POSTMODERNISMO KORPORATIBOAREN OINARRI NEONAZIAK
1. Mugimendu korporatibo postmodernoek (posmofeminismoak eta posmoekologismoak batez ere) eta mugimendu faxista eta naziek estetika desberdina dute. Postmodernismoaren kasuan tolerantziaren maximizazioan oinarritzen da itxuraz, eta alderantziz, erabateko intolerantzian faxismoa.
2. Hala ere, alor honetan ere, nabarmen identifika dezakegu beren izaera instrumentala, korronte korporatibo postmodernoak ere gero eta erradikalagoak, oldarkorragoak eta "intoleranteagoak" bihurtzen ari baitira, gizarte-eraldaketarako estrategiek aurrera egin ahala. Izan ere, ikusiko dugun bezala, bi mugimenduen izaera "instrumentala" funtsezkoa da elkarren antza zertan duten eta elkarrengandik zerk bereizten dituen benetan ulertzeko.
3. Postmodernismo korporatiboak zein nazismoak antzeko oinarri filosofikoak dituzte, eta oinarri horiek Nietzsche edo Heidegger bezalako filosofoen erabileran laburbil ditzakegu, errealitatea interpretatzeko tresna gisa arrazoimena zalantzan jartzeko oinarrizko euskarri gisa. Hori ez da kasualitatea, bi mugimenduen izaera korporatiboa izatearen emaitza baizik. Hain zuzen ere, interes orokorraren ikuspegitik, errealitatearen interpretazioak analisi arrazionalean oinarritu behar du derrigor. Honegatik interes korporatiboak analisi arrazionala suntsitzen saiatzen dira, beraien interesen arabera herritarren manipulazioa errazteko.
4. Korronte korporatibo postmodernoen eta nazien funtsezko oinarria, hain zuzen ere, korporazio handiek baliabideak bereganatzeko eta gizartea kontrolatzeko tresna gisa sustatu, garatu eta finantzatutako korronteak izatea da. Inspirazio eta euskarri korporatibo hori behar bezala egiaztatuta dago, bai Italiako faxismoaren kasuan, bai Alemaniako nazismoaren kasuan, bai gerra hotzaren ondoren korronte posmofeministen edo posmoekologisten bidez biztanleria murrizteko eta kontrolatzeko garatutako estrategietan, bai postmodernismoaren teoria transhumanista berrienetan.
5. Faxismo naziaren korronteak zein korporatibismo postmodernoak sistematikoki erabili ditu mendebaldeko elite korporatiboak bere helburu estrategikoetarako, eta behin eta berriz aitortu eta egiaztatu dira erabilera hauek. Langile mugimendua desarmatzeko eta Sobietar Batasuna suntsitzeko helburua izan dute nazismoaren kasuan. Aldiz, eredu neoliberala bultzatzeko, biztanleria murrizteko eta kontrol soziala ziurtatzeko helburua izan dute korronte korporatibo postmodernoen kasuan.
6. Jakina, elite korporatiboek nazismo originala eta neonazismo postmodernoa "erabiltzeak" ez du esan nahi mugimendu horiek oinarri objektiborik eta gizarte-erronka errealik ez dutenik, eta jakina, erronka horiei aurre egin behar zien norbaitek. Nazismoaren kasuan, Versaillesko Konferentzian Alemaniari emandako tratu bidegabea edo krisi ekonomikoak eragindako suntsipen sozialari erantzun bat eman behar zitzaion. Korronte korporatibo postmodernoen kasuan, emakumearen emantzipazioa, ingurumenaren defentsa edo gutxiengo sexualen edo nazionalen babesa ziren erronkak. Kasu batean zein bestean, nazismoa eta neonazismoa erronka horien analisi eta kudeaketa arrazionalaren oinarri objektiboak suntsitzeaz arduratu dira, etengabe desitxuratutako diskurtso emozionala erabiliz, beldurraren edo etengabeko propaganda mediatikoaren bidez gizartea manipulatzeko.
7. Azkenik, korronte korporatibo postmodernoek ez dute nazismoaren erradikaltasuna murrizten. Alde batetik, gogora dezagun nazismoa nazia zela kontzentrazio-esparruen aurretik ere. Bestetik, kontuan izan behar dugu korronte korporatibo postmodernoen helburu estrategikoa hasieratik izan dela populazioa murriztea. Azken urteetan berriz, mugimendu transhumanistak, "gizarte-klaseak espezie biologiko desberdin bihurtuko diren" mundu bat sortu nahi duela ikusten dugu. Beraz, nazismoa berak haur-jolasa dirudi, egungo estrategia korporatibo postmodernoekin alderatuta.
Dokumentu hau EKAI Centerrek gauzatu du GOGOZ proiektuaren barruan, HURBIL adostasun-metodologiari jarraituz. Eskerrik asko zure interesagatik. Jarraitu gurekin.
PDF:
