Batik bat bi arrazoik eraman ninduten Arantxa Urretabizkaiaren eleberriak aztertzera. Lehenik, euskal eleberrigintzaren eremuan nahiz eta irakurlearen aldetik harrera ona jaso, kritikoek ez dugu behar bezalako arreta jarri eleberri hauetako hainbat alderditan.

Esate baterako, «Zergatik Panpox» eleberrian dagoen ahots jokoa ez da aztertu, hor dagoen aberastasuna isilpean igaroz. Lan honetan, berriz, eleberrigintzaren beste alderdi batzuen inguruko auziak gailendu izan dira: errealismoaren ingurukoa, kasu.

Bada, hamar bat urteko aldearekin argitaratu diren hiru eleberri idatzi ditu Arantxa Urretabizkaiak -alegia «Zergatik Panpox» (1979), «Saturno» (1987) eta «Koaderno gorria» (1998)- eta hauei begiratuz gero, epe honetan donostiarraren eleberrigintza bilakaera jakin bati atxiki zaiola ikus daiteke. Izan ere, lehen eleberrian indeterminazioa da nagusi (denboran, espazioan, ahotsetan, pertsonaietan...), baina bigarren eleberrian jada indeterminazio horiek murriztuz joan dira, eta azken eleberrirako, murriztapenak oso aipagarriak dira, determinaziorako urratsak emanez (denbora eta espazio zehaztuak, pertsonaia definituagoak, ahotsen loturak eta narrazio mailak oso ongi zehaztuak daude). Hartara, «Zergatik Panpox»en konta-teknikei eskaini zien arreta arinduz joan da, eta «Koaderno gorria»n tradiziozko konta-moldeetatik gertuago ibili da. Eta bilakaera hau aztertu nahi izan dut, garapen honen oinarria bilatu asmoz.