Izugarri gustura bizi nintzela ni. Bestetik ikaragarri buru txarra daukat eta detaileekin gogoratzen naiz, flashak dauzkat. Gogoratzen dut, esaterako, hortzak puskatu nituela. Hamar bat urte izango nituen. Gabiriako plazan, eliz atarian, tailoketan ibiltzen ginen, harrapaketan alegia. Eliz atarian petrila dago, gainetik salto egin, eta harri zabal batzuen gainera muturrez erorita, hantxe puskatu nituen hortzak.
Mugitua nintzen oso. Goiztxori izan naiz beti gainera. Urte sasoi honetan goizeko zazpietan jaiki, eta, eskolara joan aurretik, ziza bila joaten nintzen. Elurrarekin erotuta beti (orain ere berdin jarraitzen dut), eta jolasean pasatzen nuen denbora pilo bat.
Eskola ere ez daukat ahazteko. Gure maisua Don Alvaro Suarez zen, Leongoa, eta guk erdaraz ikasi genuen. Seigarren mailan Urretxuko ikastolara joan nintzen. Gogoan dut nola trenean joaten ginen Urretxura, orain Gabiriako geltokian trena ez da gelditu ere egiten baina. Herrian lagunekin geratu eta bi kilometro oinez joaten ginen mendian barrena, elurra egin edo sargori egin, geltokiraino. Bidean beti erne, perretxikoak zirela, marrubiak zirela... beste mundu bat zen. Orduan nik uste gogortu egiten gintuela orduko bizimoduak eta giroak. Heldutasun bat ematen zizun, oraingo umeek beste gauza askotan guk baino heldutasun gehiago dute baina.

Oraindik ere badaukat marketing puntu hori, plaza-gizon izate hori, feriak asko erakusten duena. Txikitan amorratzen joaten nintzen feriara. Gainera guk perretxikoak edo karakolak bildu, edo zozoak eta birigarroak zepoarekin harrapatu, eta feriara joan eta saldu egiten genituen. Larre motzean hazitakoak gara.
Orduan saltsa asko egoten zen ferian, orain asko jaitsi dira. Gaurko Hiper, Super eta Maxi merkatu horiek gorrotatu egiten ditut. Hau esatea dezente primitiboa izango da, baina ez naiz sekula izan zentro komertzial batean. Jendea arratsalde pasa joaten da halakoetara. Hori baino nahiago dut (eta esaldi hau gure koadrilakoa da) simaur zabaltzen aritu bi ordu!

Bai, eta asko gainera. Badut bizitzan gertatzen diren kasualitate kurioso horietako bat ere: Gabirian, modernizazio honekin, mozorro gaua ospatzen hasi ginen. Orduan ETB sortzen ari zen, beraz, 20 urte baino gehiago izango dira hartatik. Festa hartan sekulako showa egin genuen herrian (tira, Gabiria mailan): kamerak eta fokuak ere bagenituen. Eta ni aurkezlea nintzen. Orduan ez nuen susmatu ere egingo urte batzuetara non bukatuko nuen!
Irakasle lanetan jende aurrean hitz egiteko gaitasuna hartzen duzu, nik uste plaza ona dela hori. Bestalde, irakasle eskolan Fermin Leizaola eduki nuen lehenengo irakasle, eta asko markatu ninduen, oso irakasle ona zen, izugarri sentitzen zuen. Nik garai hartan 16-19 urte inguru nituen, eta hori paso egiteko bolada izaten da, beste gauza batzuk ikustea nahiago duzun bolada. Baina hark erakutsi zigun guri gertukoa eta hain arrunta zitzaigun hori dena baloratzen. Nik artzainak-eta egunero ikusi izan ditut, baserritar giroa ere bizi izan dut, baina hark erakutsi zigun hori dena pixka bat baloratzen. Eta tesina bat egin nuen Urbiako artzaintzari buruz, Lazkaon Gerriko saria irabazi zuena. Fermin Leizaola zela-eta hasi nintzen pixka bat kazetaritza munduan. Orduko «Zabalik»en aritzen zen, eta bere bidez artikulutxo batzuk idatzi nituen. Gero, kolaborazio horiek medio, «Habe» aldizkaritik deitu zidaten, eta han hasi nintzen elkarrizketak eta erreportajeak egiten. Eta hori zela eta etorri zen telebistako deia.

Eguraldian gabiltzanok Pello Zabala izan dugu eredu. Aurkezten beti zure ukitua eman nahi izaten diozu, eta hizkera aldetik saiatu nintzen neure hitzak erabiltzen, gure artean oso arruntak ziren hitzak, baina telebistan erabiltzen ez zirenak. Bestalde, beti saiatu naiz eguraldia ematerakoan Euskal Herri osoko hitzak, esaerak biltzen. Hori garai hartan nobedade txiki bat izan zen. Gauza bera aipatzeko bizpahiru hitz ezberdin sartzen nituen, hala jendeak ikas zitzan.

