“Atopeime nunha situación desagradable para asistir a un enterro que ninguén me convidou, por segunda vez na miña vida. Hai dez anos foi a primeira vez que enterrei ao pai do meu fillo. A segunda vez de hoxe, o enterro do meu propio pai”. Velaquí o núcleo desta novela, que se presenta na primeira páxina como escaparate.

A primeira páxina explota a Anne Berest e ao lector. En todas as demais páxinas, Berest asóciase á procura dunha sintaxe e semántica axeitada á forza da explosión. Diría que alcanza con mestría esa devanación do relato, de maneira circular e precisa. E aí estaría o impacto desta novela, que foi finalista dos premios Goncourt.A

novela conta cun único protagonista, o narrador, que foi educado entre dúas irmás, e que sitúa o espazo entre dúas irmás, pero que terá que narrar no tempo que viviu entre outros dous homes. Son moitas as cousas que viviron en diferentes tempos e espazos e o único tema, a longa cadea de familias e relacións absurdas ou a ampla rede de sorpresas.

Pero a elegancia e a forza desta sintaxe estaría en encadear aos personaxes, xa que dun personaxe a outro se atopaba nun percorrido sen perda de narración. É un pensamento concreto e seco o que nesta coroa de personaxes dános a entender unha soa voz. Porque Berest fálanos de espellos sociais, de intercambios familiares e das imposibilidades e mentiras que se dan neles, e para iso escolleu a unha muller que lidera unha cadea de ollos entre moitos personaxes, que ten como tema a absurda afinidade e a maternidade.

Ademais da lectura das relacións familiares e da convivencia moderna, a promenade desde o principio até o final do texto convértese nunha explosión de vidas constantes que non se esperan. Desde a explosión da primeira páxina até a última, a narración non perde tensión, é máis, a medida que pasan as páxinas vaise interesando polas sorpresas e os novos personaxes que xorden no relato. Hai unha nova escritora no noso país, unha narradora excepcional e moi dolorosa na elección dos temas, que tiven moi presente cando lin Anne Berest. O caso é que esta muller, con Jon Muñoz en Alberdania, que escribiu a súa primeira novela fai tan só 32 anos, fixo unha gran achega á literatura vasca e non pode ser doutra maneira, xa que Sófocles cita na súa entrada a pregunta que puxo en boca do Rei Edipo: “Como pode ser aquilo que me creou como aquilo que non é nada para min?”.