Elkarrizketa bukaeran, zeharkako gai bi aipatu dizkiogu Inma Sharari. Bataz, egiazki, ez diogu galdetu ere egin, aski argibide eman baita honezkero; Sharari buruzko zerbait argitaratu den bakoitzean, hain zuzen. Munduaren aurrean agertzeko hautatu duen goitizenaz ari gara. Inmaculada Saratxaga izaki sortzez, deitura horrekin primeran moldatzen zen «etxean» zebileno. Nazioarteko mugak gainditu ahala, berriz, euskal fonetika zenbait mingainentzat desegokia datekeela erabaki zuen -edo erabakiarazi zioten-, eta haren ordez Shara nazioartekoagoa, «neutroagoa», aukeratu zuen. Inma Shara Amurriokoa da, baina berdin izan zitekeen Jordaniakoa, esate baterako.

Bestalde, hemerotekak arakatzen dituen edonor konturatuko da Inma Sharaz idatzi den bakoitzean, edo ia, haren emakumezkotasuna izan dela nabarmendu den lehenengo gauza, edo lehenengoetarikoa. «Ohartuko zinen orain arte ez dizugula galdetu zu emakume izatearekin zerikusia duen ezertaz» esan diogu. «Eta eskertzen dizuet», erantzun hark. «Hala ere -jarraitu du- ez nau gogaitzen hori azpimarratzeak, ulertu egiten dut nolabait berezi bihurtzen nauen zerbait dela. Onartuta daukat hori. Baina oso argi daukat Brahmsek, Beethovenek edo Txaikovskik ez zutela adierazi zein pertsona motak zuzendu behar zituen beren lanak. Gizonezkoa edo emakumezkoa izan, arraza batekoa edo bestekoa... axaleko kontuak dira, garrantzitsuena musikaren arima da, eta pertsona modura dugun onena ematea».