Kezka sorrarazten dute Bazko Arrautzak-eko ipuinok. Begiak izenekoak, adibidez...

Narrazio hori hainbeste luzatu zitzaidan, ezen eleberri laburra dela esan behar bainuke. Oso gaztea delarik sabelean bi begi sortzen zaizkion pintore baten istorioa kontatzen du. Zaila da, nire ustez, hau baino ipuin errealistagorik idaztea, zeina Arthur Violette poeta ospetsuari eskainitako omenaldia baita, Bernard Adamsek ere Utopia bere liburuan apokrifoki biografiatu zuen hura bera.

Eta Anaia ipuinaz, zer diozu?

Oroitzapen ipuina da, desagerketa baten istorioa. Egia esan, botila baten barruan bidalitako mezua da, Anthony Tebaldiri aspaldi igorri nahi niona. Badakit posta bide hau ez dela batere segurua; hala ere, ohikoa baino fidagarriagoa iruditzen zait. Auzokoa eta Zakar-poltsak saltzen ditut, berriz, oso aspaldi idatzi nituen, Ramón Cervera zenak zuzendutako literatur tailer batean. Oraindik zeharo ongi ulertu gabe dugun autorea da Cervera, zeina askoz hurbilago baitzegoen Borgesengandik edozein errealismo zikinetik baino, jende guztiak kontrakoa esan arren.

Azken bi ipuinak geratzen dira aipatzeke?

Heriotzaren pabilioia, bosgarren narrazioa, Begiak izenburukoarekin erkatuz gero diferentzia handirik ez dagoela neure buruari demostratzeko idatzi nuen. Eta Bazko Arrautzak, azken ipuinean agertzen diren pertsona eta leku izenak, jende guztia laster konturatuko den bezala, Francisco Simsiren benetako bizitzatik aterata daude, ezagutzen dudan idazlerik errealistena. Ipuin honek liburu osoari ematen dio bere titulua, istorio guztiak Bazko arrautzak direlako.