Metereologia zentroetatik biltzen dugu informazioa. Madriletik bidaltzen digute parte bat, baina hain da orokorra! Gainera Iparraldearen berri ez dute bidaltzen, noski. Beraz, Ingalaterrako, Alemaniako edo AEBetako maparekin egiten dugu lan, askoz ere hobeak baitira, eta gero Madrildik bidalitakoarekin egiaztatuta, geure aurreikuspen propioa egiten dugu.
Iparraldeko baserritar eta laborariek askotan esan izan didatena da, eta gainera sinestea komeni zaidana, ETBn eguraldia oso ondo iragartzen dugula. Meteo France-k beti fama handia izan du, eta asko pozten nau Iparraldeko baserritarrentzat erreferentzia gu izateak.

Komunikatzea da inporta zaidana. Telebistan, nahiz eta oso jakintsua izan, kamera zeharkatu beharra dago, eta etxeraino sartu. Arrakasta zeharkatze horretan dago. Ikuslearen eta zure artean hesirik ez dagoela transmititu behar diozu jendeari, zeren, berez, hesi hori egon badago. Jendeari sinestarazi behar diozu zu bere etxean zaudela, hesi hori ez dagoela.
Jendeak esaten didanean: "Zu jada gure etxekoa zara", edo "Atzo ez zinen azaldu, baina esaten nuen bai nik, hau eta hau pasako zitzaion-eta…", hurbiltasun hori ikustea, sari handi edo audientzia altua lortzea baino gehiago axola zait. Jendeak ez zaitu ikusten "famatu" urrunekoa bezala, etxeko bat gehiago bezala baizik, gertukoa. Eta hori izugarri estimatzen da, hau bestela oso hotza baita: egunero-egunero lantokian sartuta egonda jendearekin oso harreman gutxi dut.

Egia da ezaguna izateak bizimodua pixka bat aldatzen dizula. Adibidez, jende asko pilatzen den toki horietara joateko nagia sartzen zait: Kilometroak, Ibilaldia… eta joan izan naizenetan lata ederra. Kalean, tira, jendeak «aupa» esan eta lau hitz izaten dira. Baina jada festa denean eta jendea mingainetik bizi-bizi dabilenean, nekatzen zaituzte. Eta normalean modu onean datoz, jendeak ondo hitz egiten dizu, baina azkenerako kokoteraino bukatzen duzu. Askotan kalearen beharrik batere sentitzen ez dudanez eta betitik mendizalea izan naizenez, aitzakia polita da bake bila alde egiteko.

«Bertatik Bertara»k zer edo zer ez badu, kopia izate hori DA. Horrek ez du esan nahi beste programatatik ideiak hartzen ez ditugunik: besteen gauza onak guretzat baliagarri izan daitezkeela iruditzen zaigunean gurera ekartzen ditugu, eta erreta gelditu zaigun horren lekuan jartzen dugu, etengabe berritzen joateko. Hori bai, beti egokitu egin behar da. Kopiatu, azkar eta ondo egin behar da! Zerbaitek funtzionatu badu, funtzionatzen duen momentu horretan hartu behar duzu zuretzat, eta zurera egokitu.
Bestetik izenean dago koxka, hain zuzen lehenengo izena erabaki baikenuen, eta gero izanaren xehetasun guztiak. Urrutira joan gabe, eguneroko gauzak kontatzea zen egin nahi genuena. Japoniara joan gabe, gertatzen diren gauza xelebre eta kuriosoak hemen aurkitzea, alegia. Hemen egiten diren kultur adierazpen guztiak, gertuko gauzak. Orain ez dakit gauzak askoz hobeto dauden, baina orduan ere euskal mundua nahiko zatituta zegoen, eta gure filosofia oso garbi genuen: zerk batzen gaitu? Pixka bat ihes egiten genien banatzen gintuzten gauzei. Eta nik uste ikusleak ere eskertzen duela hori. Badago albistegi bat, gertatzen diren gauzak bere gordintasunean botatzen dituena, eta saio honek beste izaera bat behar zuen, atseginagoa, gertatzen den guztia ez dela txarra eta herri honetan gauza asko egiten direla erakutsiko zuena.

Hori oso garbi izan dugu beti, eta gainera uste dut gai asko eta asko Euskal Herri barruan unibertsalak direla. Altzürüküko baserritar batek esaten duenak, edo herri horretako arazo batek edo ekimen batek interesa izan dezake Mungiako batentzat. Gainera guk txikitasun hori unibertsalera eramateko ikuspegia izan dugu beti, eta beti saiatu gara aurpegi ezagunaren joera hori apurtzen, alegia, pertsona anonimoak izanagatik erakusteko zerbait polita badute, horixe azaltzen dugu.

