Errenteriako mendi alde horretan bada burua eta eskua, Oihan. Oihan da mentatzaile trebea. Buru-begi-behatzetan dardarizorik gabe mentua eta mentu-oinaren ageriko azalpeko bigarren azala, izerdia gora eta behera darabilkiena, bat eginda jartzen dituena. Sagar makatzaren gainean galanta egingo da bai danbolin sagarra…

Etxepeko ahardien larrean beste inon ez dut danbolin sagarrik ezagutzen. Geure aitonak tarteka berritzen digu aparteko sagarraren istorioa. Bere aitona Migelmarik lurritzako bide gaineko penditzean sagarrondo bat, danbolina; goitik behera laharrak hartua egonagatik urtero erruz loratzen zena, baina frutarik ezin hazi. Txirrita, aldameneko sagardotegi batean hargintzan eta harako bidean topo biak sagarrondo gajoaren abaroan, Txirritak: “a zer lorea daukan sagar horrek!” “bai, baina alferra da arraio hori” Migelmarik, eta hark “ horrek berak ere zer edo zer esango luke hizketan baleki”. Harrez gero, lehenaz gain, etxeko da danbolina. Aurtengo udaberriko euriteek lurra zaka-zaka jarri eta ahardien uxarrak sustraijea ahuldutako danbolin sagarra haizeteak ipurdiz gora bota du. Zuzenean berari mentuak kendu eta Oihanek txertatu du Artamugarribekoako Felixek, bere aitak, hazitako sagar makatza geure sagasti berrian, beste ehun urtetarako danbolina. Ondoren kupel eta bukoi ireki eta tragoa joaz erdia lurrera. Lurrera ez, lurrari, emandako sagar muztio sagardoa eskertuz puska bat berari bueltan emanez.