Na cidade hai terras que quedan buxán. Si son públicos non terán valos e os habitantes da contorna atoparanlles utilidade, xa que ademais de realizar actividades, o baleiro respira no tecido urbano sen ter un parque. O desprazamento que configura o día a día proporciona a interiorización do escenario do espazo buxán, construíndo así un contexto identificable na nosa memoria sensitiva.

Aparece unha barreira no baleiro urbano de Manteo en San Sebastián. Van ocupar o baleiro. Van construír o Basque Culinary Center. Ai, cando a arquitectura é unha ameaza. Os que viven no barrio sentiron desgustados, ata que cheguen a sentir un declive corporal, porque para sempre vai cambiar algo que fixemos e que dalgunha maneira forma forma forma parte de nós. A violencia ponse en corpo, non quero dicir, como cando non nos fan caso. Vaise a levar a cabo unha decisión de quen pisou e rodeado o baleiro desde fóra e de lonxe e poucas veces, desatendendo a voz de quen defenden o baleiro como buxán. Estas decisións deben tomarse desde a distancia, como cando nunha guerra sinálase no mapa a posición da bomba co dedo índice.

En Urdaibai, en Bizkaia, unha sensación similar á dos que asistiron á manifestación contra o novo edificio Guggenheim, unha semana despois de que Sánchez formase o goberno, o ministerio español ha cambiado a situación de inundabilidad para poder edificar en Murueta.

Os ciclos de construción, destrución e reconstrución constitúen a historia das cidades e territorios, e os movementos contra as novas infraestruturas xorden a partir deles. Algúns pensadores urbanísticos afirman que o futuro da cidade deberá basearse na destrución, facendo buxán e ampliando a posibilidade de facelo doutra maneira, reciclando os materiais da demolición e deseñando os procesos construtivos cos axentes do ecosistema que conforman o contexto. Pero o noso territorio non é vangarda.