Ez dago sinesterik herri honek zenbat sortzen duen. Kultura mailan zenbat musika talde dauden, zenbat liburu, herri aldizkari, zenbat hitzaldi, erakusketa, mahai-inguru… Nik ez dakit munduan (eta benetan ez dakit, ezagutzen ez dudalako) beste herri asko izango den halako hizkuntza gutxitu batean hainbeste sortzen duenik. Hemen izugarri sortzen da, eta hortik edaten dugu guk. Bestalde, «Bertatik Bertara»k gauza on bat badu: edozein gai azaldu daitekeela (gai polemikoak alde batera utzita). Zaku irekia da.

«Bertatik Bertara»n gizartea bera islatzen da, eta seguru nago gizonezko gehiago ateratzen dugula, eta seguru nago Gipuzkoa gehiago ateratzen dugula, eta idazleetan ere ezagunak beti gehiago ateratzen ditugula… Gurpil zoro bat da azkenean, gizartean gertatzen den hori islatzen dugu, baina aldi berean gizarteari telebistatik ikusten dituen aurpegiak bihurtzen zaizkio erreferentzia. Orain, beste gauza bat da hori hausten saiatzen garen ala ez. Aurpegi ezagunen kasuan, askotan nahita esan izan dugu lan taldean: «Aste honetako pertsonaia ezagunak emakumea behar du izan». Eta harrien azpian begiratu behar emakume bat ateratzeko. Lurraldetasunarekin gauza berbera. Iparraldeak sortzen du eta ateratzen dugu. Baina beste gauza bat da ez dagoen lekutik ere ateratzen saiatu izan garela, propio pentsatzen jarrita: »Ea Iparraldeko zer atera dezakegun, gaur arte egin gabe dagoena, iruditan emateko ere egokia dena eta Euskal Herri osoarentzat ikusgarria izan daitekeena».
Azkenean beti egin beharreko ahalegin plus bat da. Horretan gizartearekin bateratsu goaz. Guk gizarteko dinamika hori aldatzea oso zaila da, Bertatik Bertaran egunero ordu erdiko tartea bakarrik baitaukagu. Baina saiatu izan gara, bereziki emakumezkoen eta lurraldetasunaren kasuan. Zaila da. Gainera, lurraldetasunaren kasuan euskal hiztunak ere behar ditugu guk.

Alde batetik, hiriak euskaraz garai batean baino askoz gehiago ematen du gaur. Bai euskal hiztun kopuruari dagokionean, eta bai euskaraz sortzen denari dagokionean ere. Erreakzio aldetik ere, euskaldunok kamera aurrean hitz egitera ohitzen joan gara; oraindik ere uzkur xamarrak gara, baina denetik dago.
Euskalkiei dagokienean, jada orain dela urte dezente hain modan zegoen jarrera hura puskatzen saiatu ginen, alegia dena euskara batuan egin behar zela zioena. Orain, bai herri komunikabide edo aldizkarietan hori hausten hasi da. Guri tokian tokiko hiztunaren hizkera interesatzen zaigu, eta bertara doan kazetariak ere bertako hizkera baldin badaki, hobe. Herrietako elkarrizketatu askok esaten zigun: "Nik ez dakit zuen euskara horretan hitz egiten, nire hizkera traketsa da…", eta ez, ezta pentsatu ere, eurena gutxiesteko konplexu hori kendu egin nahi dugu. Nik izugarri ikasi dut Bertatik Bertarari esker, eta nik uste jendeak ere horri eta beste gauza askori esker ikasi duela euskaldunok elkar ulertzen. Hemen ez gara denok filologoak, baina belarria jarri eta ikasi!

Gure hasierako filosofia ez da askorik aldatu. Programa estiloa pixka bat aldatu da. Adibidez, orain platoan sartu eta jendeak txalo jotzen du, eta askok esan didanaren arabera, horrekin pixka bat galdu egiten da lehengo hurbiltasun hura, «lehen etxekoagoa-edo» zela esaten dit askok. Orain "globalizazioa" oso modan dagoen hitza da, eta ez dakit horren eragina den platoan jendea eta txaloak sartzearena. Hor ere modak daude. Dena den, pixkanaka aldaketa horietara ohitzen da jendea.
Bestalde, telebista asko aldatu da zortzi urteotan. Audientziaren zurrunbilo horretan sartu gara pixka bat. Eta ez da egia «Bertatik Bertara»k ez dakit zein audientzia lortzen ez badu kenduko dutenik, beste telebista batzuetan egiten duten bezala. Baina egia da «Bertatik Bertara»ri ere eskatzen zaiola audientzia ona izatea, eta gainera nik uste eskatu egin behar zaiola: saioa ikusi egin behar du jendeak. Berdin gertatzen da beste edozein komunikabiderekin ere: edozein aldizkari edo egunkari ez bada batere saltzen, erosten edo ikusten, kontxo... Nik hori garbi esan izan dut beti, baita zuzendari izan naizenean ere, gu ikusi egin behar gaituztela, ezin dugula egin gure ustez oso saio ona baina inork ikusten ez duena