1.     Sozialdemokraziak berehala hartu zuen bere gain ingurumenaren defentsaren aldeko borroka, gero eta eremu garrantzitsuagotzat, industria-korporazioen irabazi-grinak sortutako kalte ekologikoen aurrean herri-interesak defendatzeko.

2.     Hala ere, sozialdemokraziak eta beste mugimendu sozial eta politiko batzuek ingurumenaren kalteen kontrolean aurrerapen esanguratsuak lortzen zituzten bitartean, mendebaldeko elite korporatiboak ingurumenarekiko sentsibilitate soziala erabiltzen hasi ziren iritzi publikoa manipulatzeko hainbat helburutarako.

3.     Une horretatik aurrera, gerora «ekofaxismoa» deitu zitzaionaren oinarriak sortu ziren: ekologismoa herritarren manipulazio eta kontrol sozialerako tresna gisa erabiltzea. Bereziki, katastrofismo ekologikoa erabiltzea.

4.     Erromako Kluba izan zen estrategia ekofaxista horien eragilea, eta ustezko gehiegizko populazioa eta gehiegizko hazkundea hasi zen, ingurumen-hondamendien mehatxu guztien jatorri gisa seinalatzen. Bata bestearen atzetik etortzen hasi ziren mehatxuak. Katastrofe horiek bata bestearen atzetik bete gabe geratzen ziren, baina berehala hondamendi mehatxu berriek ordezkatzen zituzten. Mehatxu horiek, kasualitatez, behin eta berriz justifikatzen zituzten mendebaldeko korporazio handietako sektore jakin batzuen irabaziak pilatzeko eta gizarte-kontrolerako estrategiak.

5.     Arazo kontzeptuala, hondamendi milenarista horiek dena justifikatzen dutela da. Mundua salbatu nahi denez, politika energetikoei, fiskalei, demografikoei, garapen ekonomikoaren kontrolari edo kontrol sozialari buruz bururatzen zaigun edozein astakeria justifikatu daitekeela dirudi.

6.     Mendebaldeko inbertitzaile handiek berehala ulertu zuten edozein mehatxu globalaren indar mediatiko eta soziala, eta 80ko hamarkadatik aurrera ez zuten zalantzarik izan horrelako mezu apokaliptikoak gero eta gehiago erabiltzeko beren politiken hainbat lan ildoak justifikatzeko asmoz.

7.     Feminismoa, bere erabilera korporatiboaren bidez, egungo posmofeminismo korporatiboa bihurtzeko irrazionaltasunaz betetzen ari den prozesuaren antzera, ekologismoa ere irrazionaltasunez blaitua izan da, gaur egungo “posmoekologismoa” bihurtzeko, hau da, ekofaxismoaren oinarri sozial eta kontzeptual bihurtzeko.

8.     Irrazionaltasun horren oinarriak argiak dira: ingurumenarekiko kezka arrazoizko eta arrazionala, sozialdemokraziak argi eta garbi bere egiten duena, katastrofismo-uholdeen bidez, izuaren bidez, hunkiberatasunez, emozioaz, betetzen da. Hunkiberatasun horrek mugimendu ekologistaren arrazionaltasuna desegiten du pixkanaka, eta Mendebaldeko Europan erlijio bihurtzen da, zentzugabekeria oro justifikatzen duten hainbat dogma katastrofistetan oinarrituta, nahiz eta guztiz irrazionala izan. Kasualitatez, zentzugabekeria irrazional horiek, korporazio handientzat interes handikoak izaten dira beti, etekinak sortzearen edo kontrol sozialaren ikuspegitik.

9.     Hain zuzen ere, kontrol sozialeko helburu horiek bihurtzen dute posmoekologismoa ekofaxismoaren funtsezko tresna, eta horren oinarriak azkar ari dira aurrera egiten gure inguruan, mendebaldeko korporazio handiak mehatxatuago sentitzen diren heinean. Jada gehiago ematen ez duen garapen-eredu batean gaudelarik, multipolaritaterantz goazelarik eta mendebaldeko elite oligarkiko horiek mundu-hegemonia galtzera doazen testuinguru geopolitiko baten ondorioz are eta garrantzitsuago bihurtu da tresna hau.

10.  Jakina, sozialdemokraziak politikoki aurre egin behar diola Europako ekofaxismo-mehatxuari. Baina, lehen urrats gisa, mendebaldeko elite korporatiboak finantza-helburuetarako eta kontrol sozialerako erabiltzen dituen teoria katastrofistei ere aurre egin behar die analitikoki, teoria katastrofistak, gero eta nabarmenago, ekofaxismoaren oinarri kontzeptual bihurtu direlako.

Eskerrik asko zure interesagatik. Segi gurekin.

PDF: