Cando se fala de libros bone, algúns utilizan o termo “novela gráfica”, que parece estar de moda. Non sabemos si é polo número de páxinas (o número 3 ten case 200 páxinas) ou si é para dar un catxe ou un status “superior” á obra. Eu vou utilizar a palabra “cómic”. iso é o que lin. Non teño motivos para avergoñarme e, ademais, creo que non se pode comparar cun libro como A cidade de cristal de Paul Auster, de Paul Karasi e David Mazzucchelli, traducido por Harkaitz Cano.Os grandes protagonistas de

Bone son os seus curmáns Fone, Phoney e Smiley Bone. Estas criaturas brancas e nariz xigantescas emprenderán unha viaxe chea de sorpresas, despois de ser enviadas do seu país por culpa do avaro Phoney. Din que o argumento do cómic ten grandes similitudes coa novela O Señor dos Aneis.

Lin o Señor dos Aneis (que me perdoen os inimigos eruditos da literatura comercial, que non ten outro obxectivo que “entreter”) e gustoume. Bone tamén. Non son iguais. O punto de partida é parecido, si, pero isto –repito unha vez máis– é un cómic. Ten dose de humor máis grandes –o cómic non significa que sempre vaia ser así– e os debuxos teñen a mesma importancia que o argumento. O argumento é atractivo, pero no que se refire aos debuxos hai lagoas. Teñen un trazo claro e os seus personaxes son amables, así como monstros peludos con cornos. Non son moi temibles e algúns momentos de tensión tamén poderían ter máis dramatismo con debuxos máis caóticos ou máis escuros. O libro O Señor dos Aneis –e a película– conseguiu transmitir esa inquietude e Bon (ás veces) non. Con todo, engulín o tres primeiros libros nunha soa dentada, xa que a historia ten moitas pasaxes entretidas.