibidez Bergarako gaztetxea, non ondo tratatzen dituzten musikari guztiak, eta musika zale asko gerturatzen den.

“Ez dezagun ahaztu: harria eta egurra nire sorterria”. Industria artean hazi izanak markatu zaituzte?

Nerabezaroan eskolara joatean egunero Deba ibaia ikusten genuen eta beldurgarria zen; industrializazioaren efektu bortitza airean sumatzen zen. Gainera, taldeko asko industrializazioak bultzatutako immigrazioaren seme-alabak gara. Industrializazioak eta post-industrializazioak bete-betean harrapatu gaituzte, gure nortasuna eta jokaera moldatuz.

Zer eman dizue euskarak? Gertutasuna, mezuekin identifikatzea?

Musikan hastean entzuten genituen talde eta bakarlarien egiteko erara hurbiltzea nahi genuen. Orduan ingelesez abesteko moda zegoen eta gu ere harrapatu gintuen. Hortik pasa ondoren, Adi Holdenekin euskara aukeratu genuen. Eta, bide batez, orain arte kasu egin ez genion alor bat garatu dugu: hitzena eta esanahiena.

Beldurra eta desioa dira diskoaren muina?

Bai, izan daiteke. Beldurra ematen digu gizarteak nola estutzen gaituen. Hipotekak, lanaren estresa, ziurtasun eza, despertsonalizazioa, buruko gaitzak… Iraganean bizitako esperientzia politak desiratzen ditugu; edo irudikatu edo amesten ditugunak. Hori bai, aurrera begira beti.

Zuen kontzertu bakoitza diferentea da?

Oso gorabeheratsuak izan daitezke; gauza berriak egiteko prest gaude. Azkeneko kontzertuan DJ baten laguntza izan genuen, girotze lanetan. Agian hurrengoa bi baxurekin edo hiru gitarrarekin egingo dugu. Musika esperimentazioarekin lotzen dugu.