Pirinio Atlantikoak departamenduko EFA64 elkartearen azkeneko biltzar nagusia hil honetako 10ean burutu zen. Francine Pradier da elkarteko presidentea eta Enea Venaille idazkari nagusia. Enea Venaille eta Claudine Testemale elkartekideekin bildu gara Frantziako Estatuaren adopzioaren gaia ezagutu aldera. Biak dira haur adoptatuen amak:«Izan ere, elkartekide guztiak haurrak adoptatu ditugun pertsonak gara», zehaztu digute. Seme-alaba adoptatuak ukan ahal izateko honako baldintza hauek bete behar dira:«28 urte baino gehiago izatea eta Estatuko Zerbitzu Sozialen aldetiko onespena. Psikologo batekin nahiz gizarte laguntzaile batekin azterketa bat burutzen da eta berauek erabakitzen dute onespena ematea edo ez. Une horretatik hasten da eskaera tramitatzen edo izapideak bideratzen. Onespena adoptatzeko lehen urratsa besterik ez da, alabaina».

Adopzioa gauzatzeko bidean, pertsona interesatuen egoera ekonomikoa ez da garrantzizkoena, estatuaren aldetik ez da exijentzia zehazturik. Familiek edota bikoteek egoera ekonomiko normala izaten dute komunzki:«Gerta daiteke, une batez, bikote bat langabezian gelditzea, horrek baina, ez du oztopatzen haurra adoptatzeko onespena. Estatuak ez du jartzen diru irabazpen maila bat adoptatzeko», adierazi digute Claudinek eta Eneak.
Ezkongabeak izanda ere adoptatu daiteke. Alta, bada, bikote ezkongabeek ezin dute bien izenean haurra adoptatu; bikote ezkondu baten izenean egiten den bezala, kasu. Legeak ez du onartzen ezkondugabeko pertsona bien izenean adopzioa gauzatzea eta elkartea eskubide horren alde borrokatzen ari da gaur egun:«Erdietsi gabeko eskubidetzat jotzen dugu berau». Legea ez da berdin bikote guztientzako, beraz. Konkubinatoan bizi den bikoteak desmartxa edo gestio berezi bat egin behar du. Bikote tradizionaleen kasuan, berriz ezkontzen badira, bakoitzaren haur biologikoak ezkondu berri bienak izatera pasatzen dira.

Edonola ere -EFAko kide hauen erranetan-, Frantziako legeak familiaren bilakabideari segimendu ona egiten dio. Frantzian duela mende batetik tratatu da adopzioaren gaia eta horrek zantzu on bat utzi du. Eneak orain 27 urte adoptatu zuen, Claudinek, berriz, orain gutxi. Adopzio moldeek eboluzionatu dute eta onerako bilakaera bat eman dela diote biek.
Adopzioaren prozesuak bere gorabeherak ekartzen ditu berekin. Haurra estatutik beretik heldu delarik ez dira ezagutzen bere datu guztiak: nortzuk diren bere guraso biologikoak hala nola zein den bere jatorria, adibidez. Atzerritik datozen haurren kasuan, are zailagoa izaten da. Elementu batzuk ezagutzen dira, haurraren argazkiak, kasu, baina ez datu guztiak inondik ere. Datu horiek ezagutzea izaten da elkartearen lehen zeregina.
Ume bat adoptatu nahi duten pertsonek galdera eta kezka ugari izaten dute. Ez da beti erraza haurraren hainbat aspektu ezagutzea. Elkartea, nahita ere, ez da iristen berauek ezagutzera. Honela diosku Claudinek:«Elkartearen lehen betekizuna haurra adoptatu nahi duten familia, guraso edo bikotearekin biltzea da. Adopzioa ezagutzen duten familiekin esperientziak konpartitzen dituzte, bidea egiten laguntzen diegu».

Onespena lehen urratsa dela aipatu digute solaskideek. Estatuak onespena emanda ere, onespena ukan izanak ez du esan nahi haurraren adopzioa gauzatua dela.
Alegia, adopzioaren lehen urratsa eskaeraren oniritzia jasotzea da. Berau, psikologikoki, sozialki eta ekonomikoki pertsona orekatua eta egonkorra dela frogatua den unetik jasotzen da. Honen ondotik bigarren fasea dator:«Fase hau, bereziki konplikatua da haurra beste herrialde batzuetatik datorrenean. Hau da, adoptatzen duten pertsonek soslai ezberdinak dituzte eta baldintza ezberdinetara egokitu behar dute», argitu digu Enea Venaillek.

Erran nahi baita, bikote bakoitzak nortasuna eta soslaia ezberdinak osatzen dituztela eta adopzioak ere horren arabera egokitzen direla:«Hots, onespena ez da adopzioaren sinonimoa» zehaztu digute aho batez Claudinek eta Eneak.
Onespena jaso ondoren, garai inportantena eta gogorrena dator. Izan ere, onespena izan arren, beti ez da haurra adoptatzea lortzen. Eta ez bikoteak baldintzak betetzen ez dituelako, tarteko zirkunstantzia asko dagoelako baizik: «Garai horretan elkartearen lana funtsekoa da. Hor segimendu on bat burutu beharra dago. Esaterako, eskaera bikote batek egina izan daiteke, pertsona bakar batek, edo seme-alabak dituen familia batek, baita lehendik haurra adoptatu duenak eta bigarrenaren esperoan dagoenak. Beraz, oso inportantea da garai hau, garai baikorra eta konstruktiboa izan behar du».
Itxaron egoeran, gerta daiteke haurra azken unean ez etortzea, gaixo dagoelako edo zendu delako. Badaiteke ere, bere guraso biologikoek berriz ere hartzea. Itxaron zuten haurra gabe azken unean gelditzea oso gogorra da psikologikoki. Kasu horietan, lan afektibo handia egin behar da.
Kontuan hartu behar den beste aspektu bat adoptatu dutenen adina da. Bikote gazteek haurtzarora jotzen dute beti. Bikotea zaharxeagoa denean -40 urte ingurukoak, kasu- adin gehiagoko haurrak jasotzen ditu. Helduago direnek, berriz, haur helduenak adoptatzen dituzte. EFA64 elkartearen bidez, 8 urteko bi haur adoptatuak izan dira berriki.
Haurrak adoptatzearen xede nagusia familia osatzea da. Haurra adoptatzeko adinaren legea aldatuz joan da. Hasieran, 40 urte izan behar zen. Gero, adina 35 eta 30 urteetan finkatu zen. Orain, berriz, 28 urtera arte jaitsi da haur bat adoptatu ahal izateko adina. Emankortasun eza ezagutzeko bitartekoek adinen aukera apaldu dute. Garai batean, haurrak munduratzeko «bitarteko laguntzaileak» erabiltzen ziren eta bikoteek beranduago arte itxaroten zuten haur biologikoa izateko. Gaur egun denetarik dago. Emankorrak izanagatik badaude ere adoptatzen dutenak