Instituzioek eta sariek pisu berezia dute gurea bezalako literatur sisteman. Publikoarengana iristeko bide nagusienetakoa izaten jarraitzen dute Euskadi Sariek eta antzekoek. Zer dago jokoan idazleentzat horrelako sarietan?
Idazlearentzat, publikoarengana iristeko bidea, ekonomiako itokin batzuk estaltzeko diru-poltsa, itzulia izateko aukera, prestigioa...
Argitaletxearentzat, liburu bat errentagarri bihurtzeko modua, idazleei argitaletxea bera erakargarria egiteko amua... Instituzioentzat, bere burua zuritzeko era, kulturaren arloan ongi ari direla erakusteko leihoa...
Hainbesteko pisua izatea ona da edo beste bide batzuk indartzea komeni da?
Bistan da sarien kontua 'ogia gaurko, gosea biharko' dela. Baina zoritxarrez, dagoena dago, eta gauzak dauden bezala daude.
Koldo Izagirre eta Euskadi Sarien afera 2003an azaldu zen prentsan. Izagirre itzulpen alorreko finalista zen baina onespen-agiria sinatzeari uko egin zion eta finaletik kanpo geratu zen. Jarrera horrek eraginik izan al du zure ustez aurten saria ez emateko?
Ez dakit. Nabarmendu nahi dut, ordea, bi urte geroago alde guztiak -epaimahaikideak, Lakua, EIE, EIZIE...- bat etorri zirela, eta onespen-agiria ez zela egokia onartu zutela. Eta kendu egin zuten arauetatik. Beraz, arrazoia aitortu zioten. Onespen-agiria izenpetu behar izateak ez zuen bururik, ez hankarik. Eta ez zen idazlearen edo itzultzailearen interesen aldekoa. Dakidanez, inork ez du txintik esan aldaketa horri buruz.
Planto egiteko ordua dela adierazi duzu ARGIAko Urtekarian: zer esan nahi duzu horrekin?
Planto egitea da adieraztea ez garela joko horretan gehiagotan arituko. Ikusiko dugu.
Idazle eta erakundeek zuk aipatzen duzun «baraja zaharra» puskatuko dutela uste duzu?
Ez dut esperantza handirik, ez idazle gehienen aldetik, are gutxiago erakundeetatik.
Aurten Izagirreri saria eman ez izanaren atzean literaturaz aparteko irizpideak daudela iradoki duzu, ez zaiola «ofizioa barkatzen» alegia. Zer da ofizioa ez barkatzea?
Objektiboki esanda, nork erakuts dezake, azken hogeita hamar urteak kontuan harturik, Izagirrerena bezalako curriculumik euskal literaturan? Oso-oso gutxik. Baina ez omen du inoiz Euskadi Saria irabazteko beste meriturik egin. Bitartean, beste askok jaso du sari hori. Beraz, ondorio lojikoa da pentsatzea ez diotela saria ematen idazle saiatua delako. Ofizioa ez diotela barkatzen, alegia.
Eta gainera, ez gaitezen hainbeste zentratu Izagirreren kasuan. Aski litzateke sariaren historia arretaz begiratzea -irabazleen, finalisten, epaimahaikideen, argitaletxeen izenak-, hainbat ondoriotara iristeko; esaterako, bada ia urtero finalista izaten den idazle bat, sekula irabazten ez duena. Normala da?; esaterako, posible litzateke idazle atzerriratu batek inoiz irabaztea?; esaterako, posible litzateke, demagun, ohiko zirkuluetatik eta gezurmendietatik kanpo ibiltzen den idazle batek -zer esanik ez poeta edo saiogilea bada, zer esanik ez gaztea ez bada- aukerarik izatea? Asko dira baztertuta daudenak. Eta ez irizpide literarioengatik.
Zu Euskadi Sarietako epaimahaiko kide izana zara. Zein neurritan eragiten dute erakunde publikoek azken erabakian? Epaimahaikideek ere, idazle eta literatur munduko jendea izanda, zenbateko ardura dute?
Nik ezagutzen dudan kasuan, erakunde publikoaren iritziak pisu ikaragarria dauka. Inor ez da ausartzen erakunde publikoari aurka egiten, eta erakundeak mila bide ditu zer ez duen nahi, gutxienez, aditzera emateko. Baita zer nahi duen, zehatz esateko ere, batzuetan.
Orain dela hiru urte Itzulpengintza alorreko Euskadi Sarietako epaimahaiko partaide zinela, irregulartasun batzuk ikusi zenituen bozketa prozesuan. Orain erabaki duzu gaia publiko egitea. Zergatik orain eta ez lehenago?
Denbora tarte horretan konbentzitu naizelako isilik egonda ez diogula batere laguntzen gure literaturari. Alderantziz.
«Ez gaitzaten tronparazi beren baraja markatuekin, uneko egokieraren arabera aldatzen dituzten arautegiekin, botoak kontatzean egiten dituzten hutsekin». Zertan oinarrituko litzateke zuk eskatzen duzun «baraja berria»?
Ez dakit, ez daukat ezer pentsatuta. Injustizia eta partzialkeria gure-gureak dira, pertsonaren atributoak dira. Baina gauzak urrutiegi joaten direnean alto jartzen saiatu behar da. Ustelkeria neurri bat onartu beharra dago, ezinbestez; neurriz gainekoa eta inoren lotsa emateko modukoa denean, leihoak ireki behar dira, gutxienez, itoko ez bagara.
Gaur egun Euskadi Sariek prestigiorik badute zure ustez?
Nire jarrera zein den garbi dago. Bestela ikusi artikulua.